Tijdens de jaren zeventig was geen voertuig, stad of BH (Bekende Hollywooder) veilig voor vloedgolven, vuurhaarden, aardbevingen, meteorieten of jeuk op plaatsen waar zelfs geen engelbewaarder bijkon. De bekendste voorbeelden uit het toen razend populaire rampengenre stammen respectievelijk uit 1972 (The Poseidon Adventure) en 1974 (The Towering Inferno, waarin Paul Newman en Steve McQueen achter de schermen een robbertje vochten om te beslissen wiens naam het grootst en eerst op de generiek mocht staan). Niet toevallig waren dit twee producties van Irwin Allen, zowat de peetvader van het genre. Van die eerste film heeft 'water in the hole'-specialist Wolfgang Petersen (Das Boot, The Perfect Storm) nu een remake gedraaid. De van origine Duitse cineast bleef zeer dicht bij de gangbare clichés van het genre, en het verhaal leunt dicht aan bij het origineel. Hij koos wel voor andere personages (kwestie van een carbondoorslagje à la The Omen te vermijden), al zijn die door hun bordkartonnen karakterising eigenlijk perfect inwisselbaar. Of je hier nu naar Josh Lucas zit te kijken of pakweg Matthew McConnaughey, het blijft eenheidsworst zonder kruidige pit.

Het grootste verschil met de voorbeelden uit de jaren zeventig zit in de special effects. Waar het destijds, miniaturen en matte shots uitgezonderd, nog allemaal handwerk was, opteert Petersen resoluut voor de digitale aanpak. De vloedgolf waardoor het luxecruiseship Poseidon kopje onder gaat, oogt dan ook spectaculair, maar zo mogelijk nog boeiender is het beginshot: een volledig digitaal opgenomen 360° -traveling rond de majestueuze boot, waarbij enkel de joggende Josh Lucas echt is. Daarnaast bouwde Petersen vooral op twee grote sets waar toch nog best wat fysiek stuntwerk aan te pas kwam.

Het verhaal is simpel: Poseidon, een luxecruiser, kapseist op oudejaarsavond, iets na middernacht. Een enorme vloedgolf doet het schip kantelen zodat het omgekeerd in de oceaan belandt. Enkel de boeg steekt nog boven het wateroppervlak uit. De meeste opvarenden overleven de klap niet en het handvol overlevenden is algauw een vogel voor de kat wanneer interne ontploffingen en waterdruk het karwei afmaakt. Enkel een nog kleiner handvol passagiers was tijdig slim genoeg om te proberen het wrak te verlaten aan de onderzijde/bovenzijde. Een heksentoer, en niet iedereen haalt ongeschonden of levend de eindmeet...

Het probleem van Poseidon is natuurlijk de voorspelbaarheid. Je moet al bijna een foetus zijn om nog nooit een film met dit stramien te hebben gezien, en deze remake volgt braaf alle krijtlijntjes. Op zich werkt de formule nog wel, en sommige scénes zijn best aardig gedaan (de tocht door de luchtkoker bijvoorbeeld). Helaas nodigt Petersen nooit uit om de personages beter te leren kennen en telkens er iemand (bijna) het loodje legt, gebeurt dat zonder dat ons dat een halve moer kan schelen.

Gelukkig blijft de film gezwind kort, zodat Poseidon net beneden de ergernisgrens blijft. Want waar in het origineel Gene Hackman en Ernest Borgnine nog lekker macho mochten acteren, navigeren Josh Lucas en Kurt Russell voorspelbaar angstvallig op de automatische piloot. Net zoals iedereen in de cast trouwens, inclusief een van onder de motteballen gehaalde Richard Dreyfuss.