Voor de niet Oostvlamingen onder jullie : de Kortrijksesteenweg is een rood neon-beschenen verbindingsweg tussen Deinze en Sint-Martens-Latem, net buiten Gent. En het is ook de biotoop van Steve en Sky in de debuutfilm van de Gentse theatermaker Felix Van Groeningen. Sky werkt er, Steve blijft er ter plaatse trappelen. XTC-dealer Steve (Titus De Voogdt, één van de Gentse plakkers uit Anyway The Wind Blows) ontmoet in de gevangenis Jean-Claude (Johan Heldenbergh), een aan een rolstoel gekluisterde witteboordcrimineel. Samen smeden ze plannen om het na hun vrijlating over een andere boeg te gooien. Het rechte pad is daarbij niet noodzakelijk een ankerplaats : samen motorfietsen stelen en een exclusieve stripclub oprichten is al voldoende. Eén van de danseressen is Sky (Delphine Bafort, in het echte leven model en de vriendin van Van Groeningen). Even daarvoor was het naar romantiek smachtende meisje interim-raamprostituée. Ook een manier op de psychiaterkosten van haar lief te betalen natuurlijk. Tot haar ridder zonder paard haar hardhandig dumpt en zij zich nog geen klein beetje misbruik voelt. Bij Jean-Claude vindt ze echter een nieuwe thuis en het vonkt al snel tussen haar en Steve. Maar vonken blijkt niet noodzakelijk een synoniem te zijn van houden van...

Er waait zowaar een hippe frisse wind door het Belgisch filmlandschap. Steve + Sky kan moeiteloos doorgaan als neefje van Anyway The Wind Blows. De cameravoering is niet conventioneel, decor en sfeer zijn even belangrijk of zelfs belangrijker dan het verhaal en er zijn geen storende commerciële toegevingen. Van Groeningen doet af en toe zijn best nadrukkelijk hip te zijn door het verhaal niet rechtlijnig te vertellen. Zijn verhaalsprongen zijn echter minder desoriënterend dan in Memento of 21 Grams. Hij zoekt het meer in het niet synchroon laten verlopen van beeld en dialoog (zoals Steven Soderbergh dat ook deed in The Limey of zoals Spaans wonderkind Julio Medem dat ook doet). Steve + Sky evolueert hierdoor naar een kaleidoscopische opeenvolging van korte sfeerstukjes die niet noodzakelijk het verhaal verder stuwen. Sommige stukjes zijn zeer knap, andere zijn minder. Dat de karakters nooit voorspelbaar worden, maar steeds eigenzinnig tegen de wind in roeien is één van de grote charmes van dit opvallend debuut met een grote poëtische waarde.

Toch nog even dit : de makers van Steve + Sky zagen hun film bekroond met een KNT-kwotering. Onterecht vonden ze, maar toch moet ik de filmkeuring gelijk geven : ook al wordt de erotiek grotendeels gesuggereerd (en bovendien ook nog smaakvol in beeld gebracht) en zit er niet echt iets aanstootgevends in de prent, de hele omkadering richt zich tot tot + 16 jaar. Een film waarin een vader zegt dat zijn dochter dringend eens gepakt moet worden of een goeie fluit nodig heeft blijft beter 16 +. En dat heeft niets met ouderwets gedoe te maken. Steve + Sky is een film die zichzelf niet moet ontkrachten door zich ook te verkopen naar twaalfjarigen toe. Met de nieuwe filmkeuringscategorie die er aankomt lijkt de oplossing in zicht, want het is inderdaad hoognodig dat ons land afstapt van - 16 of + 16 als enige graadmeter. Waar de makers van deze film wel gelijk in hebben is dat veel Amerikaanse films stiefmoederlijk worden behandeld. Films die in Amerika Restricted zijn (onze 16 +) zijn hier vaak wel kinderen toegelaten. En dat is inderdaad met twee maten en gewichten werken. American Pie is an sich ook niet voor twaalfjarigen, maar kan hier wel door iedereen worden gezien in de bioscoop. Dat Steve + Sky zich voorlopig maar tevreden stelt met een selecter volwassen publiek.