Dat de Canadese Sarah Polley kan acteren wisten we al een tijd (“Exotica”, “The Sweet Hereafter”, “Dawn Of The Dead”), dat ze kan zingen ook (luister naar haar versie van The Tragically Hip’s “Courage” in “The Sweet Hereafter”). Dat ze daarnaast kan regisseren is inmiddels ook geen geheim meer: in 2006 debuteerde ze met het gevoelige Alzheimerdrama “Away From Her”, en met haar zelfgeschreven opvolger “Take This Waltz” schiet ze midden in de roos. Deze Leonard Cohen erende prent (de titel is gebaseerd op zijn gelijknamige song uit 1988) is zowat de meest romantische van het jaar, en gaat verdorie over overspel. En laat zich nergens vergelijken met de fletse romcoms die de Amerikaanse studio’s van de lopende band laten rollen.

Synopsisgewijs zou het er nochtans een broertje/zusje kunnen van zijn: een gehuwde vrouw wordt verliefd op een man die in haar straat komt wonen en twijfelt tussen het behouden van haar huiselijk geluk of beantwoorden aan de lokroep van de nieuwe liefde. Tot daar de theorie, de praktische invulling ervan is van een overdonderende cinematografische schoonheid. Niet dat Polley het warme water heruitvindt, maar ze heeft oog en voor potente cinema die uit het hart komt, en dat scheelt meer dan een slok op de borrel. Er zijn op zijn minst vijf diep romantische scènes die zo vurig doorleefd zijn dat het een wonder is dat het witte doek geen brandgaten vertoont (of kan dat niet meer met een digitale projectie, vragen we ons techneuterig af).

“Take This Waltz” begint met een intro in Louisburg, een historische site in de Canadese provincie Nova Scotia. Journaliste/schrijfster Margot (Michelle Williams) raakt er tijdens het bijwonen van een toeristisch schouwspel toevallig aan de praat met de ietwat mysterieuze Daniel (Luke Kirby). Op de terugweg zitten ze toevallig naast elkaar te zitten op het vliegtuig naar Toronto, en de vlam tussen de twee slaat over. Voor vrijgezel Daniel is dat niet zo moeilijk, voor Margot liggen de kaarten enigszins anders. Zij is immers al zo’n vijf jaar gehuwd met Lou (Seth Rogen), en pleegt – als ze tenminste toegeeft aan haar lusten en verlangens – overspel. De situatie wordt nog precairder wanneer blijkt dat Daniel onlangs in de straat van Margot en Lou is komen wonen. Aanvankelijk zoekt Margot Daniel niet vrijwillig op. Ze blijft trouw aan haar gevoelens voor Lou, een sympathieke kok die op het punt staat een kookboek met kiprecepten te publiceren. De drang naar het nieuwe neemt echter traag maar zeker de bovenhand op dat van de geborgenheid, zeker omdat Daniel voluit gaat in het veroveren van zijn buurvrouw.

Het scenario is op zich weinig dus weinig wereldschokkend en tapt uit een vaatje waar alle vele andere romantische drama’s hun inspiratie haalden. Dat Sarah Polley op bepaalde momenten heel dicht aanleunt bij wat misschien wel de beste film over dit onderwerp is (David Leans “Brief Encounter” dus), zegt veel over de finesse van dit filmpje, al gaan we “Take This Waltz” natuurlijk ook niet overschatten. Maar toch … sommige scènes slaan de ontroerende nagel op de kop, en zowel Cohens titelsong als 'Video Killed The Radiostar' van The Buggles krijgen hier hun definitieve cinematografische invulling.

Polley kan bovendien rekenen op een sterke cast: Michelle Williams overstijgt zichzelf in de rol van de wispelturige Margot die voor een moeilijke keuze komt te staan (en sluit daarmee aan bij haar rol in het al even mooie “Blue Valentine”), Seth Rogen bewijst dat hij toch kan acteren in een film die geen heil zoekt in onderbroekenhumor en Luke Kirby is hunkerend genoeg als het derde wiel aan de fiets.

“Take This Waltz” is trouwens meer dan zomaar een overspeldrama: zoals één van de personages het aangeeft gaat het eigenlijk over de gaten in het leven en de drang om die al dan niet te vullen. Een stelling waar zowaar filosofisch over kan getafeld worden. Een ding is zeker: wie één dezer twee uur te vullen heeft, doet er goed aan zich naar de dichtstbijzijnde slimme cinema te begeven waar deze parel op de affiche staat. En neem gerust een zakdoek mee.