The Lost Weekend, bijna twintig jaar later. En dat in een jaar waarin komediekoning Blake Edwards twee films draaide in genres waar zijn naam niet in eerste instantie mee verbonden is: dat van drama en dat van thriller. Zowel Days of Winea and Roses als Experiment In Terror – beide met Lee Remick in de vrouwelijke hoofdrol trouwens – groeiden uit tot goed onthaalde miniklassiekers. En terecht.

Als de drank is in de man, is de wijsheid in de kan. Een waarheid als een gedomesticeerde herkauwer die Edwards en scenarist JP Miller nauwgezet uit de doeken doen in dit drama waarin een koppel hun leven volledig van de rails ziet donderen door hun drankverslaving. Remick is een secretaresse die nog nooit een druppel alcohol heeft gedronken als ze PR-man Jack Lemmon ontmoet. Hij is zowel een sociale- als een thuisdrinker en nuttigt elke dag alcohol. En veelal is hij dus compleet boven zijn theewater, zozeer zelfs dat zijn werk en maatschappelijke status eronder lijden. Eens Remick en Lemmon zijn gehuwd gaat ook zij voor de bijl: van nietsdrinker naar drankorgel blijkt maar een kleine stap.

Days of Wine and Roses was oorspronkelijk een televisiedrama uit de prestigieuze CBS-anthologiereeks Playhouse 90. Die bestond uit live opgenomen drama’s die de carrière van heel wat vooraanstaande Hollywoodnamen lanceerde. De in het najaar van 1958 vertoonde tv-versie van Days werd geregisseerd door John Frankenheimer en had Cliff Robertson en Piper Laurie in de hoofdrollen. De bioscoopversie zou oorspronkelijk door Twentieth Century Fox worden gefinancierd en gedistribueerd, maar omdat ze in geldnood kwamen door het dollarvretende Cleopatra verkochten ze de rechten aan Warner.

Edwards brengt de scènes waarin Lemmon en Remick zich overmatig bevochtigen sec in beeld en kiest voor een naar cinema verité neigende aanpak om de moker extra hard te laten neerkomen. Lemmon beschouwde het als een klein wonder dat studiohoofd Jack Warner aanvankelijk akkoord ging met het neerslachtig einde en dat die geen ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’-slotakkoord wou. Lemmon ging na het beëindigen van de opnames in elk geval zo snel als mogelijk naar Europa, zodat hij niet beschikbaar was voor eventuele heropnames indien Warner alsnog een aangepast einde zou willen.

Zowel Edwards als Lemmon en Remick waren in het echte leven ook niet vies van een slok en een borrel. Edwards zou uiteindelijk geheelonthouder worden, zij het pas nadat hij zich liet opnemen in een ontwenningskliniek. Ook Lemmon en Remick zagen zich verplicht tot het bijwonen van AA-meetings om de drankduivel te temmen.

Lemmon en Remick veroverden allebei een Oscarnominatie. Winnen deden ze niet: Lemmon legde de duimen tegen Gregory Peck in To Kill a Mockingbird en Remick moest in Anne Bancroft in The Miracle Worker haar meerdere erkennen. Johnny Mercer en Henry Mancini mochten wel met een beeldje naar huis voor de tijdens de begingeneriek te horen Best original song.