Jean-Pierre Jeunet zal altijd Jean-Pierre Jeunet blijven: zoveel is zeker na ’s mans nieuwste absurde komedie “Micmacs à Tire-Larigot”. De kans is groot dat fans van zijn werk met Marc Caro meesmuilen dat het vroeger toch allemaal beter was. Ja, zelfs adoreerders van “Le Fabuleux Destin D’Amélie Poulain” kunnen het gemis van echte magie en pure romantiek aanklagen. Om daaruit te besluiten dat de cineast aan metaalmoeheid lijdt, is echter van de gerecycleerde wc-pot gerukt.

Het zag er lange tijd naar uit dat Jeunet zich na “Un Long Dimanche De Fiançailles” opnieuw aan een Amerikaans avontuur zou wagen. Hij bedankte feestelijk voor de eer om de vijfde “Harry Potter”-film te draaien, omdat hij wist dat hij nooit zijn eigen stempel zou kunnen drukken op een reeks waarvan het uitzicht (tot en met de kostuums toe) al vastlag. Vervolgens spendeerde hij twee jaar aan de preproductie van Yann Martels’ boek “The Life Of Pi” voor Fox, maar dat project liep spaak nadat de kostprijs werd begroot op 85 miljoen dollar, terwijl Fox maximaal 60 miljoen wou spenderen. Dus keerde Jeunet maar terug naar zijn eigen universum en draaide hij opnieuw een film in Frankrijk, wetende dat hij opnieuw zijn eigen ding kon en mocht doen.

In de eerste twintig minuten van “Micmacs à Tire-Larigot” lijkt het er op dat Jeunet iets te enthousiast in drukke vondsten grossiert. Bazil (Dany Boon, die de rol overnam nadat Jamel Debbouze – voor wie Jeunet de rol speciaal schreef – forfait gaf omdat hij even geen zin meer had/heeft om voor de camera’s te staan) is een ietwat wereldvreemde videotheekbediende. Hij leeft vaak in een eigen wereld, debiteert de volledige Franstalige dialogen van Howard Hawks’ “The Big Sleep” en probeert zoveel mogelijk zijn jeugdtrauma (zijn vader kwam in Marokko om het leven toen een landmijn ontplofte) te vergeten. Voor zover mogelijk: het logo van de mijn die zijn vader doodde staat immers nog steeds in zijn geheugen gegrift. Jaren later krijgt Bazil dan ook nog eens een kogel in de kop (tijdens een op z’n zachtst gezegd overgeregisseerde shoot-out). Door dat projectiel kan Bazil bij de minste opwinding gewoon dood neervallen.

Toevallig komt de dakloze Bazil in contact met een familie ‘misfits’ met circuskwaliteiten (Jeunet-lieveling Dominique Pinon is uiteraard een van hen) die in een gerecycleerd huis op een stort woont en hem liefdevol ‘adopteert’. En dan helpt het lot Bazil een handje: toevallig ontdekt hij de fabriek waar de mijn werd gemaakt die zijn vader doodde, en de wapenfabriek waar de kogel in zijn hersenpan van de band kwam rollen. Als blijkt dat die concurrerende fabrieken zich tegenover elkaar bevinden, vat Bazil het plan op om wraak te nemen. En aangezien eendracht macht maakt, rekent hij op de hulp van zijn nieuwe familie om hem te helpen bij zijn boude plan. Dat de wraakactie meer weg heeft van een rondedans tussen Jacques Tati, Charlie Chaplin en Buster Keaton dan van een Amerikaanse actieprent met Rambo-allures (al is de film niet explosievrij) is maar één van de charmerende verrassingen die Jeunet op het doek tovert…

Naar adem snakken in het eerste halfuur is geen loos advies. Eens “Micmacs à Tire-Larigot” in de juiste plooien is gevallen, ontpopt alles zich echter tot een heerlijk inventieve legpuzzel waarin van de pot gerukte tussendoortjes (voetbal was nog nooit zo leuk) en acrobatische setpieces (“Mission Impossible” ook niet) haasje over spelen. Als aanklacht tegen de wereldwijde calamiteiten van de wapenindustrie (want daar blijkt het Jeunet uiteindelijk om te doen) weegt dit uiteraard te licht, maar Jeunet is uiteraard niet de man om te prediken. Wel om (innerlijke) kinderen te voeden met dansende ijzeren ventjes en weloverwogen pantomimestaaltjes. Wie daar voor open staat, wacht alvast opnieuw een glorieus anderhalfuur in zijn 'c’est du recup'-terrarium.

Gezien op het Filmfestival van Gent (2009).