Paradise Trips

Middelmatig
Paradise Trips
2014
19/08/2015
langspeelfilm
90 minuten
drama

verdeler

Cinéart Cinéart

acteur/actrice (8)

Gène Bervoets Gène Bervoets →  Mario Dockers
Jeroen Perceval →  Jim Dockers
Noortje Herlaar →  Miranda
Tania Van Der Sanden
Line Pillet
Marie Louise Sitheins
Cédric Van Den Abbeele
Pieter Verelst

regisseur (1)

Raf Reyntjens

producent (2)

Frank Van Passel
Ivy Vanhaecke
Paradise Trips

“Paradise Trips” mag dan wel het langspeeldebuut zijn van Raf Reyntjens, een nieuwkomer kan je hem bezwaarlijk noemen. Met tal van gelauwerde kortfilms, reclamespots en videoclips – waaronder die van Stromaes “Papaoutai” – onder de gordel lijkt dit eerder een logische uitbreiding dan een debuut. Ergens is “Paradise Trips” zelfs gemakkelijker een lange kortfilm te noemen dan een echte langspeler: akte een en twee vertellen hetzelfde verhaal vanuit een andere invalshoek, en het open einde heeft nogal wat gemeen met de stijlkenmerken van het kortverhaalgenre.

Navigator van “Paradise Trips” is reisbuschauffeur Mario Dockers (een karakterkopvertolking van Gene Bervoets). Officieel gepensioneerd, en toch laat hij zich door een ex-collega overhalen om naar het Lost Theory festival in Kroatië te rijden met een bende goadansende hippies als passagiers. Groot is Mario’s verbazing als hij er op het festival zijn zoon Jim (Jeroen Perceval) tegen het lijf loopt. Die wil al jaren niets meer met zijn vader te te maken hebben nadat hij door diens toedoen een gevangenisstraf voor drugsdealen moest uitzitten. Mario’s ontdekking dat hij intussen een kleinzoon heeft van een jaar of tien zorgt ervoor dat hij zijn relatie met zijn zoon – en zijn levensvisie tout court – wil herevalueren.

Paradise Trips

De centrale relatie tussen vader en (klein)zoon is iets te voorspelbaar breed uitgetekend om te resoneren. Scenariotechnisch zijn er sowieso weinig verrassingen te rapen: de enige toegeving die Reyntjens lijkt te doen is om niet alles klaar en duidelijk uit te tekenen tijdens de finale. Een keuze waarmee hij de fan van open en bloot uitgetekende commerciële cinema waarschijnlijk geen plezier zal doen. Al richt “Paradise Trips” zich nooit echt op de pure commercie. Integendeel: de toon en teneur, camera-inzichten en beeldvoering mikken eerder op auteurfilmschap dan op de plooien van de grotepubliekscinema. Het scenario blijft echter vaak tussen die plooien steken. Wat zorgt voor een wig die verhindert dat alles in “Paradise Trips” op de juiste plaats valt. De gewetenszuivering van Bervoets gaat nooit tot op het bot en de tegenstelling met de hippies op het goafeest verwatert te snel tot comic relief.

Andere plotpunten blijken dan weer een slag in het water of worden vroegtijdig geaborteerd, getuige de relatie tussen/confrontatie met Bervoets en de jonge hippiemoeder. Bovendien lijkt het niet koosjer dat Bervoets de enige is die met zichzelf in het reine moet zien te komen, terwijl er bij het gedrag van Perceval en zelfs Tania Van der Sanden – als Bervoets’ echtgenote – ook vragen kunnen worden gesteld. Tenzij de onderliggende boodschap is dat eender welke alternatieve levensstijl te prefereren is boven de materialistisch-Westerse. Daar wordt naar gehint, maar nooit een duidelijk standpunt over ingenomen. Alles samen toch iets teveel materiaal dat onafgewerkt aan de kant blijft liggen.

Paradise Trips

Puur afgaand op Bervoets’ ankervertolking is het jammer dat “Paradise Trips” niet dieper bijt en snijdt. Dat is nog meer zo als je merkt dat deze prent eigenlijk veel gemeen heeft met het warme oeuvre van Alexander Payne die steevast uitpakt met ontspoorde familierelaties en onvermijdelijk loutering in een als roadmovie verpakt humaan drama met komische ondertoon. Bovendien is er plaats voor zachttintelende kippenvelmelancholie daar Narciso Yepes’ muzikale thema uit “Jeux Interdits” in de soundtrack is vervlochten. Zoveel moois en toch geen uppercut van een film: een kus van Vrouwe Filmjustitia voor wie zich geroepen voelt Reyntjens een pak voor zijn broek te geven.

Alex De Rouck


Synopsis

Buschauffeur Mario heeft zijn hele carrière gepensioneerden naar het warme zuiden gebracht. Op de vooravond van zijn eigen pensioen moet hij tegen zijn zin een kleurrijke bende jongeren naar een festival in Kroatië brengen. Onderweg groeit het conflict tussen de conservatieve Mario en zijn alternatieve passagiers. Wat Mario’s laatste reis moest worden verandert al snel in een fascinerende trip die Mario confronteert met zijn vooroordelen en met zijn verloren zoon.