Dat biografische documentaires niet noodzakelijk een rechte lijn met duidelijk afgebakende punten nodig hebben om het levensverhaal van de gedocumenteerde aan het gender te brengen bewijst Moonage Daydream.

Een kijk op het leven en het werk van David Bowie – en bij uitbreiding ook op dat van David Robert Jones – maar dan niet in de traditionele zin van het documentairewoord. Regisseur en samensteller Brett Morgen kiest immers resoluut voor een zo goed als narratieloze aanpak waarin hij aan de hand van archiefbeelden, concertopnames, foto’s, oude interviews en zelfgemaakte collages voor een caleidoscopische aanpak kiest. Geen gebrek aan materiaal daarvoor: Morgen kreeg inkijk in meer dan vijf miljoen verschillende stukken uit Bowies archief. Van nooit eerder vertoond beeldmateriaal over concertregistraties en privéopnames tot en met schilderijen en performancevideo’s … een overdaad waar Morgen meer dan vier jaar lang in baadde met als resultaat een fascinerende kijk op het doen en laten van Bowie als mens en als artiest.

En eigenlijk is dat nog maar een deel van het verhaal daar Morgen ook heel wat staccatobeelden inlast van culturele fenomenen die de tijdsgeest kaderen, maar ook van baanbrekende (film)kunst in het algemeen: Chaplin, Kubrick, Lang, Browning, Murnau, Bergman … ze komen allemaal even gedag zeggen. Een beeldenstorm, heet zoiets. Laat maar waaien, die bries.

Voor wie het nog niet wist en Bowie enkel maar kent van ‘de hits’: hij was meer dan zomaar een zanger. Hij was een muzikaal vernieuwer, androgyn boegbeeld, acteur, avant-gardist, expressionist maar ook schilder en performanceartiest … In de jaren zeventig maakte hij extravagantie mainstream en gaf hij met podiumcreaties als Ziggy Stardust en The Thin White Duke de (glam)rock een bijna buitenaards cachet mee. Zonder echt afgebakende blokken te volgen, behandelt Morgen de carrière van Bowie toch min of meer chronologisch: van Ziggy Stardust over zijn radiohitvriendelijke periode midden jaren tachtig tot zijn meer experimentele periodes daarna en uiteindelijk het sluitstuk Blackstar, bijna postuum uitgebracht in januari 2016, twee dagen voor hij op 69-jarige leeftijd stierf aan de gevolgen van leverkanker.

In Moonage Daydream – meteen ook de titel van een track van Bowies uit 1972 stammende The Rise And Fall of Ziggy Stardust And The Spiders From Mars – laat Morgen die info allemaal met elkaar ageren in een beeldenstroom die podium- en interviewbeelden afwisselt met een welhaast psychedelische oase van beeld en klank. Bowie die schildert, filosofeert, twijfelen, triomfeert, The Elephant Man vertolkt op Broadway, een oude Bowie die als een goddelijke figuur boven de jonge zweeft … voor de fans en bij uitbreiding voor iedereen met een gezonde interesse in iconografie en creatieve maakprocessen is deze dagdroom een retourtje richting Mars en terug. En je krijgt omkaderend niet alleen voor de hand liggende hits van Bowie te horen, maar ook obscuurdere albumtracks en zelfs remixes en alternatieve takes, mee geproduceerd door Bowies vaste medewerker Tony Visconti. Voor de echte fan twee retourtjes dus.

Opvallend is dat Morgen het enigmatische leven van Bowie tegelijkertijd weet te verkleinen en te vergroten. Je leert best wel wat bij over het fenomeen Bowie, terwijl je tegelijkertijd constateert dat je zaken en feiten die je al wist of dacht te weten terug in vraag kan stellen of ze in een nieuw daglicht kan zien. Door dieper te graven ontdek je hier de complexiteit van een veelgelaagd artiest en dan gooit Morgen er ook nog een kunstgedreven inkijk bij op het mysterie van het leven en de onoverkomelijke dood. Niet alleen een feestdis voor de zintuigen dus deze Moonage Daydream maar ook een uitnodiging voor een soiree in de hersenpan.