If there’s something strange in the neighbourhood, who ya gonna call ?  De Warrens. Ed en Lorraine Warren om precies te zijn. Twee geestenopspoorders (paranormal investigators in ’t schoon Engels) met respectievelijk duiveluitdrijvingen en helderziendheid als specialisatie. De twee maakten naam met tal van boeken en lezingen en hadden een paranormaal museum waarin ze objecten verzamelden waarin ooit een geest huisde. Helemaal berucht werden ze met hun bevindingen in de “The Amityville Horror”-zaak, ook “The Haunting In Connecticut” haalde bij de Warrens de mosterd en de twee beweerden zelfs dat ze er ooit in slaagden om een weerwolf uit te drijven. Scepticisme is op zijn plaats, zeker omdat verschillende bronnen hun beweringen rond het Amityville-huis resoluut onderuit haalden. De auteur waarmee ze destijds een rond het door geesten geplaagde huis in Connecticut schreven distantieerde zich trouwens naderhand eveneens van het werk waarvoor hij was ingehuurd.

Wat er ook van zij, “The Conjuring” is op zijn beurt gebaseerd op een dossier van de Warrens, die met bravoure worden vertolkt door Patrick Wilson en Vera Farmiga. Het duo werd begin jaren zeventig naar Rhode Island geroepen waar het gezin Perron (vader, moeder, vijf dochters) in hun nieuwe huis af te rekenen kreeg met onverklaarbare verschijningen en aanverwant kippenvel veroorzakend gespook. Zoals daar zijn: de hond des huizes die het huis niet in wil, onverklaarbare blauwe plekken op het lichaam van Carolyn Perron (Lili Taylor), klokken die stilvallen om zeven minuten na drie, gebonk op de muren, de geur van rottend vlees, zelfmoord plegende vogels, een verborgen kelder met verborgen geheimen en een onzichtbaar vriendje voor de jongste dochter. Wanneer alles van kwaad naar erger gaat, besluiten Carolyn en haar echtgenoot Roger (Robert Livingston) de hulp in te roepen van de Warrens. Verhuizen gaat immers niet zomaar op een-twee-drie: de Perrons stopten al hun spaargeld in het huis en met zeven personen konden ze niet onmiddellijk eender waar terecht.

Ed en Lorraine Warren ontdekken dat de Perrons inderdaad pech hebben: het huis waar ze in wonen heeft een lange voorgeschiedenis van geweld en gestorven kinderen, en alles is terug te brengen tot ene Batsheba Sherman, die tijdens de heksenjacht in Salem van hekserij werd beschuldigd. Aan de Warrens de taak om de geest van Batsheba uit het huis te krijgen en de Perron-meisjes van een gruwelijke dood te redden. De hele zaak werd uitvoerig gedocumenteerd, en zowel de Warrens als de Perrons blijven tot vandaag beweren dat het huis in Harrisville door de duivel (of de heks) was bezeten. Lorraine Warren (Ed overleed in 2006) en één van de Perron-dochters traden zelfs op als scriptadviseurs. Bovendien zagen de Perrons er geen graten in om mee te werken aan de marketingcampagne van de film, en verschenen ze zelfs in één van de trailers waar flarden van hun echte verhaal te horen zijn. En Andrea Perron schreef zelf ook een boek waarin ze terugkijkt op de verschrikkingen die ze meemaakte in het landhuis waar ze samen met haar familie ruim tien jaar woonde vooraleer ze uiteindelijk verhuisden in juni 1980.

Intrigerende/slimme marketing, zoveel is zeker. Of alles nu echt gebeurd is of niet of alles met vijfendertigduizend ton zout moet worden genomen, doet eigenlijk weinig ter zake. Dit is immers film, en als spookhuisfilm zelfs een hele goede. Wat niet hoeft te verwonderen. Genremaestro James Wan (regisseur van de eerste “Saw”) toonde eerder met “Insidious” al dat hij verdraaid goed weet hoe krakende deuren, piepende ramen, griezelige poppen en onrustige ondoden in beeld te brengen. En “The Conjuring” is een bevestiging van dat talent. Alles is weliswaar al eens eerder gedaan, maar Wan bezit het talent om alles net nog die tikkel subtieler en griezeliger te maken. Een beetje zoals een Leone-shoot out zich onderscheidt van de rest van in spaghettislierten getooide vuurwapenrevoltes.

De rot mag dan misschien in het spookhuizenhout zitten, Wan slaagt er andermaal in om met een glanzend vernist werkstuk voor de dag te komen. Welhaast geen digitale effecten voor Wan, enkel zoveel mogelijk suggestie en klassieke fysische effecten om met brio het onderste uit de griezelkan te halen. De verschijning van Batsheba is eveneens van digitale hocus pocus gespeend. De rol van de heksenmoeder wordt zelfs vertolkt door een man. Door Joseph Bishara om precies te zijn, en hij is tegelijkertijd de componist van de soundtrack. Bishara kroop ook in “Insidous” in de huid van demon: ieder diertje zijn pleziertje. Extra opstekers in “The Conjuring” zijn de knappe seventiesvibe die Wan incorporeert en uitstekende vertolkingen. Net als Wilson en Farmiga behandelt ook vooral Lili Taylor haar rol met een panache die je in veel soortgelijke prenten niet aantreft. Later dit jaar krijgen we van Wan nog “Insidious: Chapter 2” voorgeschoteld (jochei) waarna hij (voorlopig ?) even andere horizonten opzoekt met “Fast & Furious 7”. Tenzij daar een of andere bezeten wagen in rondtoert natuurlijk.