Het is te merken dat James Wan inmiddels een Fast & Furious- en DC-film heeft gedraaid. Nummer 7 en Aquaman om precies te zijn. Waar is de bedeesde horrormaker heen die in fijn genrewerk als The Conjuring 1 & 2 en Insidious zijn shock and awe met een met een passerpunt en geodriehoek tot op de millimeter nauwkeurig berekende precisie op het publiek losliet? Nu gaat Wan vooral voor veel lawaai, overload en overkill en is er nauwelijks nog plaats voor gekalibreerde rustpunten. Rakel die oude passer maar terug op, James.

Slechte film dus deze Malignant? Awel neen, en dat heeft dan weer te maken met de gusto die Wan tentoonspreidt. Het mag dan soms wel wat rommelig en té veel zijn, het script van Malignant is zot genoeg om twee uur bij de les te blijven. Al neemt dat niet weg dat het eindresultaat een (veel) betere film zou zijn geweest indien het allemaal wat bedeesder was gemaakt. Nu begaat Wan zelfs de fout om aan het eind het lot van een paar laconieke bijrolpersonages in het ijle te laten hangen. Drie sterren dus voor een film waarover je de voorbije seconden vooral slechte dingen hebt gelezen? Wel ja, dat is cinema.

Wan schreef zelf mee aan de verhaalcontouren die beginnen met een intro in 1993 - waarvan de betekenis pas verderop in de narratie duidelijk wordt - en die in the present day alsnog duidelijk knipogen naar The Conjuring en Insidious. Met een huis waarin vreemde dingen gebeuren en een soort paranormale seriemoordenaar op het voorplan. En met in het midden een vrouw die getuige is van de moorden en misschien ook wel - of niet, ook dat is cinema - op de slachtofferlijst staat van de brutale entiteit. Meer schrijven zou tijdverlies zijn, omdat meer lezen zonde zou zijn. Spoilers, weet je wel.

De lokale politiemensen die de moorden onderzoeken zorgt voor het comic relief, en een van de sterke punten van Malignant is dat die dat niet in het lang en het breed doen, maar eerder ingetogen op de achtergrond. Waardoor het bijna wegwerppersonages worden, maar ze zorgen door de brede manier waarop ze in de plot zijn getekend wel voor wat extra monkelende kleur.

De echte reden waarom Malignant zijn tekortkomingen voor het grootste deel overstijgt is de manier waarop Wan zich gaandeweg met duivels plezier in een grandguignoleske orgie begint te wentelen. En die zag je niet aankomen in pakweg het eerste uur. Zowel de grand als de guignol gaan net als de rest van de film uiteindelijk over de top, dus ook hier mocht het allemaal wat kalmer en beredeneerder. Maar films waarin de regisseur het publiek tegelijkertijd enthousiasmeert en aan zijn lot overlaat hebben wel iets, al is het maar omdat ze meestal interessant genoeg zijn om over door te bomen. En dat is ook zo met Malignant: tegelijkertijd uitstekend en teleurstellend, en net daarom freewheelend bij de lurven grijpend. In tegenstelling tot de andere horrorfilms van Wan niet zozeer een traktaat voor de fan van de kalme spanning dus, maar wel voor de liefhebber van breed uitgesmeerde bloederige troep met een alle remmen los-pulpgarnituur.

En ja, een finale tegenkanting kan zijn dat Malignant minder vernieuwend is dan dat Wan ons wil doen geloven - Stephen King schreef in 1989 al een boek dat ongeveer hetzelfde pad bewandelt - maar dat neemt dan weer een deel van de snelkookpanleute weg. Te heet opgediende genrenonsens bedekt met een deken van vergevingsgezindheid … eigenlijk houdt deze Malignant net als het tapijt van de Dude de kamer een beetje samen. Te stofzuigen op eigen risico.