Wimbledon

Matig
Wimbledon

verdeler

U.I.P.
2004
10/11/2004
langspeelfilm
98 minuten
romantiek

acteur/actrice (9)

Kirsten Dunst Kirsten Dunst →  Lizzie Bradbury
Paul Bettany Paul Bettany →  Peter Colt
Sam Neill Sam Neill →  Dennis Bradbury
Jon Favreau Jon Favreau →  Ron Roth
Nikolaj Coster-Waldau Nikolaj Coster-Waldau →  Dieter Proll
James McAvoy James McAvoy
Austin Nichols →  Jake Hammond
Eleanor Brown
Bernard Hill

regisseur (1)

Richard Loncraine

producent (4)

Tim Bevan Tim Bevan
Eric Fellner Eric Fellner
Liza Chasin
Mary Richards

De Britse tennisser Peter Colt stond ooit op de 11e positie van de Wereldranglijst maar is nu teruggezakt naar plaats 119. Hij is volgens hem op een leeftijd gekomen (31) waarop hij is afgeschreven voor tennis op top-niveau. Maar nu heeft hij een 'wildcard' op zak voor Wimbledon en besluit om er dan toch nog één keer voor te gaan op het belangrijkste toernooi van Groot-Brittanië... Niet dat hij van thuis uit enorm gesteund wordt. Zelfs zijn eigen broer zet bij het wedden steeds al zijn geld in op Peter's tegenstrever en zijn ouders zorgen ook al voor weinig motivatie. Maar gelukkig is er nog tennisster Lizzie Bradbury die er nog meer voor zorgt dat hij in zijn mogelijkheden gelooft. Zelf is de ambitieuze Lizzie vastbesloten om tijdens haar eerste keer aantreden in Wimbledon de nummer 1 te worden. Met haar bemoeizieke vader - die alle obstakels voor zijn dochter op weg naar de top wil opzij zetten - als onvermijdelijke partner lijkt het niet meer fout te kunnen lopen voor haar. Maar dan ontmoet Lizzie dus Peter Colt...

Stel je eens voor dat je als enig vertrekpunt een filmposter hebt om een film-scenario te schrijven. De moeilijkheidsgraad van dit soort opdrachten hangt natuurlijk af van de foto en filmitel die je krijgt want die is je enige inspiratiebron. Je zal maar de affiche van bijvoorbeeld Suspect Zero als opdracht krijgen alhoewel met wat verbeelding en wat schrijftalent je ook daar wel creatief kunt mee zijn. Maar wie de poster van Wimbledon loot, die heeft pas een makkie te pakken. Want wie kan er nu geen verhaal verzinnen rond een jongen en een meisje op Wimbledon ? Je laat de twee natuurlijk verliefd worden op elkaar want romantiek doet het nog altijd goed in de bioscoop de dag van vandaag. Er moet ook een happy end zijn dus... één van de twee wint de finale. Maar hij/zij is natuurlijk geen sterspeler, het moet zo'n beetje de 'underdog' zijn, iemand van wie niemand ooit had gedacht dat hij/zij het prestigieuze Engelse tennis-toernooi überhaupt kon winnen. De tocht naar de roem en het enorme prijzengeld verloopt natuurlijk niet zo vlotjes. Er moet een zekere terugval ingebouwd zijn in de rush naar de top, één waarbij de sportieve held vanuit een verloren gewaande positie toch nog net net net ... kan terugkomen. Het mag ook een andere tegenslag zijn natuurlijk, een plotse blessure bijvoorbeeld... En de verliefde ziel moet natuurlijk ook in de tribune zitten op de (zon)dag van de grote finale. En vanzelfsprekend heel blij zijn op het einde.

Er is nog een toekomst weggelegd voor mensen die wat inventiviteit aan de dag kunnen leggen bij het schrijven van een verhaal voor een film als je ziet hoe gemakkelijk men er zich heeft van af gemaakt met dit verhaal. Want platter en nog voorspellender dan Wimbledon kan het echt niet meer. Het enige wat ons nog een beetje verrast heeft was de snelheid en het gemak waarmee Bettany Dunst tussen de lakens kreeg. Er zat nochtans meer in. Het voordeel van Wimbledon had kunnen zijn dat het nu eens om een meer Westerse/Europese sport ging en niet om het klassieke baseball of American football-verhaal. Of ijshockey waar in Europa bijna geen hond in geénteresseerd is maar wel veel Amerikaanse films zijn over gemaakt. Een gebeurtenis als Wimbledon als locatie en als gegeven op zich heeft toch wel meer potentieel in zich dan wat de makers van deze film ervan hebben gebrouwen. De liefde tussen de twee protagonisten en het slaan van de nodige (CGI-)balletjes tot aan en in de voorspelbare finale zijn de enige twee ingrediénten van Wimbledon. Gelukkig is er nog Kirsten Dunst want het opduiken van haar lieve, sympathieke snoet als rode draad door de film verlicht een heel klein beetje de pijn en de frustratie bij het zien van zoveel inspiratieloze, commerciële cinema. Op sportief vlak ligt het toch wel anders. Tennis-grootheden als John McEnroe en Pat Cash (de Australiër die het toernooi won in 1987) die beiden ook al een boek schreven over hun vroegere passie werden geconsulteerd over het project en hadden maar weinig commentaar of negatieve feedback over het script. Het is niet helemaal duidelijk of ze hier hun rol in de film aan te danken hebben... Dunst, Bettany en Nichols investeerden nochtans vier maand in een doorgedreven opleiding waarin ze werden bijgebracht hoe ze op een overtuigende manier de rol van een beroepstennisspeler konden neerzetten. Niet aleen de algemene attitude maar ook de technische kant van de zaak. De manier waarop de balletjes worden vastgehouden, worden opgeslagen,... Het was voor Paul Bettany allicht de grootste omschakeling want de acteur had voor Wimbledon niet de minste ervaring in welke sport dan ook. Gelukkig kon de crew rekenen op de welwillendheid van de organisatie die hen zelfs toeliet om onder heel strikte vorowaarden te filmen op 'Centre Court' die normaal gesproken verboden terrein is voor iedereen behalve toernooi-spelers. De echte tennis-liefhebbers zullen allicht wel merken dat de finale tusen Peter Colt en Jake Hammond op dit veld werd gespeeld (nota bene kort voor Tim Henman anno 2003 partij gaf aan de Franse Michael Lodra) én dat de man die de twee finalisten naar Center Court begeleidt op het einde van de film echt wel scheidsrechter Alan Mills is. Maar dat zal dan ook het enige zijn wat zelfs tennisliefhebbers aan deze film hebben.

Koenraad Adams
17-09-2004 Plaats 4 $ 7.118.985
24-09-2004 Plaats 8 $ 3.323.570