De Britse horrorcineast Christopher Smith is duidelijk niet voor een kippenvelgat te vangen. Zijn debuut “Creep” uit 2004 was een standaard gruwelfilmpje over een mismaakte maniak die ’s nachts de Londense metro afstroopte op zoek naar slachtoffers en er zowaar bijna in slaagde om Franka Potente aan zijn eregalerij toe te voegen. Opvolger “Severance” speelde al op grotere schaal en was een survivalthriller met meer dan een komische noot over een stel collega’s die tijdens een teambuildingweekend in de bossen worden afgeslacht. Voor zijn derde film gaat Smith resoluut de psychologische gruweltoer op met als resultaat een labyrinthijnse thriller die kan wedijveren met Richard Kelly’s “The Box” voor de mindfuckwisselbeker van het jaar 2009.

“Triangle” laat je kennismaken met Jess (Melissa George, na “The Amityville Horror” en “30 Days Of Night” eindelijk eens in een goede horrorthriller), een alleenstaande moeder met een autistische zoon. Jess schikt gans haar leven rond haar zoon: ze heeft geen tijd voor een relatie en zelfs op haar werk (ze werkt in een snackbar als opdienster) vraagt ze zich voortdurend af of alles in orde is met haar zoontje Tommy. Op een weekend besluit ze toch eens tijd voor haarzelf te nemen: ze stuurt Tommy naar de opvangdienst en besluit mee te varen op een zeiltocht georganiseerd door Greg (Michael Dorman), een joviale jongen die ze op haar werk leerde kennen. In totaal varen zes mensen mee op het zeiljacht, en het zal voor allemaal een tocht worden die ze niet snel zullen vergeten.

Het zestal loopt immers serieuze averij door een elektrische storm, en vijf van hen worden opgepikt door mysterieuze lijnkruiser. Jess en haar collega-overlevenden klimmen aan boord, en tijdens hun verkenningstocht komen ze initieel niemand tegen. Dat ze niet alleen op de boot zijn, wordt duidelijk wanneer iemand vastbesloten lijkt om de nieuw aangekomenen een zeemansgraf aan te bieden…

“Triangle” een intrigerende film noemen is nog maar de helft van de waarheid. Het schip dat Jess en co oppikt heeft veel weg van een varend Overlook Hotel (yep, het duivelse onderkomen uit “The Shining”), en dan ook nog eentje dat schijnbaar gevangen zit in een hermetisch afgesloten tijdsvacuüm. Of deze thrillertrip jouw kopje thee is, hangt in grote mate af hoever je mee wil gaan in Smiths nachtmerriestructuur. Het gevoel dat de bizarre gebeurtenissen zich afspelen in de schizofrene psyche van de getroubleerde Jess is nooit veraf, maar zo makkelijk maakt Smith het de kijker niet. De kans dat je op het eind van pure frustratie naar voor wil lopen om het scherm aan stukken te rijgen is even groot als die dat je half verweesd tien minuten moet bekomen in je bioszitje.

Een ding is zeker: hoe minder je vooraf weet over de film, hoe beter. Zelfs al lijkt “Triangle” aanvankelijk een frustrerende kijkervaring, laat het allemaal maar even bezinken: de kans is groot dat deze veellagige thriller op geregelde tijden nog eens komt spoken. We zijn alvast benieuwd wat Smith met zijn volgende film “Black Death”, een middeleeuwse thriller over de builenpest, gaat aanvangen.