Een vertelseltje over een moordende robotpop die een eigen leven en wil ontwikkelt? Moet haast wel een mengelmoes zijn tussen Child’s Play en Annabelle toch? Niet helemaal. Deze nieuwe worp van James Wan – die meeproduceerde en meeschreef aan het scenario – en Jason Blum – die dit jaar maar liefst veertien titels via zijn productiemaatschappij Blumhouse Pictures de vrije loop liet – deelt meer DNA met Wes Cravens mismeesterde jarentachtigtitel Deadly Friend. En met Donald Cammells jarenzeventigtitel Demon Seed.

Wan en Blum weten maar al te goed dat ze met M3GAN geen originaliteitsprijzen in de wacht zullen slepen, maar dat mag de pret niet drukken. Zeker niet omdat ze heel wat juiste knoppen indrukken om de wenken van zowel doorwinterde als nog groen achter de oren zijnde horrorfans te bedienen. Het geestigste aspect is misschien nog wel de anticipatie: je weet al van in het begin welke richting de film gaat inslaan en het is fijn gniffelen met de aperitiefjes die regisseur Gerard Johnstone mag uitstrooien. Zoals de introductie van een venijnige buurvrouw die er welhaast om smeekt om met een basketbal te worden onthoofd.

M3GAN is bij vlagen (on)gemeen geestig en spint fijn garen bij de knappe animatronica waarmee de moordrobot tot leven wordt gewekt. En uiteraard werkt dit filmpje ook als cynische waarschuwing voor technologische overkill. Want een met artificiële en emotionele intelligentie uitgeruste levensechte robotspeelgoedpop maken van een meter twintig groot die zoveel kan dat kinderen geen behoefte meer hebben aan ouders, vrienden, huisdieren of het verzameld oeuvre van Jip en Janneke … wie dat doet nu?

Uitvinder-ingenieur Allison Williams – die nog steeds als twee druppels water lijkt op de zus van Dexter Morgan, edoch dit terzijde – bijvoorbeeld. En die is zo overtuigd van haar hoogtechnologisch kunnen dat ze poppemie M3GAN experimenteel koppelt aan haar negenjarige nicht die onder haar voogdij leeft nadat ze haar ouders verloor bij een verkeersongeval. En het duurt allemaal niet zo lang vooraleer M3GAN van revolutionair speelgoed evolueert naar een moorddadig wezen dat er alles aan doet om haar baasje te beschermen, en die bescherming vervolgens als manipulatief opstapje gebruikt naar eigen macht en zelfstandig functioneren.

Wan, Blum en Johnstone zijn niet zozeer geïnteresseerd in excessieve gore: nagenoeg elke moordscène wordt met de tong in de kaak gebracht, en dat resulteert onder meer in een ooramputatie waar zelfs Mr. Blonde zich niet zou aan wagen. Het resultaat is een film waarin de humor werkt, de gruwel zowel geestig als spannend is en er zelfs plaats is voor een streepje karakteruitwerking. Of hoe een frisse blik kan volstaan om een voor de hand liggend scenario vlotter dan vlot over de entertainmentslijn te trekken. Een sequel lijkt even onvermijdelijk als voor de hand liggend.