Iris Kaltenbäck. Geef toe, met zo’n naam ben je toch de geknipte persoon om de titelheld te zijn in een Duitse krimi. Of in een Oostenrijkse. Of in een Franse politiereeks. Spreiz deine Beine, du Bastard of Les mains en l’air, maintenant: je hoort het haar zo roepen vlak voor ze de handboeien laat rammelen.

Aber malheuresement: de politieseriewereld moet het zonder Iris Kaltenbäck doen, daar de dame in kwestie geen fictief figuur is, maar een mens van vlees en bloed, ontsproten uit een Franse moeder en een Oostenrijkse vader. En zo een filmschool binnenrolde met als langspeelfilmdebuutresultaat deze Le ravissement. Een debuut dat zich laat catalogiseren als een sterke vrouwenfilm, zij het er wel een waarin de sporadische vertelstem wordt verzorgd door een man. Wat voor een interessante invalshoek zorgt in een karakterstudie die is opgebouwd rond een waargebeurd feit dat Kaltenbäch uit de krantenkoppen plukte: een vrouw die op de baby past van een goede vriendin doet alsof die baby eigenlijk van haar is, en laat een man zelfs geloven dat hij de vader van die baby is.

Kaltenbäck vulde dat ‘faits divers’ volledig fictief in vertrekkend van de vraag: welke vrouw zou zoiets doen – en waarom – en wat kunnen de gevolgen zijn van haar actie. Het hoofdpersonage van dienst is Lydia (Hafsia Herzi), een vroedvrouw die mee helpt om de baby van haar beste en zelfs enige vriendin Salomé (Nina Meurisse) ter wereld te brengen. Privé zit Lydia in een diepe crisis na een relatiebreuk, en eigenlijk wil zij net als Salomé een gelukkig gezinsleven. Dat verlangen zorgt voor een psychische krak wanneer ze tijdens een wandeling met Salomé’s baby Milos (Alexis Manenti) tegen het lijf loopt. Een buschauffeur waarmee ze een eennachtsaffaire had, en die daarna niet meer van haar moest weten. Ze zegt hem plompverloren dat hij de vader is van het kind, en hoopt met die leugen Milos alsnog aan haar te kunnen binden. Een precaire leugen zo blijkt, en ook een met verstrekkende gevolgen.

Kaltenbäck haakt zich intens vast in de fratsen en strapatsen van Lydia en de absorberende vertolking van Herzi. De vraag ‘wat bezielt een vrouw om een baby te claimen die niet van haar is en hoe lang kan je zo’n leugen vasthouden’ wordt dan ook netjes beantwoord. Zij het zonder een standpunt in te nemen of zonder het hoofdpersonage te veroordelen. Geen plaats voor wolvengehuil of schandpaalgesmeer, daar Lydia Salomé en haar baby immers geen kwaad wil berokkenen, en enkel voor zichzelf een beter/ander leven wil – al kan ze uiteindelijk de consequenties van haar uiteraard foute daden niet ontlopen.

Le ravissement is een doorvoelde ode aan het moederschap, verpakt als interessante hybride tussen melodrama en melothriller die toont dat een mens tot (te)veel in staat is op zoek naar liefde, geluk en genegenheid – daarbij balancerend op de grens van gezond verstand en ongezonde obsessie.

Gezien op Film Fest Gent.