John Bridger (Donald Sutherland) is voorwaardelijk vrij. Dat betekent dat hij zich op regelmatige tijdstippen moet melden bij één of andere instantie die allicht niet meer doet dan vragen of hij nog wel braaf is in het dagelijkse leven. Maar... John Bridger wil niet langer braaf blijven in zijn oude dag dus heeft hij die bezoekjes voorlopig opgeschort. Charlie (slechte naamkeuze voor Mark Wahlberg want die doet ons terugdenken aan het débacle The Truth About Charlie) heeft hem immers overhaald om nog eens een laatste klus te gaan uitvoeren (wat bij ons prompt het lichtje met daaronder de vermelding cliché deed aanfloepen...). In Venetië ligt een fortuin aan goud opgeslagen en daar weet Charlie heel veel over. Zoveel zelfs dat hij een plan heeft bedacht om de geel blinkende staven in handen te krijgen. Niet zomaar een plan, maar een tot in de kleinste details uitgewerkt scenario om, zonder ook maar een wapen ter hand te nemen, vele miljoenen Dollar rijk te worden. Daar kan een delinquent als John Bridger natuurlijk niet voor passen. De kunstminnende Italianen zullen er niet blij mee zijn dat hun plafondschilderijen beklad worden, laat staan dat er een heus gat in geblazen wordt de grootte van de mega-kluis, maar het blijkt slechts één van de verrassingselementen te zijn in de gedurfde roof. Onze gezonde filmargwaan dat een kluis van dergelijk formaat moeilijk door een motorboot kan opgevangen worden blijkt gegrond en een tijd later brengt het vijftal op een oogverblindende locatie (de besneeuwde bergtoppen van de Italiaanse Alpen) een toast uit op de geslaagde 'heist' en wisselt men van gedachten over wie wat zal kopen wanneer de buit verdeeld is. Maar dan blijkt er toch een spelbreker te zijn in de groep. Eentje die niet tevreden is met 1/5 van het goud en het liever allemaal meeneemt naar huis. Het spreekt voor zich dat de achterblijvers of toch diegene die er het leven niet bij inschieten het hier niet willen bij laten en jacht maken op de verrader... Hun belangrijke partner wordt Stella (Charlize Theron), dochter van John Bridger. Zij is gespecialiseerd in het openen van kluizen, iets waar ze dus héél, héél goed in is maar tot hiertoe enkel deed voor de Politie. Ze besluit voor de vier echter een uitzondering te maken want ze heeft met Steve Frezelli zelf nog een persoonlijke rekening te vereffenen...

De trailer/preview van The Italian job wil je doen geloven dat de nieuwste film van F. Gary Gray een flitser is van formaat die van begin tot eind loopt als een (snel)trein, maar die indruk is nogal misleidend. Eens de Mini Cooper's in actie komen en Napster in stelling is gebracht om de ganse operatie (bij) te sturen wordt je meegenomen op één van de wervelendste stukken van de film. Ook de start wordt niet gemist als het op vaart aankomt. Maar als je weet dat The Italian job 111 minuten als officiële speelduur heeft dan weet je dat er nog heel wat tussen de (film)kop en de (film)staart zit want die Mini Coopers geven echt wel geen show ten beste van anderhalf uur... Maar eens men de achtervolging heeft ingezet en de motoren (normaal zouden we hier het woord motortjes gebruiken maar deze Mini-uitvoeringen zijn getuned zegt men in de film...) beginnen te loeien is het best wel leuk om zien hoe de Mini's als speelgoedautootjes door de straten van downtown L.A. racen, precies alsof ze door een onzichtbare (reuze kinder)hand worden vooruitgeduwd. Het is overigens niet verwonderlijk dat men de Austin Mini Cooper koos voor de job. Het wagentje werd uitgeroepen tot North American Car of the year voor 2003, er werden er al meer dan 30.000 van verkocht sinds de herlancering ervan in de lente van 2002 (de eerste uitvoering werd geïntroduceerd in Engeland in de jaren '50). Regisseur Gray vond het belangrijk dat de acteurs/actrice in de film zoveel mogelijk zelf aan het stuur zaten van de auto bij de achtervolgingsscènes waardoor hen een intensieve rijcursus werd opgelegd die plaats vond op het race-circuit van Willow Springs, gegeven door stuntmannen en specialisten uit de stuntwereld. Pas wanneer men groen licht kreeg van de pro's kon men zelf beginnen aan een exclusieve tocht waarbij men zelfs over de sterren van Hollywood Boulevard kon scheuren. De rode, witte en blauwe Mini die je in de film ziet waren uiteraard niet de enige die bij het filmen werden ingezet. De filmmakers kregen er maar liefst 32 ter beschikking van de BMW-groep zodat men er een aantal kon doorzeven met kogels en mocht laten crashen tijdens de filmopnames. The Italian Job is een remake van de film met dezelfde titel uit 1969. Regisseur F. Gary Gray (The Negotiator, A Man Apart) zegt dat hij op geen enkel moment het origineel wou gaan copiëren. De film die wij hebben gemaakt is voor een modern publiek, gemaakt met gemoderniseerde technologie aldus Gray.Filmen in Venetië had nochtans zijn beperkingen omdat het stadsbestuur niet wou dat het filmen enige schade zou toebrengen aan hun kunstschatten. Zo werd de snelheid van de motorboten gelimiteerd (een snelheidsbeperking van 8 km/uur geldt normaal voor alle vaartuigen in Venetië !) en werd exact gezegd waar en wanneer wat kon worden oppgenomen. Het spreekt voor zich dat het afsluiten van twee 'blocks' in de omgeving van Hollywood Boulevard ook al niet in een handomdraai kon geregeld worden, zeker als je weet dat op en rond deze locatie heel wat touristische trekpleisters te vinden zijn.Met driehonderd auto's, een aantal gepantserde voertuigen, laagvliegende helicopters en racende Mini's over Hollywood Boulevard de betreffende buurt één week lang gebruiken is ook al geen sinecure. Maar alle inspanningen en logistieke realisaties die bij deze film horen hebben dus geresulteerd in een goeie actie-prent met een komische noot. De beste grap zit op het einde wanneer onze computer-crack eens kijkt of hij zijn (natte) droom met de beruchte hifi-installatie kan waarmaken of niet.