Max Baron (James Spader) heeft een ‘mooie positie’ zoals dat heet en woont in een al even mooie flat. Op de vooravond van een vriendenfeest herinnert zijn onafscheidelijke antwoordapparaat hem aan zijn belofte een vijftigtal hamburgers mee te brengen.

Bij zijn aankomst blijken er 44 en zes lege doosjes te zijn en dat is meteen wat voorafgaat aan een scène in de White Palace-’burger-tent’ bij het terugeisen van zijn Dollars. De kregelige Nora Baker (Susan Sarandon) is de kassière die hem na haar dagtaak (toeval ooo toeval) de eerstvolgende nacht terug ontmoet in een rokerig café.

Nora heeft opgezwollen kikkerogen, zuipt van het vaderland weg en rookt als een schouw. Niet onmiddellijk de ‘Filofax-droomgriet’ en toch (de liefde is blind...) gaan de twee al gauw sterke drankjes nuttigen, met als gevolg dat er behoorlijk wat afgelachen (!) wordt wanneer men een en ander van elkaars verleden te weten komt : Max’ vrouw is destijds omgekomen bij een tragisch auto-ongeluk terwijl Nora’s kind Charlie jaren geleden gestorven is aan leukemie. Na een helse dronkemansrit naar Nora’s huis en het uiteindelijk gestopt worden door een stevige brievenbus in de voortuin, ‘komt Max nog even binnen voor een warme kop koffie’, die al gauw een zwoele en afmattende nacht wordt.

Omdat er in een relatie nog heel wat meer is dan bedwerk komt men snel tot het besef dat de relatie tussen de twee een korte toekomst tegemoet gaat; het verschil in niveau is sprekend, de Oak Ridge Boys komen naast Gianni Scichi’s opera terecht, Nora’s elektriciteit wordt afgesneden omwille van een niet betaalde rekening terwijl max $ 1200 betaalt voor zijn ‘flatje’...Een onvermijdelijke eerste confrontatie met Max’ vriendenkring is voor Nora het bewijs dat hun relatie toch geen kans tot slagen heeft en nadat ze haar werk heeft opgegeven verlaat ze de stad en gaat haar eigen weg...

White Palace is een film die na een (gelukkig korte) vergezochte aanloop hoge ogen gooit. Regisseur Luis Mandoki slaagt er wonderwel in om, bijgestaan door talent Sydney Pollack een menselijke relatie uit te diepen, er steeds voor zorgend dat de kijker zich in één en andere situatie herkent, wat het geheel des te geloofwaardiger en geslaagd in zijn opzet maakt. En omdat iedereen nu toch wil weten wat dit alles waard is op de Richter-schaal een meer dan verdiende acht!