Champagne! Vers geteelde hondenbrokken! Tromgeroffel! Saxofoongepolijst! Of zoiets. Het Marvel Cinematic Universe is vijfentwintig films jong. En dat op amper dertien jaar tijd. ‘t Gaat er verbazend goed vooruit. Tot spijt van wie het benijdt, uiteraard.

De zilveren film uit het universum laat zich om twee redenen omschrijven als manna voor fans van politieke correctheid en voor fans van de uithoeken van het comicuniversum. Shang-Chi And The Legend Of The Ten Rings is de eerste Marvelfilm die openlijk de Aziatisch-Amerikaanse kaart trekt. Marketingmatig valt daar niet naast te kijken - net zoals in 2018 ook het Afro-Amerikaanse aspect van Black Panther met de nodige honneurs aan de haal ging. Zou anno 1973 de vaststelling dat Marvel (eindelijk) een Aziatische stripheld het leven had geschonken ook ‘nieuws’ zijn geweest of zou dat gewoon zonder al te veel boe of bah onder de (marketing)radar gebleven zijn? En je kan je ook afvragen wat ze bij Marvel anno nu zouden hebben gedaan mocht die Aziatische superheld er niet zijn geweest om hun ‘iedereen is van de wereld’-kaart verder in te kleuren? Of je kan gewoon naar de film gaan en je dat allemaal niet afvragen. Dat is waarschijnlijk nog het gemakkelijkst. Al gaat moeilijk ook.

Dat Shang-Chi in 1973 het striplevenslicht zag hoeft niet te verbazen. 1973 was het jaar waarin Bruce Lee stierf en Enter The Dragon gaten in het bioscooppluche sloegen. Everybody was Kung Fu Fighting en dus ook Marvel. Shang-Chi had tien jaar lang een eigen titel binnen het Marvel-stripuniversum maar hij bleef grotendeels onder de radar. Waardoor het niet hoeft te verwonderen dat hij pas laat in het MCU opduikt. Al waren er wel al eerder Shang-Chi filmplannen: in de jaren tachtig waren er plannen om Brandon Lee te casten en ergens na de millenniumbugwisseling was Stephen Norrington in de running om een Shang-Chi-prent te regisseren. Maar uiteindelijk moest Shang-Chi dus gewoon netjes zijn beurt in het MCU afwachten om cinematografisch het licht te zien met Destin Daniel Cretton op de regiestoel.

Geinig detail: eigenlijk is Shang-Chi de zoon van Fu Manchu. Dat kon omdat Marvel in 1973 nog de striprechten had op Sax Rohmers superschurk die in 1913 voor het eerst in romanvorm opdook. Marvel heeft intussen geen rechten meer op Fu Manchu, en dus is Shang-Chi in de film de zoon van Xu Wenwu alias The Mandarin, een andere Aziatische superschurk die als tegenstander van Iron Man al werd gementioneerd in de drie Iron Man-films en in Ant-Man. Of hoe wat op het eerste zicht een voorlopig alleenstaande film in het Marveluniversum leek toch al enterhaken heeft in vorige titels. En met toekomstige, zoals netjes wordt aangegeven in de traditionele eindgeneriekonderbreekscène. De stiekemerds.

Shang-Chi – met verve vertolkt door relatieve nieuwkomer Simu Liu – wordt door zijn schijnbaar onsterfelijke vader Wenwu – vertolkt door Hong Kong-superster Tony Leung in zijn eerste Amerikaanse rol – getraind in martial arts-gevechtstechnieken in de hoop van hem een meedogenloze (huur)moordenaar te kunnen maken binnen de contouren van de terroristische Ten Rings-organisatie. Shang-Chi kon dat lot echter ontvluchten door incognito in San Francisco te gaan wonen, maar als het verleden en zijn vader hem inhalen ziet hij zich genoodzaakt om terug te keren naar zijn roots en te vermijden dat zijn vader het mythische geboortedorp van zijn overleden moeder met de grond gelijk maakt. Want als dat gebeurt komen duistere krachten vrij die de hele wereld kunnen vernietigen. Want zo gaat dat in superheldenverhalen: het lot van de hele wereld ligt daar eigenlijk altijd in de waagschaal.

Shang-Chi And The Legend Of The Ten Rings voegt dan wel een paar nieuwe personages toe aan het Marveluniversum, als film volgt hij braaf de krijtlijnen van het gros van de vorige films. Familie- en karaktervriendelijke humor gaat hand in hand met stuntchoreografie en razende CGI-tsunami’s. Een ‘neemt en eet hiervan gij allen’-boodschap die de doelgroep zeker zal weten te appreciëren. Zeker omdat ze hier bijna meerdere films krijgen voor de prijs van een. Of zoals een schrandere zestienjarige naast mij opmerkte: wel raar, draken in een Marvelfilm. Want die zijn er inderdaad ja, netjes opgespaard in een climax volgend op een stuiterbalavontuur waarin je ook nog een gelede bus op volle snelheid ziet gefileerd worden, heel veel kung-fu en wuxia-elementen hun opwachting maken en Awkwafina en een scènestelende uit Iron Man 3 gehaalde Ben Kingsley voor het comic relief mogen zorgen.

Dus ja, Shang-Chi wordt ongetwijfeld een blijver binnen de kruisbestuivingscontouren van MCU. Champagne! Vers geteelde hondenbrokken! Tromgeroffel! Saxofoongepolijst! Of zoiets.