Adrift is gebaseerd op een waargebeurd verhaal, maar krijgt daar geen bonuspunten voor. Of deze plot nu gedeeltelijk echt of volledig fictief is speelt immers geen rol. De uitwerking van deze ‘verloren in een storm op zee’-plot is zo clichématig generiek en volgt het Hollywoodhandboek zo slaafs dat alles wat echt is automatisch vals oogt.

IJslander Baltasar Kormakur (Jar City, Contraband, 2 Guns, Everest) vindt geen geslaagde manier om dit tweepersoonsdrama relevant te maken. Een koppel (dolverliefd op elkaar, uiteraard) komt in het najaar van 1983 in de onmetelijke Stille Oceaan in het oog van de storm Raymond terecht. Hun zeilboot loopt zware averij op, hij valt overboord en sterft, zij is een tijd buiten westen en slaagt er daarna in om met een fikse dosis scheepskunde en geluk 41 dagen drijvend te blijven vooraleer te worden gered. 

Kormakur begint de narratie met de naweeën van de kopje onder gegane boot, en wisselt het dobberen op zee daarna slaafs af met wat voorafging-scènes van de amoureuze Richard Sharp en Tami Oldham aan land en op het water. Weinig vlees om iets verrassends mee aan te vangen: meisje ontmoet jongen op een exotische locatie, worden verliefd op elkaar, willen samen de wereld rondzeilen, komen in een storm terecht, hij sterft, zij niet, en dat is het dan. Kormakur brengt de romantiek met een karamellenfilter in beeld, en komt zo op de proppen met twee saaie mensen zonder persoonlijkheid. Echt bestaande personages of niet, hun acties hier lijken wel gegenereerd door robotsoftware - oeh, kijk daar: een huwelijksaanzoek. Bovendien benadrukt Sam Claflin iets teveel het eerste deel van zijn familienaam door klef te acteren, en Shailene Woodley (die de film mee produceerde) stelt zichzelf nogal opvallend - bijna op het irritante af zelfs - in het middelpunt van de belangstelling.

Eigenlijk is het jammer om Adrift als een sof te moeten catalogiseren. Op zich zijn de scènes op zee (en zeker die in de storm) immers potent in beeld gebracht. Maar ze zorgen niet voor animo, daar ze allemaal worden weggeblazen door de clichématige handelingen van clichématig neergezette personages. Een bijna-botsing met een vrachtschip is dan weer zo knullig geïntegreerd dat het zowaar nog lachwekkend wordt ook.

Grootste verschil met het ware verhaal: in het echt slaagde Tami er niet in om Richard terug aan boord te halen. Hier dus wel, al wordt gesuggereerd dat de passage met een gekwetste Richard op het dek eigenlijk een lange hallucinatie is. Wat je weliswaar kan zien als een originele manier om de relatie tussen de beide personages een extra noodlottige dimensie te geven, al oogt die suggestie uiteindelijk vooral als een bij de haren getrokken manier om alsnog wat leven in de windstille brouwerij te krijgen.