Het is dat we het weten, anders is het moeilijk te geloven dat “Vicky Cristina Barcelona” een film is van Woody Allen. Er zijn op het eerste zicht maar weinig stijlkenmerken te vinden die doorgaans overvloedig aanwezig zijn in het oeuvre van de bebrilde (en inmiddels 73-jarige) Joodse komiek die trouw elk jaar zijn filmpje op de zevendekunstminnende goegemeente loslaat. Zo zijn er ditmaal bv. geen spitse one-liners te bespeuren. Het is duidelijk dat Allen momenteel probeert te verrassen en de voor hem platgetreden paden verlaat. Recentelijk was enkel “Scoop” (2006) een typisch Allen-niemendalletje. Zowel “Match Point” (2005), “Cassandra’s Dream” (2007) en deze “Vicky Cristina Barcelona” laten een Allen zien die terug relevante films maakt. “Cassandra’s Dream” is het zwarte schaap in dit rijtje, daar dat moraaldrama het zowel bij de recensenten als aan de kasa’s niet goed deed. “Match Point” en “Vicky Cristina Barcelona” scoorden wel wereldwijd.

“Vicky Cristina Barcelona” is eigenlijk een donkere medidatie over romantiek, huwelijkstrouw en begeerte. Maar dan wel verpakt als zonnige, zuiderse zomerkomedie. En uitgerust met een attractieve cast. Op zich is het geen wonder dat de film een ruim publiek vond, al kan het resultaat toch niet tippen aan het scherpere, vollere en meer onder het vel kruipende “Match Point” van vier jaar terug.

De vriendinnen Vicky (Rebecca Hall, ook te zien in “The Prestige” en “Frost/Nixon”) en Cristina (Scarlett Johansson) krijgen de kans om juli en augustus door te brengen in Barcelona bij kennissen van Vicky. Voor Vicky is het de laatste zomer als vrijgezel, daar de voorbereidingen voor haar huwelijk met Doug (Chris Messina) in volle gang zijn. Cristina is dan weer het prototype van mannenverslindende vrijgezel die nog steeds op zoek is naar de ware. Het tweetal wordt benaderd door de zwoele schilder Juan Antonio Gonzalo (Javier Bardem), die hen onomwonden meedeelt hen beide muy guapa te vinden, hen uitnodigt voor een weekendje in Oviedo en geen graten ziet in rollebollen in triovorm. Vicky is geschokt door het voorstel en zegt dat hij de boom in kan, Cristina daarentegen ziet het aanbod wel zitten. Uiteindelijk gaat ook Vicky overstag en vliegt ze mee voor twee dagen Oviedo. Wanneer Cristina ziek wordt en in bed moet blijven, verzorgt Juan Antonio een privé-rondleiding voor Vicky en ja hoor… de koele meid bezwijkt voor de charmes van de levensgenieter en loopt algauw niet meer zo warm voor Doug.

Al snel blijkt dat het voor iedereen een warrige zomer gaat worden. Eenmaal terug in Barcelona windt Juan Antonio alsnog Cristina rond zijn vinger (tot grote frustratie van Vicky). Ook Doug verschijnt op het toneel, daar hij het wel ziet zitten om het huwelijksfeest in Barcelona te organiseren. Helemaal ingewikkeld wordt het wanneer Juan Antonio’s ex Maria Elena (Penélope Cruz) plots opduikt. Zij is niet van plan om een streep te trekken onder haar op z’n zachtst gezegd uitzinnige relatie met de schilder (hun vechtscheiding is nog steeds talk of the town) en algauw is ze samen met haar ex en Cristina verwikkeld in een weinig voor de hand liggende ménage à trois, terwijl Vicky langs de zijlijn alsnog hoopt dat Juan Antonio voor haar wil/zal kiezen…

De synopsis bevat genoeg mogelijkheden voor een ondeugende komedie zoals Blake Edwards die decennialang uit de camera schudde, maar “Vicky Cristina Barcelona” zoekt nooit dat pad op. De film is vooral een sfeerstuk, bevolkt door aantrekkelijke mensen in een aantrekkelijk decor. Barcelona wordt net als in Cédric Klapisch’ “L’Auberge Espagnole” (2002) heel verleidelijk en vakantiestemming oproepend in beeld gebracht. Dat de film de eindstreep niet zonder kleerscheuren haalt, komt hoofdzakelijk door een overbodige voice over die te pas en te onpas te horen is. Veelal vertelt die wat op het scherm te zien is (overbodig dus), op andere keren heeft de verteller het over de beweegredenen van de personages, hetgeen met wat herschrijfwerk ook in dialoogvorm kon worden gebracht (ook hier overbodig dus). Bovendien is het einde van de film abrupt en overhaast: alsof Allen plots merkte dat hij genoeg materiaal had voor anderhalfuur film en zich dan maar naar de eindgenriek spoedde. De vier hoofdrolspelers zijn in elk geval goed gecast (en ligt het trouwens aan ons, of vertonen de gelaatsuitdrukkingen van Rebecca Hall en Scarlett Johansson af en toe toch wel verdraaid veel gelijkenissen?). Vooral Bardem schittert als ingetogen macho, die ogenschijnlijk zijn tedere ik bovenlegt maar die trukendoos vooral/uitsluitend gebruikt om zoveel mogelijk vrouwelijk schoon binnen te draaien. De leipe vogel!

Drammerige voice over en niet volledig voldoend einde of niet… “Vicky Cristina Barcelona” is een film die heel makkelijk binnenglijdt, en zeker tijdens hoogzomertemperaturen. Het is een ideale film om tijdens de late uren in de dvd-speler te schuiven als afsluiting van een zwoele zomerdag, met het aroma van in een karaf bewaarde geestrijke dranken, vers fruit en exotisch knabbelvoer nog netjes binnen bereik, terwijl buiten de mussen, merels, vinken en krolse katers laten horen hoe schoon het leven toch wel is.