Na de gebeurtenissen van vroeger leeft El Mariachi wat teruggetrokken (een mens zou voor minder). Maar er is iemand die hem heel binnenkort uit zijn isolement zal halen. CIA-agent Sands zal ervoor zorgen dat hij zijn oude dag niet op deze manier zal slijten. Hij komt in contact met de getalenteerde gitarist en shootist en verwacht van hem dat hij een komplot tegen de Mexicaanse President gaat verijdelen. Kartelleider Barillo (Willem Dafoe) zou één van de winnaars zijn indien de moordplannen tegen de President tot een goed einde worden gebracht. El Mariachi is niet het type dat je gemakkelijk richting strijdtoneel stuurt, maar gelukkig (voor de film en dus ook voor ons) heeft hij ook nog een persoonlijke rekening te vereffenen. Ongelukkig genoeg wordt hij op zijn missie vergezeld van twee collega's, Lorenzo (zou Enrique Iglesias betaald hebben om deze filmrol te krijgen of zouden ze hem betaald hebben om dit te doen ?) en Fideo (Marco Leonardi).

De idee voor deze film werd er bij Rodriguez al voorzichtig ingelepeld op de set van Desperado. Robert Rodriguez begreep het niet onmiddellijk toen Tarantino hem zei dat dit zijn Dollars trilogie was. De Kill Bill regisseur verwees hier eigenlijk mee naar de western-trilogie van Sergio Leone. El mariachi was volgens hem Rodriguez' Fistful of dollars, Desperado was zijn For af few dollars more waarna enkel nog het epos moest volgen en dat zou Once upon a time in Mexico moeten gaan heten volgens Quentin Tarantino. Rodriguez besloot er over na te denken en werd over de streep getrokken door het telefoontje van Columbia Pictures jaren later waar men hem zei dat Desperado een soort cult-status had gekregen bij de actiefilm-liefhebbers en dat een sequel nu toch wel aan de orde was. De in San Antonio Texas geboren regisseur gaf prompt zijn akkoord onder het voorbehoud dat het niet gewoon Desperado 2 mocht worden en Once upon a time In Mexico moest gaan heten (meteen een goede reden om de persoon die verantwoordelijk is voor de betiteling en vertaling van deze film een formulier C4 in zijn handen te duwen want zagen wij daar niet Desperado 2 staan bij de start van de prent ?!). Ook nu heeft deze Robert Rodriguez film een aantal bijzondere troeven. Het camerawerk en de fotografie bijvoorbeeld. Alles wordt op een stijvolle manier in beeld gebracht waarbij de warme, zuiderse kleuren de hoofdrolspelers zijn voor de man achter de camera (ook al Robert Rodriguez die regie, productie, montage en het schrijven van de muziek voor zijn rekening neemt en dus bijna een crew op zichzelf is). Rode en oranje gebouwen, een felgekleurd bloementuiltje, de groene relingen en trapleuningen, de rij kleurrijke balonnen bij de optocht, de grasgroene auto of de gitzwarte limo op het eind van de film waarvoor we bijna het woord donkerzwart zouden gaan gebruiken want niets kan zwarter zijn dan de manier waarop die glimmende, sierlijke auto in deze film verschijnt (lekker contrast ook met het knalrode achterlicht). Robert Rodriguez gebruikte voor dit alles de nieuwste 24-beelden-per-seconde digitale camera van Sony die George Lucas ook al had gebruikt voor de laatste Star Wars film Star Wars : Attack of the Clones. Zo'n toestel gebruiken heeft heel wat voordelen voor de filmmakers en de acteurs en het is bij deze film ook overduidelijk dat het er visueel toch wel heel anders uitziet.

De muziek is pluspunt nummer twee. Het spreekt voor zich dat bij El Mariachi een passende, mooie gitaar past maar de warme, zuiderse (daar gaan we weer) gitaarklanken zijn nog een kenmerk van de Rodriguez stijl die de Desperado-like films kenmerkt. Enkel Me gustas tu van Manu Chao is een gekend deuntje, een aantal nummers is geïnspireerd op de personages in de film. Zelfs Antonio Banderas schreef een eigen Mariachi nummer terwijl het ook echt wel de stem is van Salma Hayek (Frida) die je hoort op het laatste liedje van de film Seinte mi amor. Camerawerk, kleurenspel en muzikale omlijsting zorgen voor een prima sfeer om hier een ware filmtopper van te maken. Argumenten genoeg denk je dan om deze Desperado sequel te gaan bekijken. Maar ook déze film-medaille heeft twee kanten en er valt ook wel wat te zeggen over die andere zijde. We missen in deze film de (zwarte) humor die we in Desperado wél hadden. Waar we jaren geleden nog in een deuk lagen van het lachen bij de Tarantino-grap over het Mexicaanse bier kan men ons nu maar zelden aan het lachen brengen. De slechterikken die nu letterlijk weggeschoten worden en over de grond schuiven, de gitaren- en wapenkunstjes van het trio, de verschrikkelijk uitziende kop van Danny Trejo (Cucuy), het zijn allemaal elementen die zich goed lenen tot een flinke scheut (zwarte/cinische) humor. Maar men is deze keer blijkbaar vergeten wat die vorige Rodriguez film(s) zo aantrekkelijk maakte(n). Naast deze tekorten is er één belangrijk minpunt aan Once upon a time in Mexico en dat is het verhaal. Iedereen weet dat je bij dit soort films best een flinke korrel zout meepakt in de zaal (beter dan die lawaai-makende chips- en popcornverpakkingen) maar het had een flink stuk interessanter en meeslepender gekund. Nu loopt Johnny Depp er maar bij te bellen en te vertellen en rond te lopen alsof hij ook al op zoek is naar een uitweg in dit povere scenario. Once upon a time, opgenomen in San Miguel De Allende, is dus bijzonder geslaagd op het vlak van sfeer en fotografie maar omdat dit alleen niet volstaat om een goede film te maken blijft hij hangen ergens in de middenmoot.