Het is niet de eerste keer dat de eruptie van de Vesuvius – die op een hete dag in augustus van het jaar 79 na Christus ei zo na het Italiaanse kuststadje Pompeï van de aardbodem wegvaagde – figureert in de wonderlijke wereld van de cinema. Eerder deed meestal het klassieke boek “The Last Days Of Pompeii” van baron Edward Bulwer-Lytton uit 1834 dienst als leidraad: onder meer voor een Italiaans B-spektakel uit 1959 dat werd meegeregisseerd door Sergio Leone en voor een miniserie uit 1984 waarin Laurence Olivier in toga rondliep. In 2003 schreef ook Robert Harris een fictieboek gedrapeerd rond de vulkaanuitbarsting. Roman Polanski was geïnteresseerd in de verfilming daarvan, en Orlando Bloom en Scarlett Johansson werden getipt voor de hoofdrollen. Het project kwam echter nooit tot ontwikkeling en werd dan maar geschrapt. Waarop Polanski en Harris vervolgens samenwerkten voor de verfilming van diens “The Ghost Writer”.

Paul W.S. Anderson (“Event Horizon”, “Resident Evil”) laat beide boeken volledig links liggen voor zijn peplumspektakel en vertrekt van een origineel scenario, geleverd door Janet Scott Batchler en Lee Batchler (“Batman Forever”). Een beetje filmliefhebber – zeker wie op een verloren moment Andersons zeppelinadaptatie van Dumas’ “The Three Musketeers” zag – weet meteen dat de combinatie Anderson en peplum er niet meteen een is die je moet zien om zijn historische accuraatheid: de feiten zijn er wel, maar de personages en achtergrond zijn volledig fictief en zeer opvallend gemodelleerd naar gemeenschappelijke commerciële popcorndelers.

De Kelt Milo (Kit “Game Of Thrones” Harington) ziet op heel jonge leeftijd hoe zijn familie en stam nagenoeg volledig worden uitgemoord door Romeinse troepen onder leiding van de sadistische Corvus (een hevig schmierende Kiefer Sutherland). Als bij wonder overleeft Milo de moordpartij, en hij wordt als slaaf gevangengenomen. Hij groeit uit tot een gerespecteerd gladiator die eerst in Londen en daarna in Pompeï in de arena wordt gedwongen. In Pompeï kruist hij het pad van Cassia (Emily “Sucker Punch” Browning), de dochter van de plaatselijke prefect. Ook Corvus strijkt als senator neer in Pompeï, is het niet zozeer om Cassia’s ouders onder de Romeinse knoet te houden, dan toch zeker om met haar te huwen. Enkel als Cassia’s vader met dat huwelijk instemt, belooft Corvus om aan zijn grieven tegemoet te komen. Cassia wil echter niets weten van een gedwongen huwelijk, en zou het liefst van al ontsnappen aan de zij van Milo.

Allemaal expositie – met een hoog “Romeo & Juliet”- en zelfs “Titanic”-gehalte zowaar – voor wat de echte bestaansreden van de prent is: de climax waarin Anderson een Emmerichke doet en op overtuigende CGI-wijze de vurige vulkaantoorn uit zijn krammen laat schieten. Weet je meteen ook waarom Anderson een budget van honderd miljoen dollar nodig had. Het gros van de film werd trouwens opgenomen in Toronto: niet zozeer het evenbeeld van een zonnige stadje aan de Italiaanse kunst, maar met filmmagie kan alles. Zie ook hoe in “Jack Ryan: Shadow Recruit” Liverpool stand-in was voor Moskou.

Spectaculaire cinema staat hier echter niet synoniem voor beklemmende cinema. Al blijft “Pompeii” binnen de eigen begrenzingen best onderhoudend terwijl alle clichés (sprookjesliefde uit de categorie waarvan het water te diep is, tienervriendelijke gladiatorenclashes, potsierlijk-pompeuze dialogen en opzettelijk overdreven actiesequenties) aan een strak tempo op een hoopje worden gegooid. Bekijkbare pulp, soms is er weinig tegen in te brengen.