Mount Everest. Het is iets wat bij elke ex-student wel is blijven hangen. Ook bij mij. Met zijn 8848 meter de hoogste berg ter wereld. Een film maken over de ‘Everest’ waarbij niet iedereen het er levend van af brengt en aan het begin ervan aangeven dat de prent gebaseerd is op een waar gebeurd verhaal is natuurlijk een open deur intrappen. Een expeditie om het dak van de wereld te bereiken is niet zonder gevaar, het slagen in je doel is van zo veel factoren afhankelijk. Eerst en vooral is de periode waarin je de tocht onderneemt al heel beperkt. De begeleiding en de ervaring die je meeneemt en/of kunt betalen is ook niet onbelangrijk. De omstandigheden zijn niet van de minste : extreme koude (schrijf maar op : tot -40 ° Celsius gevoelstemperatuur !), lucht die zo dun is dat alleen al op grote hoogte je ene voet voor de andere zetten ongelooflijk veel van je lichaam vraagt

Daar probeert een mens zich allemaal aan aan te passen (kledij, zuurstofflessen,…) maar het weer - Moeder Natuur zeg maar - is onberekenbaar, onvoorspelbaar. Los van de satellietweerbeelden die men in het ‘base camp’ op de voet volgt met de hoogtechnologische middelen die daar in de 20e eeuw voor ter beschikking waren. Je moet het allemaal heel strikt gaan plannen maar ook dat is nog geen garantie om het er levend van af te brengen.

“Everest” speelt zich af in het jaar 1996 en geeft een zo waarheidsgetrouw mogelijke weergave van de dag die tot dan toe de meest dodelijke zou worden in de geschiedenis van de berg in Nepal (op 18 april 2014, rond de tijd dat “Everest” het einde van de opnames naderde, stierven 16 sherpa’s bij een enorme lawine). Rob Hall (Jason Clarke uit “Zero Dark Thirty”) is verantwoordelijk voor ‘Adventure Consultants’, een organisatie die gevestigd is in Nieuw-Zeeland en al zijn expertise en know how aanwendt om geïnteresseerden (lees : sterk betalende klanten – een begeleide trip naar de Everest kost al gauw enkele tienduizenden Dollar…) te begeleiden en ondersteunen op hun tocht. Postbode Doug Hansen (John Hawkes) is één van hen, hij doet het voor de derde keer en is er van overtuigd dat dit de goede keer moet zijn. Naast Beck Weathers (Josh Brolin, ook te zien in het beresterke “Sicario”), een patholoog uit Texas die beroepshalve zijn redenen heeft om deel te nemen aan de tocht, is er ook nog Jon Krakauer (Michael Kelly), een journalist die werkt voor ‘Outside Magazine’ en het allemaal de wereld zal inschrijven. Helen Wilton (Emily Watson) zorgt voor de ondersteuning en de logistiek kilometers lager…

Producent Tim Bevan raakte voor het eerst in de ban van de ‘Everest’ bij het lezen van ‘Into Thin Air’, het boek van Jon Krakauer dat werd uitgebracht in 1997. Hij overleefde de tocht, zij het in een toestand en op een manier die hij zichzelf allicht anders had voorgesteld. Universal Pictures had op dat ogenblik de rechten voor Beck Weathers’ ‘Left for Dead : My Journey Home from Everest’ alsook de inhoud van het laatste telefoongesprek tussen Rob Hall en zijn vrouw Jan Arnold. Een bijzonder goede basis voor een langspeelfilm zo bleek. De makers kwamen ook in contact met David Breashears die toen al verantwoordelijk was voor de IMAX-film die werd gedraaid rond de Everest. Om het allemaal zo waarheidsgetrouw als mogelijk te vertalen naar het witte doek werd ook Guy Cotter onder de arm genomen als adviseur, de man die nu aan het hoofd staat van Adventure Consultants en op die bewuste dag in ’96 de reddingsacties mee coördineerde. Om zich als filmmaker optimaal voor te bereiden reisde regisseur Kormakur (die met “The Deep” al wat ervaring had met rampenfilms waarbij de grenzen van het menselijk kunnen vér worden overschreden) nog ver voor de opnames van start gingen, af naar de Everest, sprak hij met nabestaanden van de acht klimmers onder de vierendertig klimmers die op de bewuste, dramatische dag omkwamen.

“Everest” lost de verwachtingen probleemloos in. Regisseur Baltasar Kormakur (“Contraband”) en Salvatore Totino (“The Da Vinci Code”) , verantwoordelijk voor de fotografie, zorgen ervoor dat het allemaal in al zijn glorie op het grote doek wordt getoverd. Een deel van de film werd opgenomen in de Everest-omgeving zelf, maar er ook werd gefilmd in de Italiaanse Alpen, de Cinecitta Studios in Rome en de Pinewood Studios in het Verenigd Koninkrijk. Niet dat het voor cast en crew een pretje was; men reisde effectief af naar de Val Senales, gevolgd door opnames in heuse vriestemperaturen (tot wel 30° onder nul) en dit gedurende een zestal weken met draai-/werkdagen van 12 tot zelfs 14 uur (!). De beelden vanuit de lucht geven goed aan hoe bijzonder en indrukwekkend hoge bergen wel zijn. Kormakur heeft geen nood aan extra verhaallijnen om de kijker bij de les, eh… berg te houden. Eens men het avontuur aanvat wordt je als kijker snel meegenomen naar een hoogte van een dikke drie kilometer waarna het met tussenstapjes van pakweg een kilometer richting 7.000 meter gaat. En daar moet het eigenlijk nog allemaal beginnen…

“Everest” kan geen antwoord geven op de vraag waarom al deze mensen, deze avonturiers, deze ervaren klimmers, ervoor kiezen om de hoogste berg ter wereld te beklimmen. Er wordt ook met geen woord gerept over de commercie waarmee dit soort van trektochten gepaard gaat, noch over de indrukwekkende schade die dit soort van expedities heeft toegebracht aan de natuur. Hollywood weet je wel… Enfin, het is iets wat we graag door de vingers zien want daar gaat het hier eigenlijk niet echt om natuurlijk.

“Everest” is dus een sterke thriller geworden die ons prompt doet terugdenken aan “Touching The Void”, een film die er ook al voor koos om zo dicht als mogelijk aan te sluiten bij wat zich écht afspeelde op de Siula Grande in Peru, een andere.