De bonte bende van UB40 liet de wereld in 1987 horen dat ze een rat in hun keuken hadden, en haalden daar onder het goedkeurend oog van Jo Van Backlé zelfs een nummerviernotering mee in de toenmalige BRT Top 30. Met een beestje in ocharme een enkele kamer. Dan had Peter Weller het in 1983 wel lastiger, want de rat waar hij mee te kampen had dook op in alle kamers van zijn huis. Met als gevolg een existentiële horrorprent die zowel het hokje van creature feature als van home invasion aftikt.

Of Unknown Origin haalde de mosterd bij de in 1981 verschenen roman The Visitor van Chauncey G. Parker III. De rechten werden opgepikt door de Canadese genreproducenten Claude Héroux en Pierre David en die huurden prompt Brian Taggert in om het script te schrijven, nadat ze nog maar pas hadden samengewerkt voor de ziekenhuisthriller Visiting Hours. Voor Weller betekende Of Unknown Origin zijn eerste hoofdrol en hij mag daarbij meteen ook rollebollen met Playmate van het jaar 1982 Shannon Tweed in haar allereerste filmverschijning. Al is het niet Tweed, maar wel de rat die van onbekende origine is. En die Wellers leven duchtig ontregelt.

Weller is de alles onder controle willen hebbende alfaman: gelukkig gezin, kans om een belangrijke deal te sluiten in zijn Wall Street-carrière en wonend in een eigenhandig opgebouwde kast van een huis. En in die biotoop duikt – tijdens de afwezigheid van vrouw en kind – plots een rat op. Een predatorisch beest dat zijn geregeld leven ontregelt met als gevolg een verwoestende strijd op leven en dood. Spoiler: de rat wint niet, en dat is jammer. Als je een verhaal wil vertellen waarin je alfamannerij een schop onder de kont wil geven, dan moet je ook doorschoppen natuurlijk. De rat uiteindelijk toch het onderspit laten delven was hier niet de juiste beslissing. Zeker niet omdat Of Unknown Origin een voor het grootste deel fijne genrefilm is, die aan het eind mits een duw in de goede richting nog beter kon zijn geweest.

Reden voor dat grootste deel fijn is de beslissing van regisseur George Pan Cosmatos om zoveel mogelijk met echte ratten te werken. Enkel de scènes waarin Weller daadwerkelijk wordt aangevallen of waarin het dier wat meppen krijgt werden met poppen en props gefilmd. De scènes waarin de rat door het huis dwaalt, kabels doorknaagt of verstoppertje speelt werden met micro- en macrocamera’s opgenomen in buizen en gangen die speciaal voor de film werden geconstrueerd. Wat zorgt voor camerahoeken en beeldperspectieven die de rat groter doen lijken dan ze in werkelijkheid is. En dat zorgt best wel voor geslaagde (suggestieve) scènes die als puntje bij paaltje komt de echte koopwaar zijn van de prent, en niet zozeer de existentiële ondertoon van het man vs de natuur- en bij uitbreiding man vs zichzelf-verhaal. Al doet Weller weliswaar zijn best om sympathie op te wekken voor wat op zich maar een wat druilerig personage is.

Gooi die dubbele bodem gerust weg, en concentreer je voluit op de de scènes met de rat(ten) in wat Cosmatos’ enige horrortitel is. Zij het er een die destijds weinig brokken maakte aan de kassa’s: Warner Bros gooide alles op de markt als een bovennatuurlijke horrorfilm terwijl Cosmatos en co liever het thrilleraspect benadrukt zagen. Het resultaat is dat de prent initieel een stille dood stierf, maar naderhand op veehashes wel zou uitgroeien tot een culttitel annex verborgen genreparel.