Mogen wij even aanhalen hoe schandelijk het is dat in september vorig jaar veel te weinig liefhebbers van de betere film de weg vonden naar de zalen waar “Take This Waltz” op het programma stond ?  Al hoeft dat niet echt te verwonderen als je weet dat hij in totaal maar in acht Belgische bioscopen te zien was. In de kijkcijfer-/bezoekerslijst strandde de film op de 206e plaats, goed voor een opbrengst van om en bij de 41.000 euro. Deel dat door een gemiddelde prijs van 8 euro per toegangskaartje en je komt uit op iets meer dan 5100 mensen die al dan niet bewust of vrijwillig “Take This Waltz” op het witte doek zagen. En dat is veel te weinig voor wat één van de mooiste prenten van het voorbije bioscoopjaar bleek te zijn. Gelukkig is er nu de thuisbioscooprelease waardoor dit absorberend drama van Sarah Polley alsnog heel wat cinefiele zielen kan binnenrijven.

Dat de Canadese schone kan acteren wisten we al een tijd (“Exotica”, “The Sweet Hereafter”, “Dawn Of The Dead”), dat ze kan zingen ook (luister maar naar haar versie van The Tragically Hip’s “Courage” in “The Sweet Hereafter”). Dat ze daarnaast kan regisseren is inmiddels ook geen geheim meer: in 2006 debuteerde ze met het Alzheimerdrama “Away From Her”, en met haar zelfgeschreven opvolger “Take This Waltz” schiet ze midden in de roos. Deze Leonard Cohen erende prent (de titel is gebaseerd op zijn gelijknamige song uit 1988) is zowat de meest romantische die vorig jaar in de zalen te zien was, en gaat verdorie over overspel. En laat zich gelukkig nergens vergelijken met de fletse romcoms die de Amerikaanse studio’s van de lopende band laten rollen.

Synopsisgewijs zou het er nochtans een broertje/zusje kunnen van zijn: een gehuwde vrouw wordt verliefd op een man die in haar straat komt wonen en twijfelt tussen het behouden van haar huiselijk geluk of beantwoorden aan de lokroep van de nieuwe liefde. Tot daar de theorie, de praktische invulling ervan is van een overdonderende cinematografische schoonheid. Niet dat Polley het warme water heruitvindt, maar ze heeft oog voor potente cinema die uit het hart komt, en dat scheelt meer dan een slok op de borrel. Er zijn op zijn minst vijf diep romantische scènes die zo vurig doorleefd zijn dat het een wonder is dat de pixels van de thuisbioscoop niet spontaan ontploffen.

“Take This Waltz” begint met een intro in Louisburg, een historische site in de Canadese provincie Nova Scotia, waar journaliste/schrijfster Margot (Michelle Williams) tijdens het bijwonen van een toeristisch schouwspel aan de praat raakt met de ietwat mysterieuze Daniel (Luke Kirby). Op de terugweg zitten ze toevallig naast elkaar op het vliegtuig naar Toronto, en de romantische vlam slaat in de pan. Voor vrijgezel Daniel is dat niet zo moeilijk, voor Margot liggen de kaarten enigszins anders. Zij is immers al zo’n vijf jaar gehuwd met Lou (Seth Rogen), en pleegt – als ze tenminste toegeeft aan haar lusten en verlangens – overspel. De situatie wordt nog meer precair wanneer blijkt dat Daniel onlangs in de straat van Margot en Lou is komen wonen. Aanvankelijk zoekt Margot Daniel niet vrijwillig op. Ze blijft trouw aan haar gevoelens voor Lou, een sympathieke kok die op het punt staat een kookboek met kiprecepten te publiceren. De drang naar het nieuwe neemt echter traag maar zeker de bovenhand op dat van de geborgenheid, zeker omdat Daniel voluit gaat in het veroveren van zijn buurvrouw.

Het scenario is op zich weinig weinig wereldschokkend en tapt uit een vaatje waar alle vele andere romantische drama’s hun inspiratie haalden. Dat Sarah Polley op bepaalde momenten heel dicht aanleunt bij wat misschien wel de beste film over dit onderwerp is (David Leans “Brief Encounter” dus), zegt echter veel over de finesse van dit filmpje, al gaan we “Take This Waltz” natuurlijk ook niet overschatten. Maar toch … sommige scènes slaan de ontroerende nagel op de kop, en zowel Cohens titelsong als “Video Killed The Radiostar” van The Buggles krijgen hier hun definitieve cinematografische invulling. Polley kan bovendien rekenen op een sterke cast: Michelle Williams overstijgt zichzelf in de rol van de wispelturige Margot die voor een moeilijke keuze komt te staan (en sluit daarmee aan bij haar rol in het al even mooie “Blue Valentine”), Seth Rogen bewijst dat hij toch kan acteren in een film die geen heil zoekt in onderbroekenhumor en Luke Kirby is hunkerend genoeg als het derde wiel aan de fiets.

“Take This Waltz” is trouwens meer dan zomaar een overspeldrama: zoals een van de personages het aangeeft gaat het eigenlijk over de gaten in het leven en de drang om die al dan niet te vullen. Een stelling waar zowaar filosofisch over kan getafeld worden. Een ding is zeker: wie een dezer twee uur te vullen heeft, doet er goed aan zich naar de dichtstbijzijnde dvd-theek te begeven waar deze parel op voorraad is of - beter nog - hem gewoon te kopen.
Geen extra’s op het schijfje, al krijg je er wel gratis en niks een vlinder in de buikgevoel door. Altijd mooi meegenomen, dat gewroet en gefriemel.