1971 was niet alleen een goed jaar voor wie toen uit de baarmoeder kwam gegleden, maar dubbel en dik zo voor de fans van de tandem Don Siegel-Clint Eastwood. Dat jaar schreef die niet alleen reactionaire filmgeschiedenis met “Dirty Harry”, met “The Beguiled” realiseerde dit dolle duo daarnaast nog een prent die bij de release als een sof werd beschouwd, maar eigenlijk een van de beste titels uit hun omvangrijke carrière is. En dat wil zowel in het geval van Siegel als van Eastwood wat zeggen.

Siegel omschreef zijn verfilming van Thomas P. Cullinans uit 1966 stammende roman “A Painted Devil” als een film die gebaseerd was op ‘the basic desire of women to castrate men’. Moet een ludieke pitch geweest zijn, destijds bij Universal. Sofia Coppola’s herwerkte versie van Siegels bitterzwarte zedenschets laat die machopraat resoluut links liggen. En de ranzige kant laat ze ook grotendeels onaangeroerd: een subplot rond incest knipte ze zelfs volledig uit de plot. Net als het personage van een zwarte dienstmeid. Wat haar op wat kritiek kwam te staan. Kritiek die Coppola counterde door te wijzen dat het incorporeren van een zwarte vrouw/slavin als zijpersonage niet opportuun was en misschien zelfs nog beledigender zou zijn dan het wegsnijden van dat personage. Ja, films: sommige hebben ze blijkbaar toch nog het liefst politiek correct. 

“The Beguiled” speelt zich af in 1864, terwijl de Amerikaanse burgeroorlog volop woedt. In de Zuidelijke staat Virginia probeert een vinnige Nicole Kidman samen met lerares Kirsten Dunst vijf meisjes wegwijs te maken in de etiquette van die tijd. En daar hoort blijkbaar ook een mondje Frans bij. Tot wanneer een van de meisjes na het paddenstoelenplukken plots met een mondje Colin (Farrell) voor de deur staat: een gewonde en gevluchte soldaat uit het Noordelijke leger die zonder hulp van buitenaf een vogel voor de kat is. De vrouwen/meisjes weten niet wat hen overkomt als een (vijandelijke) man hun biotoop binnendringt, maar uit respect voor de christelijke waarden besluit Kidman om zijn gewond been te behandelen en hem te laten revalideren. Nodeloos te zeggen dat de mannelijke aanwezigheid een wig drijft tussen de verstandhouding tussen de zes vrouwen. Zeker als Farrell zijn mannelijke charme in de strijd gooit om enerzijds zijn toekomst veilig te stellen, anderzijds om zijn mannelijke lusten te kunnen botvieren.

Ergens lijkt Coppola’s versie van “The Beguiled” eerder een remake van Peter Weirs “Picnic At Hanging Rock”. Stilistisch heeft haar versie van dit duister gothisch karakterdrama bijna niets gemeen met Siegels origineel. Met Weirs daarentegen … de witte jurken, de gesloten schoolgemeenschap, het berekend-trage tempo, de poëtische natuurbeelden en de trefzekere beeldregie lijken wel een ode aan Weirs mystieke meesterwerk. Al is dit filmpje eigenlijk Coppola pur sang: de dromerigheid die haar debuut “The Virgin Suicides” typeerde wordt hier volledig opengetrokken en dat levert mature cinema op. Coppola laat het navelstaren van “Somewhere” en “The Bling Ring” achterwege en stelt naast subtiel uitgewerkte karaktertekeningen ditmaal ook een narratiefgedreven verhaal centraal. Wat haar de beste pers opleverde sinds Oscarwinnaar “Lost In Translation”. 

“The Beguiled” vindt vanaf het begin een eigen stem en tempo - de openingsscène is zelfs een onversneden parel - en finisht als mooie en absorberende cinema. Goed, de versie van Siegel was gedurfder, memorabeler en meer een kind van zijn schenenschoppende tijd, maar wie niet wil/kan vergelijken zit hier goed voor anderhalfuur cinematografische begeestering. En oh ja, lachen geblazen bij Kidmans nu al klassieke oneliner “Edwina, bring me the anatomy book”.