De terecht uit de vergetelheid opgerakelde Spaanse horrorklassieker Quién Puede Matar A Un Niño? – internationale Engelstalige titel: Who Can Kill A Child? – begint met een oplawaai van jewelste. Een compilatie van archiefbeelden – van de holocaust tot aan de oorlog in Vietnam – toont de atrociteiten waartoe de mensheid in staat is, en kleeft er meteen het miljoenenaantal kindslachtoffers op. Als synoniem voor vermoorde onschuld is het een opener die kan tellen.

Na deze begingeneriek – ondersteund door de klanken van een creepy kinderkoor – verkast de film naar het zonnige Spanje, waar een Brits koppel waarvan de vrouw zwanger is met vakantie is. De twee zetten koers naar een rustig eiland niet ver van een drukke costa. Volwassenen treffen ze nauwelijks aan op het eiland, en als ze ontdekken hoe dat komt zijn ze zelf ook zo goed als ten dode opgeschreven. Want zij zijn groot, en het zijn de kleine die het voor het zeggen hebben op het eiland.

Regisseur-scenarist Narciso Ibanez Serrador vond de inspiratie voor de moordzuchtige kinderen onder de mediterrane zon bij de roman El Juego De Los Niños van Juan José Plans. In het boek probeert Plans de reden waarom de kinderen volwassenen vermoorden te verklaren, en blijkt het iets te maken te hebben met gele pollen. In de film verklaart Serrador niets, al linkt hij het natuurlijk wel met de openingsbeelden en met het statement van een fotorolletjesverkoper die zegt dat kinderen altijd het grootste slachtoffer zijn van oorlogen en natuurrampen. Insteek: als je ziet hoe de kinderen soms te lijden hebben onder de heerschappij van volwassenen is het logisch dat de kinderen de rollen eens willen omdraaien. Al is dit eerder de achterliggende gedachte en geen die in de film wordt uitgesproken.

Door geen reden te geven zijn er zowaar zelfs parallellen te rapen met Alfred Hitchcocks The Birds. Daar komen we ook nooit te weten waarom de gevederde vijanden zich plots op de mensen willen wreken. En de scènes waarin de vogels geduldig afwachten vooraleer een moorddadige raid in te zetten krijgt hier bijna een spiegelbeeld met de kinderen die afwachten tot hun volwassen prooien in beweging komen. Serrador weet hoe spanning te creëren: zelfs als er geen pikhouweelzwaaiende kinderen te bespeuren zijn zorgt hij met een suggestieve cameravoering voor puntje van de stoel-momenten. Serrador spaart ook het bloed niet: echt goor wordt het niet, al zijn er genoeg scènes te vinden die hoogstwaarschijnlijk gecensureerd zullen zijn geweest in de versies die onder de titels Island Of The Damned, The Hex Massacre, The Hex, Trapped, Would You Kill A Child of Death Is Child’s Play op de Amerikaanse en Britse markt werden gegooid.

Afgaand op de kwaliteit van zijn beknopte oeuvre is het jammer dat Serrador slechts twee bioscoopfilms heeft gemaakt. Acht jaar voor Quién Puede Matar A Un Niño? regisseerde hij het in genremiddens eveneens geprezen La Residencia, voor de rest is de man enkel actief geweest op het kleine scherm, waar hij onder andere meewerkte aan de thrillerkortfilmserie Historias Para No Dormir.

Quién Puede Matar A Un Niño? kreeg in 2012 een Mexicaanse remake onder de titel Come Out and Play maar die versie mag je rustig negeren daar die het moet doen zonder subversieve proloog, de tijdsgeest van het origineel en de slim opgebouwde spanning die van Serrano’s film een terechte cultklassieker maakt.