De Zuid-Koreaanse cineast Kim Ki-Duk is goed op weg om uit te groeien tot één van de lievelingen van het arthousepubliek. Hij filmt aan een razend tempo (minstens een film per jaar), weet te verrassen door niet altijd uit hetzelfde vaatje te tappen, en je weet vooraf nooit welke richting hij uit gaat. Spring, Summer, Fall, Winter... and Spring prijkte vorig jaar op menig top tien lijstje, en onlangs nog werd deze Bin-Jip uitgeroepen tot de beste film van het jaar door de internationale bond van filmcritici (FIPRESCI). Hij ging daarmee andere aanraders als Million Dollar Baby, Caché, Mar Adentro, Vera Drake en L'Enfant vooraf.

Bin-Jip (wat zoveel betekent als leeg huis) is een film die heel wat inlevingsvermogen vraagt van de kijker. Er zijn bijna geen dialogen (het hoofdpersonage zegt de hele film lang zelfs helemaal niets), de relatie tussen de twee centrale karakters is zeer raadselachtig, en iedereen die aan de oppervlakte blijft en niet dieper graaft loopt dan ook het risico het dvd-schijfje gefrustreerd uit de speler te halen. Kim Ki-Duk filmt gelukkig zeer mooi en laat de kijker de benodigde ademruimte, zodat het visuele aspect alvast de kijker die de film niet ?snapt? moet kunnen bekoren. Los daarvan is het hoe dan ook een mooie uitdaging om mee te leven met twee personages die zich non-verbaal uitdrukken en al hun gevoelens laten blijken met lichaamstaal. Ook al omdat je grotendeels zelf kan/moet invullen wat hen drijft.

Tae-suk is een eenzaat, die schijnbaar dé methode gevonden heeft om goedkoop te kunnen leven. Hij hangt flyers van een pizzazaak aan de voordeur van huizen. 's Avonds of een paar dagen later kijkt hij waar de flyer nog hangt, een teken dat niemand het huis is binnengegaan. Hij breekt in, luistert naar de boodschap op het antwoordapparaat (hallo, wij zijn voor drie dagen met vakantie, spreek uw boodschap in en we beantwoorden ze van zodra we terug zijn) en blijft in het huis als de kust veilig is. Hij eet er, slaapt er, gaat er in bad, kijkt er naar tv, geeft de planten water en voert zelfs kleine klusjes uit. Hij is altijd verdwenen vooraleer de bewoners thuiskomen, en de meeste merken niet eens dat er iemand in hun huis heeft geleefd (en dat hun privacy geschonden was). Uiteraard kan het niet anders of Tae-suk moet een inschattingsfout maken. Op een dag treedt hij een huis binnen dat niet verlaten is. Sun-hwa, de dame des huizes, houdt zich verborgen in de woonkamer, nadat ze voor de zoveelste keer is afgeranseld door haar gewelddadige echtgenoot. Tae-suk raakt geïntrigeerd door de indringer, maakt haar aanwezigheid niet bekend en begint hem in het geniep gade te slaan. Wanneer ze hem toch (stilzwijgend) confronteert, slaat Tae-suk op de vlucht (het feit dat hij in bad zat te masturberen bij foto's van haar is daar misschien ook niet vreemd aan). Tae-suk blijkt echter evenzeer geintrigeerd door Sun-hwa als omgekeerd, en hij besluit terug te keren naar het huis. Hij is er net op tijd om te zien hoe haar thuisgekomen echtgenoot terug een woedeaanval krijgt. Tae-suk slaat drie golfballen tegen zijn lichaam en gaat er samen met Sun-hwa vandoor. Vanaf nu gaan Tae-suk en Sun-hwa samen leven in huizen waarvan de eigenaars met vakantie zijn.

Een origineel verhaal dat in het laatste deel een serieuze scheut metafysica over zich heen krijgt. De relatie tussen Tae-Suk en Sun-hwa wordt er niet duidelijker op, sommige gebeurtenissen zijn niet te verklaren (zodat iedereen voor zichzelf naar de ware betekenis kan spitten) en de film glijdt af van realisme naar magisch-realisme tot hij uiteindelijk belandt in een sfeer waar (bijna) niet meer uit te maken is hoe de vork in de steel zou kunnen zitten. Het ontbreken van een logische conclusie kan zoals reeds gezegd frustrerend zijn, maar eigenlijk is ?Bin-Jip? een film die het best werkt zonder kant-en-klare verklaring. Liefhebbers van zachtkabbelende 'out there' mysteries (en we hebben het niet over X-files fanaten) en passionele, haast sacrale liefdesverhalen voegen dit schijfje dan ook best toe aan hun dvd-collectie.

De uitgave van Total Film is trouwens heel verzorgd. Een mooie coverfoto die de juiste sfeer van de film uitademt (die alleen al voegt een sterretje toe aan de extra's), een geanimeerd menu en naast de trailer ook nog de trailers van Ki-Duks Spring, Summer,... en Samaritan Girl. Er is ook nog een korte blik achter de schermen, maar die is te verwaarlozen. Best om je gewoon te concentreren op dit bizar, langzaam onder de huid kruipend volwassen sprookje.