Love Actually
verdeler
acteur/actrice (12)
regisseur (1)
producent (3)
scenarist (1)
Het moment waarop een film wordt uitgebracht is meestal geen toeval. Dat Love Actually wordt gereleased op drie weken van Kerstmis gebeurt heel bewust. De kijkers verkeren dan in de best passende gemoedsgesteldheid om de sfeer op te snuiven van kerstbomen, kadootjes, guirlandes, kerstrozen, kerststukjes, kerstverlichting en alles wat daar bij hoort. Love Actually wordt mede daardoor gegarandeerd positief onthaald want Love actually noemen wij een kerstfilm. Niet dat je om de haverklap een rode man met muts en wollen baard Ho-ho, ho-ho hoort roepen. Of dat de kindjes braafjes op de schoot mogen zitten van de pakjesman die een veelbetekenend knipoogje in de richting van de wachtende mama en papa stuurt. Neen, wel een zinvolle feel good Christmas movie waarin het niet allemaal rozegeur en maneschijn is. Een genuanceerde Love is all around you benadering dus, God zij dank genuanceerd...
Regisseur en scenarist Richard Curtis maakt in zijn film duidelijk dat het kerstfeest in onze cultuur aan niemand zomaar voorbij gaat. Ook niet aan de Prime Minister van Engeland bijvoorbeeld. Die krijgt voor het eerst een rondleiding in zijn ambtswoning aan Downing Street 10 (nogal wat volk daar...) en is onmiddellijk gecharmeerd door de spontane uitvallen van secretaresse Nathalie bij hun eerste kennismaking. De sterke man van Engeland aanspreken bij de voornaam is niet gepast en woordjes als fucking, damn, shit en dergelijke verwacht je ook niet op die locatie maar het bevalt de politicus wel. Maar er is ook Jamie (Colin Firth), de schrijver die zich terugtrekt in Zuid-Frankrijk (aardig optrekje) en er kennismaakt met zijn Portugese meid Aurelia (zangeres Lucia Muniz). En Karen en Harry die gelukkig getrouwd lijken te zijn tot de vrouw aanwijzingen heeft dat haar echtgenoot niet veel langer meer zijn huwelijksbeloften zal blijven nakomen. En de kersverse bruid Juliet die de gevoelens van de beste vriend van haar echtgenoot verkeerd heeft ingeschat (als morgen uitlekt dat Winona Ryder een tweelingzus heeft, dan kan het moeilijk anders of het moet Keira Knightley zijn). Of Daniel (Liam Neeson), de weduwnaar die alleen achterblijft met zijn stiefzoon Sam, een knaap van 11 jaar die hopeloos verliefd is op een klein J.Lo'tje (Olivia Olson). Of Sarah (Laura Linney) die al jaren stapel is op haar collega Karl maar hem dat niet duidelijk durft maken. Of ouwe rocker Bill Nighy die een kerstsingle heeft ingezongen (een cover als het ware van Love is all around van Wet Wet Wet uit Four Weddings and a Funeral) en het bij elke mediaverschijning weer verknalt door zijn provocerende, boerse en weinig tactvolle manier van doen...
In Love Actually zie je wat zich bij elk van hen afspeelt in de aanloop naar het Kerstfeest. Aanvankelijk lijkt er geen verband te bestaan tussen elk van deze personages/verhaaltjes maar daar komt gaandeweg verandering in. Sarah's baas blijkt de echtgenoot te zijn van Karen (Emma Thompson) die op haar beurt dan weer de broer is van de Eerste Minister, enz... Dergelijke formule kan moeilijk anders dan aanslaan omdat continu van het ene verhaaltje naar het ander wordt overgeschakeld en je zo niet de tijd hebt om je aan één van de stukjes te gaan ergeren. Maar zelfs al mochten die iets minder talrijk of meer uitgesponnen zijn, het zou ons allicht ook niet gestoord hebben. De gevarieerde soundtrack met onder andere muziek van Girls Aloud, Dido en The Beach Boys zorgt zelfs voor nog een meerwaarde. Richard Curtis schreef vroeger al het scenario van Four Weddings and a Funeral en Notting Hill en heeft met deze film een stap in de goede richting gezet. Hij realiseerde zich op een dag dat filmscenario's schrijven à rato van drie jaar per film betekende dat hij dit voor de rest van zijn leven zou moeten gaan doen want hij wou er toch wel een stuk of 10 schrijven! Dus besloot hij maar om er 9 à 10 tegelijkertijd neer te pennen. Uiteindelijk resulteerde deze aanpak toch in één film (en is hij terug naar af...) die toch niet zo oppervlakkig is als die andere twee films en een ietsje dieper gaat. De verrassing van Sarah (Thompson) wanneer zij haar geschenk opent op kerstavond bijvoorbeeld, of de heimelijke verliefdheid die gekoesterd wordt voor Juliet (met een sterke scène wanneer Mark de kerstwens overbrengt!), het is een stuk volwassener dan die ordinaire romantische komedies. Maar ook grappig. De scène waarin Colin, die zichzelf de God of sex noemt, neerstrijkt in Milwaukee en er kennis maakt met enkele enthousiaste dames was best wel amusant. Richard Curtis is er in geslaagd om menselijke gevoelens, emoties, verlangens, verliefdheid, romantiek, ontgoocheling en nog zo veel meer in één langspeelfilm te brengen tegen de roodgroene achtergrond van Kerstmis. Dé kerstfilm van 2003.
07-11-2003 | Plaats 6 | $ 6.886.080 |
14-11-2003 | Plaats 6 | $ 8.698.030 |
21-11-2003 | Plaats 5 | $ 8.644.555 |
28-11-2003 | Plaats 9 | $ 8.218.630 |
05-12-2003 | Plaats 10 | $ 3.561.360 |