Een nieuw jaar, een nieuwe Woody Allen. En dat blijft nog wel een tijdje zo: intussen is hij begonnen aan de opnames van zijn 2015-worp, en hij heeft bij Sony Pictures Classics al financiering losgepeuterd voor nog eens drie films. Over een beroepsijver gesproken …

“Magic In The Moonlight” is ’s mans vierenveertigste worp als regisseur, en bevindt zich kwalitatief wat in het middenveld. Het is geen topper, maar ook geen draak. Niet eens een tegenvaller, eerder een iets te slome prent die zijn potentieel niet volledig benut. Allen evoceert ditmaal de roaring twenties in Zuid-Frankrijk. Met Colin Firth als illusionist Stanley Crawford (tijdens zijn shows kruipt hij in de Chinese huid van ene Wei Ling Soo) die door een jeugdvriend (Simon McBurney) wordt ingeschakeld om een vals medium te ontmaskeren. Stanley is als cynicus eersteklas immers de juiste man op de juiste plaats om charlatans te fileren die misbruik maken van goedgelovige medemensen. Een schande voor de eervolle kunst van echte magie, volgens Stanley.

Een rijke familie die in Zuid-Frankrijk resideert heeft Sophie Baker (Emma Stone, ook in de volgende voorlopig nog titelloze Woody Allen-prent van de partij) op bezoek, een jongedame met paranormale krachten. Iedereen gelooft in haar, zozeer zelfs dat de zoon des huizes (Hamish Linklater) met haar wil huwen. Aan Stanley de taak om de fraude bloot te leggen. Maar dat blijkt makkelijker gezegd dan gedaan: Stanleys cynisme en sarcasme krijgen immers een serieuze deuk wanneer hij Sophie niet op een fout kan betrappen en ze toch the real deal blijkt. En hij héél stilletjes op haar verliefd begint te worden.

“Magic In The Moonlight” is in wezen niets meer dan een eenvoudig en met weinig diepgang gebracht romantisch verhaaltje opgezet rond de clash tussen rede en fantasie en tussen geloof en wetenschap. Overgoten met een magisch sausje: niet de eerste keer dat Allen daar zijn heil zoekt (“The Purple Rose Of Cairo”, “You Will Meet A Tall Dark Stranger”, “Midnight In Paris”). Een paar slordige passages niet te na gesproken weet Allen netjes te charmeren. Al dan niet aangevuurd door de setting aan de Franse rivièra in de jaren stillekes, laat hij elk gevoel voor moderne cinema varen met een film die bewust ouderwets smaakt en kraakt.

Laat dat nu net de biotoop zijn waarin Colin Firth zich overduidelijk als een vis in het water voelt. Firth is hier ongemeen schitterend als cynische pragmaticus die met zichzelf wordt geconfronteerd en het is een waar genot om hem Allens dialogen op de meest stijfdeftig Britse manier mogelijk te horen debiteren. Alleen al voor zijn vertolking is “Magic In The Moonlight” een looprekverplaatsing naar de lokale bioscoop plaats. De als magie fungerende portie sterrenstof die netjes in het oog van de projector danst krijgt u er gratis en voor niets bij.