Frida brengt het verhaal van Frida Kahlo, een Mexicaanse kunstenares die een op zijn zachtst gezegd bewogen leven heeft geleid. Geboren in 1907 is Frida al op jonge leeftijd niet alleen in kunst geénteresseerd, maar ook in Diego Rivera, een beroemd kunstenaar die een voorliefde heeft voor naaktschilderen en niet alleen voor het schilderen ervan... De aanwezigheid van een spiernaakte vrouw (het hoefde niet eens een absolute schoonheid te zijn), zorgde meestal voor een hevig opflakkerend libido bij de man waardoor het afsluiten van een schildersessie soms werd afgerond met een fysisch uitputtender bezigheid. De nieuwsgierige Frida is er op een dag zelf getuige van en zit zo'n beetje op dezelfde lijn als de meester zelf. Ze heeft ook talent op het vlak van schilderen en duikt ook wel eens de koffer in met haar vriend Alex. We zouden bijna gaan denken dat deze twee kenmerken bij elke kunstenaar terugkeren, maar we mogen niet veralgemenen.

Het leven lacht Frida toe, maar niet echt voor lang. Wanneer ze in september 1925 samen met haar vriend Alejandro Gomez Arias de bus neemt, raakt die betrokken in een verkeersongeval waarbij verschillende doden en gewonden vallen. Frida Kahlo raakt verlamd aan haar onderste ledematen. Ze heeft enkel nog de mogelijkheid haar artistiek talent te concretiseren in steeds nieuwe en beter schilderijen en blijft ervan overtuigd dat ze ooit weer zal kunnen lopen. Omdat haar vriend haar na het ongeluk laat zitten neemt ze contact op met Rivera en vraagt hem haar schilderijen te evalueren. Hij is enthousiast over haar werk, maar ook over Frida zelf. Een tijd later huwen de twee, ondanks het grote leeftijdsverschil (21 jaar) en het feit dat Frida weet dat haar man niet of moeilijk trouw kan zijn aan haar. Ze neemt vrede met zijn beloofde 'loyaliteit', een nuance-verschil met de gewenste huwelijkstrouw. Haar huwelijk met Rivera blijkt ook een misstap te zijn, wie zei dat het precies een olifant was die huwde met een duif had geen ongelijk.

Het is niet makkelijk een autobiografische film te maken, één van de redenen hiervoor is dat het niet voor de hand ligt iemands leven (in dit geval 47 jaar), te gaan bundelen in pakweg 120 filmminuten. Het wordt nog moeilijker in het geval van Frida Kahlo, die zoveel heeft meegemaakt in haar leven dat een zekere selectie moet gemaakt en bepaalde accenten moeten gelegd worden. Dat gebeurt bijzonder goed in deze film. Ook de manier waarop Salma Hayek de figuur van Kahlo doet herleven is bijzonder sterk en overtuigend. Niet te verwonderen, Hayek is in realiteit een grote fan van Kahlo, toen ze destijds hoorde dat Luis Valdez (La bamba) een film zou maken over Frida Kahlo en ze laaiend enthousiast reageerde, werd ze wandelen gestuurd omdat ze 'te jong' was. Haar antwoord was al even vastbesloten : Then you are going to have to wait until I'm old enough.

Iemand als Salma Hayek in de gepaste rol is natuurlijk steeds een lust voor het oog. De opvallend kleine Mexicaanse (!) schone zou voor minder menig man in vervoering brengen. Mooi zijn is niet voldoende, men moet ook kunnen acteren en dat lukt ook nu weer bijzonder aardig voor Hayek. Frida is ook visueel een sterke film. Omdat Frida uiteindelijk een kunstenares is, een schilderes eigenlijk wordt verschillende keren een Kahlo-doek gebruikt als illustratie voor een bepaalde scéne of gemoedsgesteldheid of eindigt een bepaald shot als schilderij. Bepaalde scénes lijken zich af te spelen tegen de achtergrond van een kunstwerk, zoals die waarbij verschillende keren de binnenplaats getoond wordt van een huis en de kleur ervan overgaat in een ander heller kleur. Het is geen improvisatie van de filmmaker(s), maar iets wat verwijst naar wat zich destijds afspeelde : deze specifieke scéne verwijst naar het moment dat Frida na te zijn hertrouwd terugkeerde naar het 'Roze Huis' van haar ouders en dat kobaltblauw schilderde.

Frida gaat uiteindelijk voor een groot stuk over kunst en dat kan film ook zijn, zeker in het geval van dit Frida. Een kunstenaar probeert bij zijn werk zijn gevoelens, emoties en belangrijke gebeurtenissen in zijn leven te visualiseren, wat in de film uitmondt in schilderijen van de sterke King Kong tegen de achtergrond van de grootstad of de sterke man (Diego Rivera) die van zijn troon wordt gestoten in een werk dat nauw aanleunt bij het vorige. Een andere keer wordt de gemoedsgesteldheid van Frida gevisualiseerd door zwartwit-beelden van wat velen zien als het hiernamaals of de dood op zich. In de realiteit schilderde Kahlo 'Henry Ford Hospital' (1932) en 'Self Portrait on the Borderline between Mexico and the United States' (1932) als expressie voor haar eenzaamheid en verdriet na haar miskraam. Frida werd integraal gefilmd in Mexico en geregisseerd door Julie Taymor (Titus). De film is gebaseerd op Hayden Herrera's biografie die werd uitgebracht in 1983, één van de zowat 100 boeken die tot hiertoe werden geschreven over Frida Kahlo. Je hoeft zeker geen kunstliefhebber te zijn om te kunnen genieten van deze goeie biografische film.