Gelukkig heeft Pixar een stevig stenen creatief complex uit de grond gestampt, want de animatieafdeling van (het nochtans bevriende) ILM huft en puft met hun eerste worp hard genoeg om het bureaulamphuisje omver te blazen. De animatie van “Rango” is om duimen en vingers bij af te likken en affer dan af: elke scène is een kunstwerkje op zich, en de dermate hoge aandacht voor details en spitsvondigheden zorgt geheid voor vlinders in de cinefiele buik. En ook wel een beetje voor knagende velociraptors: zelden zo’n bonte parade lelijke beesten in een film samen gezien. Zelfs de scherpgebekte lelijkerds uit “The Dark Crystal” lijken aaibare kippen vergeleken met de bewoners van het stadje Dirt.

Dirt is een stadje ergens in Nevada dat te kampen heeft met grote droogte. En dat nijpend watertekort laat zich voelen: de reserve in de waterbank is bijna op, en enkel de notabelen beschikken nog over genoeg voorraad, maar die lijken niet van plan om dat te delen met het gewone voetvolk. En plots sloft een naamloze kameleon (Johnny Depp spreekt de stem in met Jack Sparrow-aplomb) het stadje Dirt binnen. Het beest met Shakespeare-allures had daarvoor een ietwat eentonig leven in zijn terrarium. Een leefgebied dat aan gruzelementen vloog na een auto-ongeval van zijn mensenbaasjes, waardoor het beest zich als alleen op de wereld mag beschouwen, op zijn plastic knuffels na. Een kranige armadillo (Alfred Molina) wijst hem na de crash de weg naar Dirt, en het duurt niet lang vooraleer de kameleon ontdekt dat hij in het gehucht een publiek heeft en zich derhalve ontpopt tot revolverheld/sheriff Rango. Dit tot grote tevredenheid van woestijniguana Beans (Isla Fisher) die al gauw een figuurlijke boon voor Rango ontwikkelt en hoopt dat hij met haar wil uitzoeken waarom Dirt zonder water zit, terwijl er in de woestijn met de regelmaat van de klok water wordt geloosd. Something’s rotten in the state of Dirt met andere woorden en Rango ontdekt (of hij heeft de plot van “Chinatown” gelezen) dat de louche burgemeester (Ned Beatty, die eerder al de valse Lotso in “Toy Story 3” van een stem mocht voorzien) daar meer van weet. Waarom anders zou die zich omringen met notoir tuig als Rattlesnake Jake (Bill Nighy) ?

Regisseur van “Rango” is Gore Verbinski en die man weet het een en ander van het inblikken van films waarin CGI-op de voorgrond staat, getuige zijn “Pirates Of The Caribbean”-trilogie. Een voorbeeld dat niet meteen tot tangobewegingen en passo dobles leidt, getuige de grotendeels lamlendige kwaliteit van de laatste twee delen, en zeker van het rommelige “At World’s End”. Maar kijk, met “Rango” bewijst hij dat hij het CGI-medium goed kan beheersen. Al heeft hij veel te danken aan de waanzinnige animatie van Industrial Light And Magic (ILM): vast staat dat ze bij Pixar en Dreamworks Animation met grote ogen zullen kijken naar de finesse en gelaagdheid van deze prent. Let maar eens op de iconische “spirit of the west”-cameo. De gelijkenis met de poptart en Kim Novak-erende acteur die hiermee in het zonnetje wordt gezet is fenomenaal. Jammer dat de man in kwestie (neen, we verklappen niet wie het is) zelf zijn stem niet heeft geleend, maar vervanger Timothy Olyphant doet het meer dan voortreffelijk. Ook de centrale actiescène met vleermuizen (en vette knipoog naar “Apocalypse Now”) is cinema om van te watertanden.

“Rango” is een uitermate geïnspireerd eerbetoon aan de (spaghetti)western (gemengd met een kluts Griekse tragedie), gedragen door een solide stoet talent: het bij vlagen surreëel scenario van John Logan (“Gladiator”) bulkt uit van inventieve one liners, de stemmencast is exquisiet, cameramaestro Roger Deakins fungeert eens te meer als visual consultant (zie “Wall-E” en “How To Train Your Dragon”) en de soundtrack van Hans Zimmer behoort tot het beste wat de man ooit heeft gecomponeerd (al speelt hij hier en daar wel leentjebuur, maar dat is een keuze die als gegoten zit in deze genrepastiche).

Let wel, “Rango” is geen spek voor de allerkleinste bek: daarvoor is het verhaal te volwassen geladen, de slang te lang, de finesse te fijnproeverig en het cactussap te straf. Wie wel voorzien is van een goed onderhouden perkje schaamhaar en bijhorende baard in de keel heeft dan weer geen enkele geldige reden om deze sporendragende kameleon links te laten liggen. Giddy up compadres.