Boekenweetje: het in 1962 verschenen The Reivers was William Faulkners laatste roman. Niet zijn meest bekende of meest geapprecieerde werk, maar hij won er wel (postuum) de Pulitzerprijs voor Fictie mee. Niet de enige gerenommeerde erkenning die Faulkner kreeg: in 1949 won hij reeds de Nobelprijs voor Literatuur en in 1954 kwam het Pulitzercomité al eens aankloppen met een prijs voor zijn roman A Fable. Afscheid in schoonheid dus voor deze gerenommeerde schrijver van southern literature wiens literair testament in 1969 een verfilming kreeg. Een familievriendelijke zelfs, ook al speelt de helft van het verhaal zich af in een bordeel.

De tijd en ruimte waarin alles zich beweegt is het diepe Amerikaanse zuiden bij het begin van de twintigste eeuw. De bejaarde verteller – een buiten beeld blijvende Burgess Meredith – kijkt terug op een substantieel deel van zijn jeugd. Een waarin zijn grootvader zich als eerste man in de regio een automobiel aanschafte: een knalgele Winton Flyer om precies te zijn. Een kleinood dat direct ook de aandacht trekt van losbollen en manusjes-van-alles Boon (Steve McQueen) en Ned (Rupert Crosse). Wanneer grootvader en zijn gezin naar St. Louis gaan om een begrafenis bij te wonen, ziet Boon zijn kans schoon om de wagen te ‘lenen’. Boon kan kleinzoon Lucius (Mitch Vogel) overtuigen om met hem mee te gaan naar Memphis zodat Boon er zijn vriendin (Sharon Farrell) kan opzoeken. Ned reist mee als verstekeling en dat leidt naar een – zoals dat met recht en reden mag omschreven worden – dol avontuur waarin Lucius volwassenheid leert tussen dames van lichte zeden, de auto wordt ingeruild voor een racepaard en Boon en Ned alle moeite van de wereld hebben om de wagen terug in hun bezit te krijgen.

The Reivers kaart nogal wat historisch en maatschappelijk onrecht aan: racisme, segregatie, de onderdrukte positie van de vrouw … Die thematische hangijzers staan het goedgemutste schelmenkarakter van de film echter niet in de weg en worden er zelfs wat door weggespoeld. McQueen – in een van zijn schaarse niet actie- of machorollen – en Crosse vormen een geïnspireerd komisch duo, en het hoge Tom Sawyer-gehalte van Vogel maakt van The Reivers bijna evenveel Mark Twain als Faulkner.

Ironisch is wel dat McQueen zich zorgen maakte dat Crosse hem van het scherm zou spelen en dat Crosse naderhand daadwerkelijk een Oscarnominatie kreeg voor beste mannelijke bijrol: meteen de eerste Afro-Amerikaanse acteur die die eer te beurt viel. McQueen maakte zich sowieso zorgen over zijn beslissing om in The Reivers aan te treden: hij was er vast van overtuigd dat de film zou floppen omdat hij een rol had aangenomen die haaks stond op de rollen waarin zijn fans hem accepteerden en apprecieerden. Nochtans drong hij er bij de distributeur op aan om de film eerlijk te promoten en hem niet op de markt te gooien als een actiekomedie. Al bleek McQueen naderhand toch niet zo tevreden daar hij vond dat de marketingafdeling hem promotioneel als een dorpsidioot had afgebeeld. Voor McQueen was het sowieso de laatste keer dat hij een rol aanvaardde in een komedie.

Nog ironischer was dat dit meteen de laatste langspeelrol voor Crosse bleek te zijn: tot aan zijn dood aan kanker op amper 45-jarige leeftijd in 1973 was hij na The Reivers enkel nog maar in televisieproducties te zien.