Herman J. Mankiewicz werd geboren op 7 november 1897 uit een familie van Duits-Joodse immigranten.  Hij is de oudere broer van regisseur Joseph L. Mankiewicz maar ook de vader van schrijver-scenarist Don M. Mankiewicz maar ook van columnist-radio en TV-presentator Frank Mankiewicz die zelfs een tijdje persverantwoordelijke was van Robert F. Kennedy en Politiek verantwoordelijk was voor de President-campagne van George McGovern in 1972.

Na zijn verplichtingen tijdens de eerste Wereldoorlog bleef Mankiewicz in Parijs waar hij aan het hoofd stond van de American Red Cross News Service.  Hierna trok hij naar Berlijn waar hij ging studeren aan de Universiteit maar terzelfdertijd ook correspondent was voor de Chicago Tribune.  Toen hij terugkeerde naar New York kon hij aan de slag bij de Redactie van The World, gevolgd door zijn werk als toneelredacteur van de New Yorker”en de New York Times.

In 1926 trok hij dan naar Hollywood waar één van zijn eerste opdrachten het schrijven van een verhaal voor Lon Chaney was.  In Hollywood werkte hij aanvankelijk als schrijver, later als producent. Het was in deze periode dat Mankiewicz ging werken voor MGM.  Meestal met succes, denk maar aan Laughter (1930) en Duck Soup (1933) alhoewel zijn naam niet altijd werd vermeld.

En dan was er naast zijn inbreng voor films als The Wizard of Oz natuurlijk nog Citizen Kane.  Voor deze laatste film kreeg Mankiewicz een Oscar, samen met Orson Welles.  Voor The Pride of the Yankees deelde hij zijn Oscar-nominatie ook al.

Het was niet altijd makkelijk samenwerken met Herman J. Mankiewicz die zich in veel gevallen van zijn meest kritische kan liet zien.  Warner Bros kon die ingesteldheid niet altijd appreciëren en gaf hem bij wijze van straf destijds eens de opdracht een scenario te schrijven rond Rin-Tin-Tin, de voor die tijd heldhaftige Duitse (film-)herdershond.  Resultaat : een script waarin het beest een baby een brandend huis in moest dragen…

Rond het hoogtepunt in zijn carrière had Mankiewicz ook heel wat persoonlijke problemen : zo stapelden zijn gokschulden zich heel snel op en kampte hij met een alcoholverslaving.  Voeg daar het geruzie met enkele studiobonzen aan toe en je hebt meteen begrepen dat het afglijden naar het einde van zijn carrière een logisch gevolg was.