Opvallend, en eigenlijk ook logisch: Felix Van Groeningen heeft geen stilistische toegevingen moeten doen aan het stuur van zijn (eerste) Amerikaanse film. Meer zelfs, “Beautiful Boy” volgt zo nauwgezet de verhakkelde tijdlijnstructuur uit “The Broken Circle Breakdown” dat het moeilijk wordt om de twee films niet als zielsverwanten te zien. Vergelijkingsgewijs is het Belgische broertje echter sterker dan het Amerikaanse: gepolijst is niet altijd beter dan rauw.

Van Groeningen heeft het aan “The Broken Circle Breakdown” te danken dat hij “Beautiful Boy” mocht regisseren. Brad Pitt was als producent zo onder de indruk van de Oscargenomineerde film dat hij zelf Van Groeningen suggereerde om het project over te nemen nadat een eerste poging met Cameron Crowe averij had opgelopen. De handtekening was een feit in 2015, toch gingen de opnames pas in 2017 van start: in Hollywood gaat niet altijd alles snel. Van Groeningen kreeg toestemming om samen te werken met zijn vaste medewerkers (director of photography Ruben Impens en monteur Nico Leunen tekenen present) en mocht zelfs meewerken aan het gereviseerde script. Binnen de contouren van corporate America kreeg hij dus zeker de nodige ruimte om zijn ‘eigen ding’ te kunnen doen.

“Beautiful Boy” brengt het ware verhaal van David Sheff en zijn zoon Nic. David is een freelance journalist die midden 2005 een artikel schreef waarin hij verslag deed over de drugsverslaving van zijn zoon. Een verslaving die een zware tol vroeg: daarvoor had David altijd een schitterende relatie gehad met zijn zoon, nu bevond hij zich in een situatie die hij niet de baas kon. Nic wou (of kon) zich niet laten helpen, bleef gevangen in een crystal meth-hel en verbrak meermaals de banden met zijn vader die vaak in opperste hartzeer machteloos moest toekijken. Nadat Nic uiteindelijk toch kon afkicken schreven zowel vader als zoon een boek over hun ervaringen. Nic deed dat in “Tweak: Growing Up On Methamphetamines” en David in “Beautiful Boy: A Father’s Journey Through His Son’s Addiction”. Beide boeken verschenen in 2008 en dienden samen als basis voor de filmische adaptatie. Nic schreef in 2011 nog een tweede boek over zijn verslaving en de weg terug.

Als film is “Beautiful Boy” in de eerste plaats een sfeerstuk. Dat komt deels door de keuze om het verhaal door elkaar vervlochten te vertellen: scènes waarin Nic met zijn verslaving worstelt worden afgewisseld met scènes toen alles nog peis en vree was. Van Groeningen schakelt vaak tussen de verschillende tijdsvlakken, zij het op een manier dat het nooit verwarrend wordt. Door de goede momenten te spiegelen aan de slechte krijg je een meer confronterende aanpak dan door alles gewoon chronologisch na elkaar te plaatsen, dus het is een verdedigbare keuze.

Toch snijdt “Beautiful Boy” niet echt diep. Hoe hartverscheurend de context ook is. Ergens blijf je teveel afstandelijk kijken naar de sterke en terecht bejubelde acteerprestaties van Steve Carell (David) en Timothée Chalamet (Nic). Vooral de laatste krijgt heel wat lof, al is het personage dat hij hier vertolkt eigenlijk minder gelaagd dan dat in de hartenbreker “Call Me By Your Name”. Op zich gebeurt er eigenlijk niet veel in “Beautiful Boy”: bijna alle scènes zijn variaties op elkaar. En alles blijft ook vrij ‘clean’. Het milieu van de Scheffs leent zich vooral voor mijmeringen in zachte lente- en herfstkleuren. Christiane F.-groezelig wordt het zelden. Dat hoeft ook niet, voor alle duidelijkheid. Maar het zorgt ergens voor het gevoel dat “Beautiful Boy” gesatureerd genoeg moest zijn voor een groot publiek. Ook hier: op zich niets mis mee. Toch ontbreekt de vuist op tafel. Zelfs al heeft Carell een hoofdvogelscène waarin hij zijn zoon telefonisch zegt dat hij hem niet meer kan helpen, een echt fulminerende uitbarsting als die waarin Johan Heldenbergh zijn pijn en afgrijzen-gal spuwt had zeker gemogen. Ook de vele muzikale montages – hoe mooi ook – zorgen voor een herhalend effect en omfloersen ergens de woede en de machteloosheid die zou moeten overheersen.

Dat “Beautiful Boy” een mooi in beeld gebrachte film is, staat buiten kijf. Dat de vertolkingen netjes uitgebalanceerd zijn ook. In veel gevallen volstaat die combinatie om voldaan uit de bioscoopzit te komen. Hier primeert een gevoel dat het allemaal net niet iets teveel in de middelmaat blijft steken. Al is die conclusie er grotendeels ook omdat de vorige films van Van Groeningen beter en gedurfder waren. 

Gezien op Film Fest Gent.