Cinema dood en Vlaamse/Belgische cinema op sterven na ook? Het zal toch niet in 2022 zijn geweest. Wisten vlotjes heel wat landgenoten naar buiten te krijgen: het Oscargenomineerde Close en het commercieel-hyperactieve Zillion. Twee keer kaskrakende cinema elk met een eigen smoel en ritme.

Zillion mengde die smoel en dat ritme met wat DNA van pakweg Goodfellas en The Wolf of Wall Street. Al is Robin Pront bijlange na geen Martin Scorsese. Maar de parallellen zijn er natuurlijk wel: waargebeurd verhaal, sympathie voor gangsters, schelmen of egocentrisch gespuis en hier en daar duikt zelfs een scène op die bijna een kopie is van een scène uit hogergenoemde films. Is trouwens geen kritiek, maar eerder een scheppend kader zodat je als kijker weet waar de mosterd vandaan komt. Mocht je dat interessant vinden.

Al komen de hoofdingrediënten natuurlijk vanuit onze kleine landshelft. In het tijdperk van de superdiscotheken startte Frank Verstraeten in het najaar van 1997 in Antwerpen de Zillion op, een discotheek die zou uitgroeien tot een feesttempel met een nogal kwalijke reputatie. En dat kwam niet door de roterende spots, confettikanonnen of de bewegende dansvloer. Wel door de frauduleuze praktijken van Verstraeten, de betrokkenheid van pornoregisseur Dennis Black Magic, overlast in de buurt, gewelddadige incidenten, vermeende wapen- en vrouwenhandel en misschien nog meer zo door de beruchte naakte feestjes op de Zundays waarbij er niet op een openbare zedenschennis meer of minder werd gekeken. De Zillion kreeg ook bij het grote publiek naamsbekendheid door de niet zo koosjere verhalen in het nieuws, het breed uitgesmeerde verhaal van Verstraeten in de media en het feit dat er heel wat programma’s van toenmalige Vlaamse muziekzenders zoals TMF werden in opgenomen. Uiteindelijk ging de Zillion in 2002 dicht en werd Verstraeten veroordeeld wegens fraude en andere oplichterijen.

Genoeg stof voor een langspeler dus – en waarschijnlijk zelfs voor een bingereeks – en Pront gooit het exuberante verhaal van de discotheek en vooral van de oprichter ervan in een snedige reconstructie waarin voor de minder oplettende kijker net niet aan heldenverering wordt gedaan. En daar mogen zeker kritische vragen worden over gesteld. Als je ze dan tenminste ook over de reeds vernoemde Scorsesefilms stelt. Let wel: als je denkt dat je in Zillion uitbundige beelden van verboden bacchanalen gaat te zien krijgen … je bent er grotendeels aan voor de moeite. Geen gebrek aan seks en maffiageweld in deze film weliswaar, maar het is niet de hoofdmoot. Pront brengt in de eerste plaats the rise and fall van Verstraeten en levert in die optiek meer een karakterportret af dan een alle remmen los-reconstructie van foute feestjes. Maar fascineren doet het wel, al is het maar omdat er een venijnig stuk Vlaamse geschiedenis van amper een kwarteeuw oud wordt gereconstrueerd.

Bij een sterk karakterportret hoort ook een sterke vertolking, en Pront vond die bij Jonas Vermeulen, die hiervoor vooral te zien was in televisiewerk en meteen door de grote deur de speelfilmwereld binnen mag. Eveneens geloofd is de breed uitgesponnen komische bijna typetjesaanpak van Matteo Simoni als Dennis Black Magic. Ook hier mag het gebrek aan nuancering zeker onder de loep worden genomen: de man mag dan rond de millenniumbugjaren wel opgevoerd zijn als vriend van de sterren – hij kreeg zelfs een realityprogramma – maar feit blijft wel dat hij ettelijke malen is veroordeeld voor seksueel misbruik van minderjarigen.

En uiteraard is niet alles wat je in Zillion te zien krijgt waargebeurd: zoals in alle biografische films wordt de waarheid aangelengd met of gekleurd door fictieve gebeurtenissen en personages. Alles om de film lekker te laten roteren en te voorzien van kop, staart en poten.

En dan is het nu wachten op Ertvelde, een reconstructie van de opkomst en ondergang van Paris-Las Vegas, een van ’s lands andere iconische ter ziele gegane feestzalen.

Zijn er extra’s op de schijf? Jawel. Enfin, eentje toch. Een ‘making of’. Te bekijken met en zonder Vlaamsche ondertitels. En met een niet onaardige speelduur van een halfuur. Geen gebrek aan promotionele snippets daarin – een electronic press kit dus – maar ook heel wat setopnames en leuke triviale weetjes, waarin zelfs echte archiefbeelden zijn gemixt. Zeker een kijkje waard dus.