Met een naam als Louis L’Amour lijkt het logisch dat je als auteur van westernromans – of frontier stories zoals hij ze zelf noemde – steevast een fikse portie romantiek in de narratie verwerkt. Zoals in Shalako, een vrij klinische adaptatie van L’ Amours gelijknamige roman uit 1962 waarin Sean Connery en Brigitte Bardot een nogal obligate kus delen.

De Britse producent Euan Lloyd bleek fan van L’Amours oeuvre en zette zijn productionele schouders onder in totaal drie verfilmingen: na Shalako volgden nog Catlow en The Man Called Noon. Shalako vertrekt van het historisch correcte gegeven dat nogal wat aristocraten en rijke Europeanen voor zichzelf een retourtje naar het Wilde Westen boekten om er te jagen op groot wild. Boeh. Een van die jagersbendes – naast Bardot kan je ook uitkijken naar Jack Hawkins, Honor Blackman, Peter van Eyck en Eric Sykes – komt in het Apachengebied van Chato (Woody Strode) terecht, die prompt de jacht opent op de indringers. Gelukkig is Connery in de buurt als titelheld om het vege lijf van Bardot en een paar anderen te redden. Ook nog in de mix: Stephen Boyd als vileine en onbetrouwbare jagersgids.

Oorspronkelijk probeerde Lloyd de film aan Amerikaanse financiers te slijten met Henry Fonda en Senta Berger in de hoofdrollen en met locatiewerk in Mexico. Maar Fonda bleek volgens heel wat studio’s niet de meest commercieel zekere keuze en de dure locatiekeuze trok een nog dikkere streep onder die plannen. Waardoor de film uiteindelijk in de Londense Sheppertonstudio’s en in het Spaanse Almeria werd opgenomen. Met Connery en Bardot als publiekslokkers van dienst kon Lloyd trouwens ook heel wat Europese financiers aantrekken omdat beide toen heel populaire filmsterren waren.

Connery wou de film vooral doen omdat hij een westernfan was en ook wel omdat hij contractueel een gage van 1 miljoen en een deel van de winst kreeg. Bardot kreeg ook een deel van de winst naast haar verloning van vierhonderdduizend dollar. Noch Connery, noch Bardot zijn hier op hun best: hun vertolkingen zijn zelfs vrij houterig te noemen in een film die genoeg actietaferelen heeft om de modale cowboy- en indianenkijker te verblijden, maar die karakterieel nooit een vuist weet te maken. Het slotgevecht tussen Connery en Strode voelt dan ook eerder aan als een verplicht en nutteloos nummer in plaats van een gebalde manier om de film af te ronden. Of hoe Shalako tussen de epiek van de Hollywoodwestern en de grauwe omlijsting van de Europese spaghettiwestern een vrij onopvallende beurt maakt.