Een man die een open wond eigenhandig dichtnaait en verzorgt. Is er een beter manier om een Michael Moore film over sociale zekerheid te beginnen ? Vermoedelijk niet. Michael Moore wil hiermee natuurlijk onmiddellijk de aandacht van de kijker vastkrijgen en zal proberen om die de volgende 119 minuten niet meer los te laten. Want ook nu weer vuurt hij zijn pijlen af op Amerika en het zal weinigen verbazen dat President George Bush opnieuw de eerste is die in beeld komt in Michael Moore’s nieuwste documentaire... De machtigste man ter wereld was eerder al de kop van jut in Moore’s Fahrenheit 911 en in Bowling for Columbine”. En nu dus opnieuw, zij het minder rechtstreeks dan vroeger.

Deze keer gaat het dus over de gezondheidszorg in de States waarbij niet alleen de vraag wordt gesteld wie een verzekering kan krijgen tegen bepaalde risico's (en daar begint meestal al de ellende) maar vooral wat er gebeurt indien je die dan hebt en de dag komt dat je er gebruik van wilt maken. En, minstens even belangrijk, wat er dan precies gebeurt eens de dokters en/of ziekenhuizen de eerste kosten beginnen maken en/of de facturen beginnen sturen...
Op het einde van deze docu prijs je jezelf gelukkig dat je in België woont (volgens Moore’s lijstje – even in slow motion bekeken – staan we 21e geklaseerd in het lijstje) of denk je er zelfs aan om naar Frankrijk te verhuizen bijvoorbeeld want daar is het nog beter, althans volgens Michael Moore. En hij kan het weten want toen hij op het internet de mensen vroeg om hun persoonlijke ervaringen over dit onderwerp kreeg hij in een minimum van tijd duizenden reacties wat meteen een solide basis werd voor zijn volgende documentaire :Sicko dus.

De stijl van Moore ligt in het verlengde van zijn aanpak bij vroegere films. Hij pikt er de voorbeelden die hem op het einde van de filmrit tot de kern van de zaak moeten brengen heel gericht uit. De grote groep van Amerikanen die hem omringt heeft wel één en ander te vertellen. Het begint braafjes : twee per abuis afgezaagde vingertopjes kunnen er terug aangezet worden, alleen moet de ongelukkige wel eerst kiezen welke vinger hij wil gerepareerd zien en het spreekt voor zicht dat de prijs van de ingreep ook niet onbelangrijk is.
Maar het wordt grimmiger en directer naar het einde van de film toe. Zieke mensen die op vraag van ziekenhuizen waar ze even daarvoor nog verbleven, door taxichauffeurs afgezet worden aan een andere hospitaal, een vrouw die haar kind verliest omdat de maatschappij waar ze verzekerd is eist dat het kind geholpen wordt door dokters van een andere instelling (bestaat er in de States niet zoiets als schuldig verzuim ?!) tot... mensen die zomaar uit vrije wil en belangeloos hebben geholpen op de hopen puin na 9/11, hierna ernstige gezondheidsproblemen kregen maar nu door iedereen aan hun lot worden overgelaten. Moore zou Moore niet zijn mocht hij het allemaal niet nog wat extra in de verf zetten door met deze mensen naar een alternatieve locatie te trekken in de hoop zijn zieke medemensen toch nog (betaalbaar) gezond te kunnen krijgen...

Wanneer Michael Moore tot de eindafrekening en zijn conclusies komt, blijkt dat heel veel terug om geld draait. Maar ook politici die dan toch werk willen maken van een gezondheidszorg voor iedereen – Hillary Clinton bijvoorbeeld – worden op een vakkundige (lees : voor haar financieel interessante) manier de mond gesnoerd. Dan blijft er nog één man over natuurlijk op wie ieders hoop is gevestigd : President George Bush. En ja hoor, die zorgt ervoor dat in 2003 een historische overeenkomst wordt getekend waarvan hij iedereen doet geloven dat vanaf dan alles zal veranderen, zal verbeteren. Not.

Voor velen slaat Michael Moore met “Sicko” toch wel weer de nagel op de kop. De vuile was van de Verenigde Staten wordt op deze manier weer wereldwijd buitengehangen. “Sicko” werd uitgebracht in een 2-Disc versie wat dus betekent dat je maar liefst één schijfje vol extra’s hebt. Spijtig genoeg zijn ze niet allemaal even interessant. De videoclip van Tom Morello’s “Alone Without You” is best wel leuk want dit is echt een sterk nummer met een aanstekelijke melodie. Er staan maar liefst vier interviews op deze DVD met extra’s maar geen ervan zal blijven hangen. Marcia Angel steekt van wal met een verwijzing naar Jonas Salk die destijd verantwoordelijk was voor het polo-vaccin wat enkel maar de aanzet is om duidelijk te maken dat alles draait om geld (maar dat wisten we al voor dit interview). Aleida Guevara (familie van zeker ?) heeft het over Cuba en hoe goed men het daar wel doet op vlak van gezondheidszorg. Tony Benn, die ook al in de film aan bod komt, weet zich in iets meer dan een kwartier te profileren als een begeesterd man die trouwens 51 jaar zetelde in het Parlement. In 'Sicko goes to Washington' staat wetsvoorstel 676 centraal en mogen diverse afgevaardigden uit het Amerikaanse Congres hun steun betuigen hiervoor. De details over de inhoud van het voorstel ontbreken wat niet erg is maar dit lichtpuntje in de Amerikaanse gezondheidszorg-duisternis mocht echt wel een stuk beter toegelicht worden, vooral wat betreft zijn mogelijkheden naar de toekomst toe. Enkele regeltjes uitleg wanneer wat precies voor welke wetgevende groep politici komt en wat de gevolgen zijn voor een aanvaarding van het voorstel, hoe groot de kansen zijn, welke elementen en duistere krachten kunnen spelen bij de stemming,…

In 'US Norway Utopia' slaagt Michael Moore er hoegenaamd niet in om ons te overtuigen. Wel tof dat hij zijn tegenstanders even kort aan het woord laat komen maar de manier waarop hij Noorwegen afschildert is echt niet meer geloofwaardig.
Michael Moore heeft nog een babbeltje met iemand die voor General Electric werkt in Frankrijk (overbodig want in de film is al voldoende duidelijk hoe goed Frankrijk wel scoort) en wat hem heeft bezield met het extra “Religious Freedom” is ons ook niet duidelijk, allicht gewoon even aangeven dat Cuba en het regime dat er heerst nog zo slecht niet is. 'Father Mike' licht de problematiek eens toe vanuit het standpunt van een geestelijke maar het voorbeeld van een inwoner van het stadje Cameron Texas die sterft aan kanker is het zoveelste treffende voorbeeld van iets wat nooit had mogen gebeuren. Nog meer onrecht(vaardigheid) hoor je tenslotte in het verhaal 'Raisin’ Money to fight cancer'.
Veel (extra) verhalen en interviews dus die het standpunt van Moore in/met zijn film nog moeten benadrukken, een opzet waarin hij zeker slaagt. De boodschap is aangekomen mjinheer Moore.