Monster is zonder twijfel de beste carrière-zet in de overigens nog vrij korte loopbaan van actrice Charlize Theron. Het moet op zich al niet gemakkelijk zijn om een metamorfose tot Monster te ondergaan en van knappe, verzorgde vrouw omgevormd te worden tot een wel zeer, zeer lelijke eend. Voor een film als Monster volstaat de look alleen immers niet, je moet ook geestelijk en psychologisch voorbereid zijn om je volledig te geven tijdens de opnames om zo dicht mogelijk de attitude van de échte seriemoordenares te benaderen. En dan heb je nog de rol zelf natuurlijk, één die thuishoort in de categorie van de moeilijkste van allemaal, die van een seriemoordenaar waardoor dingen als vergelding, wraak, onmacht, explosieve geweld-reacties, maar ook tics en een zieke geest met overtuiging moeten gebracht worden voor de camera('s). Op Oscar Night werd Charlize Theron dan ook terecht onderscheiden voor deze indrukwekkende acteerprestatie. Want ze doet het allemaal met een verbluffende klasse.

Regisseur Patty Jenkins die ook het verhaal (her)schreef voor Monster dat vanzelfsprekend voor x % op de échte feiten is gebaseerd, heeft eigenlijk twee dingen willen duidelijk maken in haar film. Aan de ene kant moest het voor elke kijker (over)duidelijk worden dat Wuornos, overigens de eerste vrouwelijke serial killer ooit in Amerika, een lesbische vrouw was. Daar wordt opvallend en onnodig veel screen time voor uitgetrokken, bewijs daarvan de verschillende zoen- en (zeer brave) vrijpartijtjes tussen Theron en Ricci. Men kon zich beperkt hebben tot het moment waarop we op de ladder van de filmkwaliteit een sport hoger klimmen. Die waarbij de twee vrouwen op de rolschaatsbaan hand in hand rondjes draaien en even later op een verrukkelijk nummer van Journey uit de jaren 80, tong-rondjes draaien... Het tweede element dat van cruciaal belang bleek te zijn was te gaan verklaren waarom Wuornos de mannen vermoordde. Men vond het dus echt wel nodig dat iedereen begreep waarom zij op een gegeven moment de klik deed en de trekker van de revolver begon over te halen, maar het was niet vereist dat men er begrip voor opbracht want daar ligt hem een belangrijk nuance-verschil. Empathie in plaats van sympathie. Een brutale, rauwe verkrachtingsscène is de manier om te begrijpen wat er omging in het hoofd van de vrouw toen ze het eerste schot loste.

Charlize Theron (The Italian Job) is er met deze rol in geslaagd om één van de meest wansmakelijke en weerzinwekkende vrouwen ooit op het (grote) scherm te toveren. Los van de zieke geest en de ontwrichte persoonlijkheid is de look alleen al bijna allesbepalend, een présence waarbij het hoofd de hoofdrol vertolkt : het vette, soms met gel ingesmeerde vuilblonde haar, de korte slag-beweging achteruit met het hoofd, de bijna zwarte oogpupillen, steeds een brandende sigaret in de mond,... De verdikkingskuur, contactlenzen en de vervangende gebitten maakten het allemaal nog overtuigender.

Misschien toch nog kort iets over het verhaal. Aileen Wuornos is een prostituee die op een punt gekomen is in haar leven dat ze er een eind wil aan maken. Ze kan nog net genoeg moed bijeenrapen om een bar op te zoeken in de buurt en zo uit de gietende regen te kunnen blijven. Ze ontmoet er Selby Wall die bij wijze van therapie - kwestie van te kunnen genezen van haar homoseksualiteit (!) - bij haar tante verblijft in Florida. De twee blijken elkaar qua sexuele voorkeur te kunnen vinden en gaan samen optrekken met elkaar. Dat stuit vanzelfsprekend op verzet thuis en de twee vrouwen verlaten het dorp. Vrij snel raakt natuurlijk het weinige geld op dat ze hebben en de enige mogelijkheid om hun tocht te kunnen blijven verderzetten is dat Aileen terug de straat op gaat. Haar afkeer van mannen als geile, enkel in betaalde sex geïnteresseerde profiteurs bereikt een hoogtepunt wanneer één van haar John's de grenzen van het toelaatbare overschrijdt en haar op een brutale manier verkracht. De man moet zijn beestachtige activiteiten met zijn leven betalen, strafrechterlijk niets meer dan een onbetwistbare daad van zelfverdediging. Maar voor Aileen stopt het hier niet mee. Het wordt nog maar haar eerste slachtoffer want ze wil hierna enkel nog wraak nemen op iedereen die zich schuldig wil maken en heeft gemaakt aan haar sexuele uitbuiting en mishandeling...

De extra's op deze DVD hadden best wel een stuk uitgebreider en interessanter gekund. 'Clips' zijn niets meer dan bepaalde scènes uit de film die dan nog de vervelende eigenschap hebben dat elke 'fuck' uit de tekst is geknipt, alhoewel het wél in de film steekt natuurlijk. Je kunt evengoed de betreffende stukjes nog eens opzoeken in de film zelf, daar heb je immers de ongescensureerde 'lines'... We hadden al onze hoop dan maar gevestigd op de 'Making of'. Maar van een kwartiertje kan je natuurlijk geen wonderen verwachten. Hierin komt de échte Aileen Wuornos enkele keren in beeld wat de gelijkenis met Charlize Theron in de film enkel maar bevestigt. Patty Jenkins komt aan het woord, net als Theron, Ricci en Dern. Zij hebben het ondermeer over de research voor de film. De blik achter de schermen is veel te beperkt, slechts één keer wordt duidelijk hoe intens het maken van Monster en hoe emotioneel zwaar het bij sommige scènes voor Charlize Theron wel was. We hadden dan ook graag meer van dat gezien, het zijn zo'n dingen die extra's interessant kunnen maken.