Het 35e Filmfestival van Gent doet er alles aan om met de programmatie zowel de cinefielen als de meer doorsneebiosbezoeker te bereiken en te plezieren. En zo hoort het ook. Door heel wat tickets democratisch te prijzen, is ook de ‘koopkrachtdrempel’ dit jaar bewust laag. Kortom, wie de komende weken veel films wil zien in Gent heeft daar ruimschoots de kans toe. Een aanrader is alvast “The Escapist” (***1/2) een grimmige Britse gevangenisthriller met Brian Cox aan het hoofd van een sterke cast. Op het eerste zicht lijkt dit een eenvoudige en klassiek gebrachte actieprent, maar dat is slechts schijn. Gaandeweg wordt duidelijk dat dit niet alleen een spannende film is (en dan nog eentje met een uitstekende visualisatie van de cellenblokken), maar dat onder de eerste laag een verrassend sterk drama borrelt, dat zowaar eindigt met een twist zoals M. Night Shyamalan die tijdens zijn hoogdagen ook uit de mouw durfde schudden. Wij komen later alvast nog uitgebreid terug op dit fijne pareltje.

De uitschuiver van vandaag was Fien Trochs “Unspoken” (**). Al zou het evengoed een nieuwe Dardenne-film kunnen zijn. Zowel de naargeestige sfeer als de camera die zich voortdurend lijkt vast te hechten aan het gezicht van de protagonisten lijken wel weggeplukt uit het oeuvre van de Waalse broers. Het feit dat dit ook een Franstalige film is, duwt deze film nog meer in hun hokje. Centraal staat een echtpaar dat schijnbaar al vier jaar in een crisis verkeert na de verdwijning van hun dochter. Ze hebben het moeilijk om over dat voorval te communiceren, wat meteen de titel verklaart. Het hoe en waarom van de verdwijning wordt nooit duidelijk, en Troch concentreert zich anderhalfuur lang op de protagonisten die met zichzelf, elkaar en de buitenwereld in de knoop liggen. Een trage, inerte, bijna lethargische prent die het zijn publiek zeker niet makkelijk maakt. De kwetsbaarheid van de karakters slaat zelden over, en de narratie trappelt vaker ter plaatse dan ons lief is. Het resultaat: een film die onze koude kleren niet raakte. Jammer, want visueel zit dit zeker in een klasse waar we nog maar weinig films ‘made in Flanders’ hebben weten vertoeven.

De publiekskaart wordt dan weer voluit getrokken met “How To Lose Friends And Alienate People” (**1/2), de verfilming van de autobiografische roman van Toby Young, een Britse journalist die vijf jaar lang voor Vanity Fair werkte (al verschilt de biosversie drastisch van het bronmateriaal). Her en der omschreven als de mannelijke tegenpool van “The Devil Wears Prada”, maar dat is een vlieger die niet opgaat. Satire in deze film is praktisch onbestaand (en bijten doet het nooit): dit is in de eerste plaats een weinig risico’s nemende romantische komedie vermomd als slapstickprent. Simon Pegg gaat wel zo’n dertig keren op zijn bek als vulgaire Brit in de mondaine Amerikaanse uitgevers- en filmwereld, de ene keer al geïnspireerder dan de andere. Ook de rest van de cast (Kirsten Dunst, Megan Fox, Jeff Bridges, Danny Huston, Gillian Anderson) zorgt ervoor dat de film als een zoetekoek doorheen het filmminnend darmstelsel grijpt. Een leuk clichéfilmpje, niet meer en niet minder. Ook van deze film komt binnenkort een uitgebreide bespreking online op onze site.

Deze films zelf zien op het festival?  Surf naar www.filmfestival.be voor een overzicht van de vertoningsuren, en voor een overzicht van het volledige programma.