Hoogtes en laagtes: ze omarmen elkaar als Yin en Yang en als Jip en Janneke in deze romcom die zowel naar de lach als de traan hengelt. Niet met suiker, kaneel of vanillevla, maar met een parade van opvallende karakters waar vaak meer dan een hoek af is. Maar ook zonder hoeken krijg je een mooi draaiende cirkel. Of zoiets. Meetkundig inzicht, het is niet iedereen gegeven.

She Came to Me dus. De zesde langspeler van Rebecca Miller, dochter van de befaamde auteur Arthur Miller en al sinds 1996 bed en ego delend met Daniel-Day Lewis. Een langspeler die al een tijd in productie was: de vakbladen maakten er al in 2017 gewag van, en noteerden toen Steve Carrell, Amy Schumer en Nicole Kidman op de castlijst. Niemand van die drie overleefde het productie-uitstel en gaandeweg kwamen ook nog Matthew Broderick en Tahar Rahim zowel hallo als salu zeggen. Tekenden wel finaal present voor de drie hoofdrollen: Peter Dinklage, Anne Hathaway en Marisa Tomei.

Dinklage is een neurotische operacomponist met een tijdelijke notenbalkblock. Hathaway is een met hem getrouwde therapeute met een tienerzoon uit een eerdere relatie. En met een kuis- en nonnenziekte. Tomei is een sleepbootkapitein met een veroordeling voor stalking op zak omdat zij de neiging heeft iedere man die ze tegenkomt te dicht op het vel te zitten. Het kruisende pad van Dinklage en Tomei stuwt een plot waarin ook nog ruimte is voor andere markante nevenpersonages, zoals een vingervlugge gerechtelijke stenograaf die in zijn vrije tijd deelneemt aan opvoeringen van grote Amerikaanse veldslagen en het niet leuk vindt als een figurant een doosje instantnoedels in het kampement achterlaat. En ook maar matig tot helemaal niet kan appreciëren dat zijn zestienjarige (stief)dochter blijkt te rampetampen met een achttienjarige. Nog een verhaallijnzegel waar Miller het publiek laat aan likken.

Een quirky film heet zoiets in het Engels. Je krijgt met een brede monkelgniffel te zien hoe toeval het lot van een dag – of van een leven – kan bepalen, tegelijkertijd voel je ook de manipulatieve aanpak van de cineast/schrijver omdat je in ’t echt nu eenmaal zelden zoveel zotverbonden mensen met elkaar ziet interageren. Of hoe je She Came to Me ook als een screwballkomedie voor de intelligentsia kan zien. En dat levert tijdens de hoogtemomenten fijne bulderlachen op, tijdens de laagtes iets te veel nou ja-gemompel.

Al klikken de verhaallijnen op het eind allemaal schoon in elkaar vlak voor Bruce Springsteen mag komen minstrelen over de verslavende kracht van de romance. En met schoon is weinig tot niets mis. Indien het touw waarop iedereen balanceert her en der een tikkel strakker was aangespannen, was schoon nog schoner geweest. Of fijner.