Het warm water gaan Ken Loach en zijn inmiddels vaste scenarist Paul Laverty (dit is hun twaalfde samenwerking) niet meer heruitvinden, maar dat hoeft niet. Zelfs met geijkte ingrediënten staat het duo semi-tweejaarlijks garant voor een fikse brok sociale cinema die vaker wel dan geen doel treft. Af en toe ligt het resultaat wat onder de verwachtingen (het Irak-drama “Route Irish” bijvoorbeeld), maar met “The Angels’ Share” toont Loach nog maar eens waarom hij met recht en reden de kroon en kleren van de sociale keizer mag dragen. Net zoals drie jaar terug in “Looking For Eric” omfloersen Loach en Laverty de alledaagse malaise met een tragikomische mantel, en dat resulteert in een filmpje dat zich ook door het grote publiek moet laten smaken.

In dit zich in de armoewijken van Glasgow afspelend verhaal (geen plaats om een kind in op te voeden, dixit een van de personages) volgt Loach vier tot gemeenschapsdienst veroordeelde dolende zielen, die onder invloed van hun mentor (John Henshaw) op het rechte pad moeten zien te blijven na hun veroordeling. Albert (Gary Maitland) veroorzaakte in een dronken bui bijna een treinongeval, Rhino (William Ruane) werd betrapt toen hij op een standbeeld aan het urineren was en Mo (Jasmin Riggins) is een onverbetelijke kleptomane die werd betrapt toen de staart van een gestolen papegaai uit haar jaszak stak. Mag allemaal niet natuurlijk, maar in vergelijking met de zonde van Robbie stellen hun overtredingen niet zo veel voor. Robbie sloeg immers ooit in een agressieve bui (en onder invloed van drugs) een onschuldige autobestuurder halfdood tijdens een parkeermanoeuvre. Tegenwoordig is Robbie (Paul Brannigan) op het rechte pad (hij staat op het punt vader te worden), maar hij heeft het niet altijd makkelijk om aan het verleden te ontsnappen, zeker niet omdat een stel lokale vechtersbazen het nog steeds op hem heeft gemunt.

Mentor Harry neemt het op voor het viertal en introduceert hen in de wereld van het whiskyproeven. Vooral Robbie heeft een echte neus voor de brouwerskunsten. Buiten de taken die hij opknapt als gemeenschapswerk, heeft Robbie echter nog steeds geen zicht op werk of een betaalde toekomst. Wanneer het viertal leert dat een exclusieve whisky op een veiling ettelijke miljoenen kan opbrengen, trekken ze onder impuls van Robbie hun stoute schoenen aan. Ze zetten koers naar het veilinghuis in de Highlands, met als plan een paar flessen van het edele vocht te ontvreemden.

“The Angels’ Share” zou prekerige cinema kunnen zijn, maar dat is het niet: Loach en Laverty stuwen alles halverwege naar een frisse schelmenkomedie en laten het scenario evolueren naar een naturalistische feelgoodfilm, zij het met scherpe haakjes. Zo gaat het duo niet voorbij aan Robbies troebele en foute verleden: in een aangrijpende scène laten ze hem zelfs de confrontatie aangaan met zijn voor altijd getekend slachtoffer. Of hoe Loach en Laverty het eens te meer opnemen voor individuen die van de gemeenschap of publieke opinie maar zelden een tweede kans krijgen.

Knap is dat Robbie wordt vertolkt door een niet-professionele acteur. Paul Brannigan heeft een alles behalve gelukkige jeugd gehad: op zijn veertiende werd hij van school gestuurd, op zijn zestiende kreeg hij vier jaar gevangenis aan zijn broek nadat hij met zijn oom in een schietpartij was verwikkeld. En het litteken op zijn kaak is een aandenken van een vechtpartij met zijn broer. Het is treffend dat Loach en Laverty een acteur vonden die ei zo na zichzelf kon vertolken (net als Robbie is Paul een jonge vader), en dat zorgt (naar goede Loach-gewoonte) toch voor een extra menselijke dimensie. Inmiddels heeft Brannigan de smaak van het acteren te pakken, en voltooide hij de opnames van “Under The Skin”, een sf-prent van Jonathan Glazer (“Sexy Beast”, “Birth”) waarin hij aan de zijde van Scarlett Johansson te zien zal zijn.

“The Angels’ Share” gaat ongegeneerd voor de schone kant van het leven, is niet te beroerd om de slappe lach op het voorplan te zetten en laat zelfs die ene superbekende oorworm van The Proclaimers (trek aan die 500 mijl-wandelschoenen) uit de boxen schallen. Een biotoop waarin Brannigan en de andere niet-professionele enthousiaste acteurs meer resonantie hebben dan eender welke Hollywoodster. Of hoe Loach zijn grote engelenprijs van de Jury op het recente festival van Cannes geenszins heeft gestolen. En hoe het als cineast niet altijd een slechte zaak is om trouw te blijven aan je eigen normen en waarden.