Wie we daar hebben, den Francis gedomme. Of zoals hij officieel in de filmnaslagwerken staat: Francis Coppola, al dan niet met een Ford er tussen geklemd. In de jaren zeventig bepaalde hij mee het aanzicht van Hollywood met “The Godfather 1 & 2”, “The Conversation” en “Apocalyspe Now”. Deze verschroeiende Viëtnamfilm luidde ironisch genoeg volgens velen het begin van het einde in. Zijn ambitieuze musical “One From The Heart” uit 1982 sloeg een financiële put in Coppola’s Zoetropestudio’s die hij enkel maar kon vullen door in de jaren 80 uitsluitend opdrachtfilms te draaien, op “Tucker: The Man And His Dream” na, niet toevallig zijn beste film uit dat decennium.

Na “The Godfather Part III”, “Bram Stoker’s Dracula”, de flop “Jack” en de Grishamadaptatie “The Rainmaker” trok Coppola zich terug uit de Hollywoodarena en betaalde hij zijn schulden verder af met de opbrengst van zijn wijngaard. Enkel als producent bleef Coppola nog aanwezig, onder meer voor de projecten van zijn dochter Sofia. Rentenieren was er schijnbaar toch niet bij voor Coppola, want hij is al er al die jaren in stilte blijven van dromen om nog eens een persoonlijke film te maken, wars van bemoeienissen met de studio’s. Die film ging onlangs in première op het filmfestival van Rome, en is ook nu in de vaderlandse bioscopen te bekijken. Als je wil zien of Coppola ‘het’ nog heeft, is een trip naar de “Youth Without Youth’-zaal een verplicht nummertje. Helaas is dat ook de enige reden.

Coppola verwart ‘persoonlijk’ met ‘als ik mijn ei maar kwijt kan zelfs al zal de gemiddelde biosbezoeker geen jota van snappen’ – het lijkt David Lynch wel. Niet echt de juiste houding om terug in de gratie van de studio’s en het publiek te vallen. “Youth Without Youth” is de meest pretentieuze Coppola-film sinds “One From The Heart”, en daarvan was het scenario nog te volgen. “Youth Without Youth” heeft een interessante premisse, maar de uitwerking herdefinieert het woord hermetisch. Volge wie volge, en begrijpe wie begrijpe kan. “Youth After Youth” is gebaseerd op de novelle van de Roemeen Mircca Eliade, en begint in 1938. Dominic Matei (Tim Roth) is een zeventigjarige professor in de linguïstiek die beseft dat hij zijn levenswerk (een studie die de link legt tussen alle gekende talen en de oertaal) niet zal kunnen bewerkstelligen.

Op paaszondag wordt hij eensklaps getroffen door een bliksemschicht. Een inslag met verbazingwekkende gevolgen: Matei verjongt met de helft en krijgt zo de kans om alsnog zijn levenswerk af te maken. Wanneer hij dan ook nog eens de knappe Veronica (Alexandra Maria Lara uit “Der Untergang”) tegen het lijf loopt, krijgt hij helemaal een tweede kans. Ze lijkt immers als twee druppels water op de liefde van zijn (vorig) leven en blijkt bovendien een reïncarnatie te zijn van een Indische vrouw uit de zeventiende eeuw die zowat alle (verdwenen) talen machtig is… Waar dit allemaal naar toe moet leiden ?  Eliade en Coppola weten het waarschijnlijk, maar de Joost in jou zal het zelf moeten ontdekken. De kans is echter groot dat je van een bizarre en kale kermis thuiskomt. Tim Roth beschikt ook plots over een dubbelganger die te pas en te onpas opduikt, terwijl hij jonger wordt zuigt hij als een vampier de levenskracht op van Veronica, en de uiteindelijke finale is cryptischer dan vijf dozijn Zweedse puzzels die bij opbod worden verkocht.

“Youth After Youth” een kans geven is makkelijk, euforisch de zaal verlaten is dat niet. Fijn voor wie een boodschap heeft aan de intellectualistische benadering van gemiste kansen, eeuwig leven en andere levensbeschouwingen, pech voor iedereen die op zoek is naar een film met schwung en een klare kijk op de dingen. Gelukkig dat een Coppola die de verhaaltrappers is kwijtgespeeld, nog weet hoe hij fijnzinnig moet filmen: er zijn heel wat mooie scènes (vooral expressionistische schaduwen stelen geregeld de show) die de film op cinefiel niveau gelukkig toch nog enige (meer)waarde meegeven. Enkel gaan kijken als je een die hard Coppolafiel bent met andere woorden, maar hou er wel rekening mee dat je je na deze film geen twee uur, maar twee weken ouder zult voelen.