Le temps d’aimer kreeg voor de Engelstalige markt als alternatieve titel Along Came Love mee. A Time To Love was waarschijnlijk iets te voor de hand liggend. Wat er ook van zij: sleutelwoorden zijn aimer en love, dus dan weet je als geoefende kijker dat er een fikse dosis smachten, zoenen en zweten je richting uitkomt. Zeker als je weet dat Katell Quillévéré als blauwdruk voor haar vierde langspeler een onvervalst melodrama met Douglas Sirkiaanse kleurschakeringen voor ogen had.

Inspiratie ervoor vond ze in haar eigen familiegeschiedenis. Haar grootmoeder had tijdens de tweede wereldoorlog een affaire met een Duitse soldaat en kreeg een kind dat ze naderhand alleen moest opvoeden. Een geheim dat haar latere echtgenoot mee verborgen hield. Hier stopt meteen ‘het gebaseerd op een waar verhaal’-deel van Le temps d’aimer. Quillévéré trekt haar register daarna wagenwijd open naar een (post)oorlogskroniek die een tijdsspanne van zowat vier decennia behelst. En dat op (amper) twee uur tijd.

Beginnen doet ze met archiefbeelden waarin ze laat zien hoe na de bevrijding Franse vrouwen die met de vijand hadden gecollaboreerd werden beschimpt, vernederd, kaalgeschoren en weggejaagd. Het eerste deel volgt nog ietwat het verhaal van haar grootmoeder. Madeleine (Anaïs Demoustier) voedt haar buitenechtelijke oorlogszoon alleen op en werkt als kamer- en keukenmeid in een hotel aan de kust van Bretagne. Daar ontmoet ze uiteindelijk François (Vincent Lacoste) met wie ze zal huwen en naar Parijs zal trekken waar hij een carrière heeft als archeologiedocent. Tegen dan zitten we al met beide voeten in fictieland.

Geschiedkundig en maatschappelijk verantwoorde fictie weliswaar. Quillévéré neemt de relatie tussen Madeleine en François als uitgangspunt voor een weidse kijk op strenge sociale zeden en beknotte persoonlijke vrijheden waarin niet door beugel kunnende zonden als overspel en homoseksualiteit repressief werden veroordeeld. Fijn, zolang het allemaal logisch voortvloeit uit de verhaallijnen. Maar Quillévéré gaat soms ook iets te nadrukkelijk op zoek naar conflictmateriaal. Wat haar film vaak eerder iets te bewust gekunsteld maakt dan recht uit het hart. Getuige het trioliefdehoofdstuk dat zelfs op de filmaffiche een prominente plaats krijgt. Alsof Quillévéré tegelijkertijd een aangrijpend familie- en moederportret en een arbitraire schandaalprent wou afleveren. En ja, dat botst. Zeker in een film die sowieso al uit thematische schijven bestaat, kronkelend van de naweeën van de tweede wereldoorlog naar de schaduwen van de oorlogen in Vietnam en Algerije.

Echte liefde, weerbarstige liefde, onbeantwoorde liefde, verloren liefde, stille liefde, luide liefde, moederliefde en zelfs haatliefde … Quillévéré last het allemaal aan elkaar in een film die meer dan eens in zijn eigen ambitie verloren loopt. Er zijn zeker momenten waarbij alles in de juiste amoriaanse plooien ligt, maar evenzeer zit je vaak te kijken naar een prent waarin de verhaallijnen als een hoopje plug and play stekkers door elkaar liggen te kronkelen. Meteen de reden waarom deze film die openlijk passie wil prediken een ‘ja maar ja maar, kon toch beter hoor’-opmerking meekrijgt op deze pixelpagina. Tja, een beetje zelf gezocht hé.

Gezien op 50e Film Fest Gent.