Bij een sequel is het altijd wat koffiedik kijken: meer van hetzelfde of toch iets helemaal anders – het hangt er een beetje van af of het project door hetzelfde team of door een ingehuurde kracht wordt gerealiseerd. Voor “Insidious: Chapter 2” kregen scenarist Leigh Whannell en regisseur James Wan van producer Jason Blum alvast de kans om het laken zelf naar zich toe te trekken. Blum wou sowieso een vervolg op het megasucces van twee jaar terug (budget: 1,5 miljoen – wereldwijde opbrengst: 97 miljoen), zelfs indien één van beide heren al dan niet vriendelijk zou bedanken voor de eer. Whannell en Wan opteerden er uiteindelijk voor om hun geesteskind (nog) niet uit handen te geven, en stoomden na wat bedenktijd een opvolger klaar die netjes verder borduurt op de verwikkelingen en personages van de eersteling. Op zich goed nieuws, al voel je toch dat deze opdrachtfilm niet zo waterdicht is als de voorganger waar hun hart en ziel in verborgen zat. In een poging om zowel aan te sluiten als toch iets nieuws te brengen, sturen ze het verhaal bewust alle kanten uit, inclusief “Back To The Future Part II”-loop en vette knipoog naar “The Shining”.

Aftrappen gebeurt met een flashback naar 1986: de jonge Josh Lambert (op volwassen leeftijd vertolkt door Patrick Wilson) heeft last van nachtmerries en geestverschijningen. Zijn moeder roept de hulp in van de mediums Carl en Elise in de hoop dat die kunnen ontdekken wat haar zoon plaagt. Wanneer Elise oog in oog komt te staan met Joshs kwelgeest en duidelijk is dat het geen spook is om zonder handschoenen aan te pakken, grijpen ze naar de zware middelen: ze hypnotiseren Josh zodat hij vergeet welke plagen hem teisteren.

Vijfentwintig jaar later, en we maken een sprong naar het einde van de eerste “Insidious”. Een bejaarde Elise kwam om nadat ze er samen met een volwassen Josh in was geslaagd om Joshs zoon Dalton terug te brengen uit het dodenrijk. Net als zijn vader kan Dalton immers dode mensen zien én hen oproepen, en één van die geesten gebruikte Dalton om zelf terug te kunnen keren op aarde. Dat lukte dus net niet, maar Elise kwam tijdens het ritueel onder mysterieuze omstandigheden om het leven. De politie verdenkt Josh ervan de moordenaar te zijn, en hecht niet veel geloof aan de theorie van diens echtgenote Renai (Rose Byrne) dat haar man onder de invloed lijkt van een kwade entiteit. Feit is dat de kwade geest niet is verdwenen met de redding van Dalton: Renai ziet nog steeds rare verschijningen in het ouderlijk huis van Josh, en om haar gezin te redden zal ze zelf ook offers moeten brengen. Zeker wanneer Carl en collega-spokenjagers ontdekken dat de geest die hen – via Josh – bedreigt in zijn mensenleven een seriemoordenaar was.

James Wan en Leigh Whannell amuseren zich duidelijk te pletter in het uitwerken van zoveel mogelijk spooky situaties en bijhorend comic relief, waardoor kippenvelfans weinig reden tot klagen hebben. Voor zover die incalculeren dat “Chapter 2” het niet haalt bij “Chapter 1”, en ook niet bij Wans nog meer beheerste “The Conjuring” dat ons eerder dit jaar van de sokken blies. Je kan natuurlijk niet blijven variëren binnen het spookhuisgenre. Wan toont in zijn drie films eigenlijk drie keer hetzelfde, maar hij weet het zo te brengen dat de spanningsboog constant gespannen blijft zodat elementen die eigenlijk tot op het bot zijn afgezaagd blijven entertainen. En dat is een talent dat heel wat andere regisseurs niet hebben, wat dan leidt tot mindere titels zoals “The Possession” (Ole Bornedal) of “Mama” (Andres Muschietti). Wat zou het niet geven mocht James Wan zich ooit engageren om een titel uit de “Paranormal Activity”-reeks te regisseren ?  Iets dat trouwens niet zal gebeuren, daar Wan het horrorgenre (al dan niet tijdelijk) de rug heeft toegekeerd om andere dingen te kunnen doen. Een van die dingen is “The Fast And The Furious 7”, waarvan de opnames momenteel aan de gang zijn.

Weet dus dat er heel wat plezier te beleven valt aan de manier waarop Wan zijn goed getimede schrikmomenten wikt en weegt, en sommige scènes zijn op zich alleen al voldoende om van een geslaagde sequel te spreken. Welke dat zijn, dat moet je zelf ontdekken natuurlijk. Het is niet de bedoeling dat we hier je kijkplezier vergallen. Wat je wel mag weten is dat Wan en Whannell uiteindelijk met een ietwat slordige afwikkeling voor de dag komen - met personages die komen en gaan - en ei zo na zelfs de volledige prent dreigen te torpederen. Dat dit niet gebeurt komt omdat Wan op een minder geïnspireerde dag nog steeds een uitstekend genreregisseur is die andermaal suggestie en perceptie verkiest boven hersendode seksverslaafde tieners en bloederige CGI-excessen. Want jawel, “Insidious: Chapter 2” is old school gruwel in al zijn glorie en een bewijs dat je het publiek eerder bij het nekvel kan grijpen met een slimme regie en tongue in cheek-aanpak dan met een repetitieve overdaad aan goor bloedvergieten. Of hoe “Insidious: Chapter 2” zelfs op halve kracht een makkelijk te omarmen novemberhap blijkt.