Drie Oscars wist “Whiplash” in februari te verzilveren: beste acteur in een hoofdrol, beste montage en beste geluidsmontage. Niet slecht voor een onafhankelijk geproduceerde film met een budget van zo’n 5 miljoen dollar. Dat “Whiplash” internationaal werd gelauwerd komt in grote mate trouwens door J.K. Simmons die zijn Oscar – en zowat elke andere acteursprijs die er tijdens het prijzenseizoen te winnen viel – geenszins heeft gestolen.

Simmons is een acteur die zichzelf in de kijker werkte met gesmaakte komische bijrollen in onder meer Sam Raimi’s “Spider-Man”-trilogie, “Burn After Reading”, “Juno” en “Thank You For Smoking”. Ook op tv vond hij een niche als vast castlid in “The Closer”. Allemaal opwarmertjes zo blijkt nu voor dé rol waarvoor hij schijnbaar in de wieg was gelegd: die van de no-nonsense dirigent/muziekdocent Fletcher in het imponerende “Whiplash”. Simmons’ vertolking tilt deze sowieso al meesterlijke film nog een niveau hoger en zorgt er mee voor dat het totaalpakket volledig terecht wordt bewierookt als een van de beste Amerikaanse producties van 2014.

“Whiplash” is het geesteskind van Damien Chazelle. Die debuteerde in 2009 op zijn vierentwintigste met de in jazzmiddens gesitueerde romcom “Guy And Madeline On A Park Bench”. Daarna schreef hij twee horrorscenario’s “The Last Exorcism Part II” en “Grand Piano”. Opwarmertjes voor wat eindelijk zijn eerste echte (bijna) meesterwerk scheen te zijn. Het scenario van “Whiplash” kreeg Chazelle aanvankelijk niet verfilmd, tot hij het idee kreeg om een deel ervan als kortfilm te draaien - ook al met Simmons in de hoofdrol trouwens. Die kortfilm won een prijs op Sundance in 2013, waarop alles plots vlotter dan vlot begon te verlopen. Een jaar later ging de langspeelversie – gemaakt voor zo’n 3,3 miljoen dollar - in première op Sundance en na gesmaakte passages op festivals in Cannes en Deauville was “Whiplash” eindelijk klaar om het grote publiek te veroveren.

Miles Teller is Andrew Neiman, een jonge drummer die de kans krijgt om te studeren aan een prestigieus conservatorium in New York. Hij mag daar aantreden in een orkest geleid door de autoritaire en manisch-sadistische Fletcher (Simmons). Die mag dan wel het beste naar boven halen bij Andrew, zijn R. Lee Ermey-aanpak zorgt er evenwel voor dat de obsessie om per se de beste te willen zijn de jonge drummer mentaal dreigt te kraken. ‘t Lijkt “Full Metal Orchestra” wel.

Chazelle baseerde “Whiplash” op zijn eigen ervaringen als muziekstudent aan een conservatorium. Het personage van Simmons is gebaseerd op een van zijn vroegere leraars, maar bewust aangedikt. Chazelle gaf aan Simmons de opdracht om zo ver mogelijk te gaan in zijn scheldtirades en fysieke martelingen. Zozeer zelfs dat heel wat van de acteurs in bijrollen – vaak echte muzikanten of studenten – het écht op hun heupen kregen van Simmons. De enige reden dat de opnames voor iedereen draaglijk bleven kwam volgens Chazelle omdat Simmons tussen de opnames door niet in karakter bleef, maar heel aimabel en toegankelijk was.

In “Whiplash” is er geen plaats voor karikaturen – op één scène na dan misschien. We verklappen niets alles, maar het is een scène waarin een auto een voorname plaats opeist. Teller en Simmons zetten karakters neer die lang na de eindgeneriek blijven rondspoken, en Simmons’ scheldtirades zien zich verzekerd van een vermelding in elk zichzelf respecterend filmlexicon. Ook de regie van Chazelle slaat gensters. De manier waarop hij de muziekstukken in beeld brengt is magistraal en helpt zelfs om de obsessie van zowel Teller als Simmons te kaderen. Kortom: een prachtfilm die er boenk opzit.

Sony lardeerde film met de nodige extra’s. De meest opvallende is de originele kortfilm uit 2013 waarin J.K. Simmons al even mocht proefdraaien. De kortfilm bestaat uit een aantal scènes die voor de film opnieuw werden opgenomen. Info over het productieproces krijg je tijdens het audiocommentaar van Damien Chazelle en J.K. Simmons. En ook een beetje tijdens de reportage die op een Q&:A werd gedraaid op het filmfestival van Toronto, toen na het succes in Sundance en Cannes al duidelijk was dat Chazelle een winnaar had afgeleverd. De documentaire “Timekeepers” heeft niet zoveel met de film te maken, en laat drummers vertellen over hun métier en passie. De trailer en een korte verwijderde scène ronden het pakket af.