Filmisch verantwoord geweld. Bij de ene gaan de wenkbrauwen ervan fronsen, bij een ander gaat de maag in de knoop en bij nog een ander ander spuit de adrenaline in het rond als een geile geiser. In Sisu kan het allemaal, daar de gekke Fin Jalmari Helander – je kan hem kennen van Rare Exports: A Christmas Tale en Big Game – het bloed rijkelijk laat vloeien en de ledematen gracieus in het rond laat slingeren.

Why Don’t We Throw A Little Nazi Party (g)rapte Mel Brooks ooit en het lijkt wel alsof Helander zich die vraag hier ook stelt. Geen gebrek aan nazi’s in dit historisch gekaderd bloedvergietenfeestje waarin de voormalig Finse commando Aatami Korpi – vertolkt door Jorma Tommila, Helanders schoonbroer – anno 1944 een streep wil trekken onder zijn oorlogsverleden waarin zijn familie werd uitgemoord door Russische troepen. Terwijl de Duitsers zich – zij het niet zonder slag of stoot – terugtrekken uit Lapland tijdens de naweeën van de tweede wereldoorlog ontbloot de teruggetrokken levende Korpi een rijke goudader in de Laplandse wildernis. Eureka, denkt hij, maar algauw ook jumalauta want zijn goud is nauwelijks uitgegraven of hij wordt opgemerkt door een troep sadistische en heel, heel slechte nazi’s die hem eerst voor de lol willen vermoorden en er uiteindelijk ook met zijn goud vandoor gaan. Waarop Korpi in Rambo-modus schiet en als een onsterfelijke wraakengel iedereen die hem tergt of in de weg loopt naar de eeuwige zuurkoolvelden fileert.

Jawel, Helander excelleert in Sisu in het etaleren van brutale bloedballetten, maar hij levert ook een secuur gestructureerde prent af, zelfs op die momenten waarop het allemaal niet serieus te nemen is en het wat op een gimmickfilm begint te gelijken. De minimalistische stijl – Tommila zegt de hele film (bijna) geen woord – maakt het moeilijk om niet aan Sergio Leone te denken en op een bepaald moment lijkt Helander ook een hommage aan Mad Max: Fury Road bij elkaar te filmen. En naar het einde toe wordt het zelfs wat teveel van het goede als Sisu plots een over de top scherende stripactiefilm dreigt te worden.

Dus ja, Sisu trekt veel registers open en Helander geniet overduidelijk van zijn woeste uitspattingen die op zijn best zijn wanneer de grens tussen viscerale close-ups op diepe vleeswonden gecounterd wordt door kwajongensachtige panache zoals op dat geinig moment waarop het weggekatapulteerde been van een door een mijn aan flarden gereten soldaat nog een andere mijn doet afgaan. Humor, je moet er voor zijn.

Sisu is trouwens een onvertaalbaar Fins woord waarmee de Finnen hun eigen nationaal karakter schetsen en dat zowel uithoudingsvermogen, weerstand, dapperheid, stijfkoppigheid en stoïcijnse moed verenigt. In het Gents zouden ze zeggen nie pleuje. En in het Canadees armed with will and determination, and grace, too. Wat er ook van zei … excuus, zij: Sisu brengt negentig minuten gebald, grof, geestig en geïnspireerd machovoer waarin de kaak zich als een demente derwisj door de tong laat beroeren. Likken of slikken, je zal wel zien je doet.