Hoezo, vrouwen hebben niets te zeggen in Hollywood? Dringend eens naar The Slumber Party Massacre kijken dan (grijns). Geschreven door een vrouw, geregisseerd door een vrouw, geproduceerd door een vrouw en verteld vanuit vrouwelijk standpunt. En betaald met geld uit de knipbeurs van Roger Corman, maar dit dan maar terzijde.

The Slumber Party Massacre is een Halloween-knipoog die weinig tot geen moeite doet om de inspiratiebron te verhullen. Sommige shots komen bijna letterlijk overeen, de plotlijnen tonen calqueerpapiergelijkenissen en zelfs de soundtrack kan je van leentjebuurspelen beschuldigen. Grootste verschil: de moordenaar van dienst – vertolkt door ene Michael Villella – draagt geen masker, maar moet het doen met zijn ware expressieloze gezicht. Hij is een seriemoordenaar die ontsnapt uit een psychiatrische instelling en meteen opnieuw aan het moorden slaat. Jonge vrouwen dragen zijn voorkeur, maar iedereen die hem in de weg loopt krijgt een draai van zijn drilboor.

Drilboor? Jawel, ’s mans moordwapen in deze prent. Wat meteen de vraag doet rijzen of die boor dienst doet als fallussymbool in een feministische farce of niet? Of was het toch gewoon een dubbelebodemloze zaak van girls just wanna have fun? Een pertinente vraag als je weet dat het scenario is geschreven door Rita Mae Brown – een voluit op de barricaden staande lesbisch feministisch auteur die ook bekendheid kreeg – of net niet – als de ‘geheime’ lesbische partner van tennislegende Martina Navratilova.

Debuterend regisseur Amy Holden Jones – die hiervoor al een paar films had gemonteerd – was gecharmeerd door Browns scenario en verfilmde een paar scènes met de steun van haar toenmalige echtgenoot en director of photography Michael Chapman. Gewapend met haar reels kon ze Corman overtuigen om de volledige film te financieren. En Corman deed dat met een budget van nauwelijks tweehonderdduizend dollar. Brown had haar scenario oorspronkelijk geschreven als een parodie op het slashergenre – dus ja, de fallusdrilboor was in de eerste plaats om te lachen – maar uiteindelijk werd The Slumber Party Massacre op vraag van Corman toch een volbloed slasherfilm, zij het er een met een opvallend hoog humorgehalte – echter zonder in het parodiedrijfzand te verzeilen.

Op zich verschilt deze slasher weinig of niets van de andere twaalf in het dozijn. Er is zelfs geen tekort aan gratuit vrouwelijk naakt: volgens Jones kwam dat er allemaal op expliciete vraag van Corman. Weigeren was waarschijnlijk geen optie, al toonde Jones zich later beschermend toe naar haar keuze, al was het maar om aan te tonen dat vrouwen ook exploitatiecinema kunnen draaien. Het enthousiasme waarmee The Slumber Party Massacre op amper een uur en een kwartier tijd alle – maar dan ook alle – clichés van het genre aan bod laat komen en mooi speelt met de verwachtingen van de doelgroep maakt trouwens deel uit van de leut en het vertier.

Corman was tevreden over zijn samenwerking met Jones, en twee jaar later draaide ze met Love Letters nog een film voor Corman. Geen horror deze keer, maar een romantisch drama. Met Jamie Lee Curtis in de hoofdrol, zodat er alsnog opnieuw een (toevallige) link met Halloween was. Waarop Jones een carrière als scenariste wist uit te bouwen, en haar naam – meestal zonder het tussenvoegsel Holden – te vinden was op de titelrollen van onder meer Mystic Pizza, Beethoven en Indecent Proposal.

Corman financierde later nog twee sequels op The Slumber Party Massacre die telkens door een vrouw werden geregisseerd: nummer twee in de reeks volgde in 1987, nummer drie in 1990. Corman maakte ook nog geld vrij voor nog twee grotendeels voor de videomarkt gedraaide spin-off subfranchises: Sorority House Massacre (drie films) en Cheerleader Massacre (twee films). Maar die hadden uiteraard niets meer te maken met de originele prent. Had dat wel: de remake Slumber Party Massacre die in 2021 het levenslicht zag en bijna evenveel cultfilmwaarde bleek te hebben als dit aardige hebbedingetje uit de vroege jaren tachtig.