Voetbal is (naar het schijnt) een feest, maar bij uw filmdienaar is de stop toch al lange tijd geleden uit het spelletje getrokken. Drie keer zelfs. De eerste keer toen Morten Olsen de middenstip van Anderlecht verliet, de tweede keer na de gelauwerde doortocht van de Rode Duivels in Mexico en een laatste keer na David Platts laatste minuut-nekschot in Italië 1990. Sindsdien is de wetenschap dat voetbal wordt gespeeld door twee teams van elf spelers en dat de bal rond is genoeg trivia voor ondergetekende. Er is in het hersenpannetje toch niet veel plaats meer om überhaupt nog nieuwe informatie op te nemen naast de vaten boordevol nutteloze (maar ook zo leuke) filmweetjes.

Eric Cantona’s exploten bij Manchester United tussen 1992 en 1997 (hij scoorde er zowat 84 doelpunten in 143 wedstrijden leert het wereldwijde voetbalweb me) zijn dan ook volledig aan mij voorbijgegaan. Cantona’s acteerprestaties ook trouwens: de Franse voetballer gaf in 1997 de brui aan zijn sportieve loopbaan, en besloot acteur te worden. Zijn gedenkwaardigste wapenfeit dusver was een cameo in “Elizabeth” (1998). Maar daar komt dankzij Ken Loach en zijn vaste scenarist Paul Laverty (beiden verstokte voetbalfans) verandering in.

In het als komedie verkochte maar in se toch weer een voor Loach typische donkere afdaling in de onderbuik van de maatschappij speelt Cantona immers zichzelf. Een man die al ruim twaalf jaar geen ster meer is, maar voor veel voetbalfans in het algemeen en die van Manchester United in het bijzonder nog steeds als een godheid wordt aanbeden. Zo ook door postbode Eric Bishop (Steve Evets). De man heeft nog niet echt veel geluk gehad in zijn leven. Vooral het feit dat hij dertig jaar terug zijn jeugdliefde Lily kort na hun huwelijk en na de geboorte van hun dochter Sam in de steek liet, weegt nog steeds als een loden juk op hem. Ook zijn tweede huwelijk liep op de klippen, en Eric woont nu samen met twee opstandige tienerstiefzonen die zijn rijtjeswoning stelselmatig in een auchiasstal veranderen. En bovendien in louche zaakjes zijn verwikkeld.

Wanneer dochter Sam vraagt om gedurende een tijdje op haar baby te passen zodat zij zich op haar studies kan concenteren (en Eric daarvoor willens nillens terug contact moet opnemen met Lily) knakt de man. Ook op het werk kan hij niet meer naar behoren functioneren, zelfs al proberen zijn makkers hem op te monteren met postbodehumor. Eric, die op zijn slaapkamer nog steeds een poster en andere memorabilia van Cantona heeft, vraagt zich af hoe zijn idool de druk aankon en wat hij zou doen in een alles behalve rooskleurige situatie. En presto… plots staat Eric Cantona in de slaapkamer van postbode Eric (vragen over het hoe worden niet gesteld, antwoorden niet gegeven). Klaar om naar zijn verhaal te luisteren en om – op de voor Cantona typische stijl – Eric het juiste pad te wijzen…

“Looking For Eric” is zonder twijfel een van Ken Loachs opvallendste en meest originele prenten. Drama en (galgen)humor wisselen elkaar netjes af, en omhelzen elkaar tijdens wat wel eens Loachs meest publieksvriendelijke climax ooit zou kunnen zijn. Door een toets magisch-realisme toe te voegen (Eric is de enige die Cantona kan zien), heeft de film een leukere dimensie dan mocht Cantona zonder bijhorend mysterie in het leven van Eric verschijnen als (ik zeg maar wat) nieuwe buurman. Voetbalfans blijven trouwens niet op hun honger zitten, daar Loach regelmatig archiefbeelden met een paar van Cantona’s goals de revue laat passeren. Al is dit geenszins een voetbalfilm: het is een film over hoop en herkansing. En de echte ster van is ongetwijfeld Steve Evets die van de getormenteerde postbode een echt Loach grand cru personage maakt. Een fijne film.