Terrence Malick heeft bijna twee uur en een half nodig om de essentie van het leven en de dood (en wie weet wat nog allemaal) bloot te leggen in “The Tree Of Life”, het Dardenne-broederpaar net geen anderhalf uur om het Wezen en het Zijn van een elfjarige jongen te ontleden in “Le Gamin Au Vélo”. En wat voor een: Cyril (een imposante vertolking van de debuterende Thomas Doret) ademt al vanaf minuut één koppigheid uit waar zelfs Charles Dickens’ Oliver Twist een puntje kan aan zuigen.

In die eerste scène klampt Cyril zich als een gewond dier aan een boomschors op woelige zee vast aan een telefoon. Hij wil die niet teruggeven aan de supervisor in het kindertehuis waar hij verblijft. Reden: hij wil per se met zijn vader spreken. Die plaatste hem een tijd geleden in het tehuis, met de belofte dat hij hem snel terug zou contacteren of opzoeken. Een belofte waar vader Guy zich echter niet aan hield. Cyril wil echter niet geloven dat zijn vader hem daadwerkelijk in de steek heeft gelaten: hij denkt dat de supervisor het verkeerde nummer heeft gedraaid, en wil zelf het telefoonnummer kiezen. Als ook dat een doodlopende straat blijkt, zet Cyril het met een obsessionele standvastigheid op een lopen. Hij vlucht naar het appartement waar hij ooit met zijn vader woonde en wil niet geloven dat het leeg staat tot wanneer de conciërge hem binnenlaat.

Tijdens zijn vlucht uit het kindertehuis komt Cyril toevallig in contact met kapster Samantha (Cécile De France). Die vat een grote genegenheid op voor de jongen en koopt zelfs zijn fiets terug die door zijn vader aan een jongen uit de buurt was verpatst. Cyril ziet dit spoor als een nieuwe kans om zijn vader op het spoor te komen, en Samantha stemt erin toe om de jongen elk weekend bij haar in huis te nemen. Haar ersatzliefde lijkt echter niet in staat om Cyril met zichzelf in het reine te laten komen. Of toch ?

Op het eerste zicht verschilt “Le Gamin Au Vélo” (mooie, welhaast poëtische titel trouwens) weinig van de rest van het oeuvre van Jean-Luc en Pierre Dardenne. Sociale malaise staat nog steeds op de voorgrond en de broers weigeren eens te meer om de daden van hun personages te verklaren of te kaderen. Observeren blijft hun sterkte, en dat blijkt hier eens te meer. We hoeven niet te weten waarom Samantha zich over Cyril ontfermt, net zomin dat we exact hoeven te weten waarom Guy zijn zoon uit zijn leven wil bannen. En dingen die we wél weten (waarom Cyril op het slechte pad raakt) worden ook niet met hand en tand uitgelegd, maar zijn gewoon duidelijk uit de karakterisatie te plukken. Net door deze en andere observerende invalshoeken is dit een jongensfilm die ongemeen diep snijdt. Let maar op de scène waarin Cyril voor het eerst zijn vader terugziet: de set-up lijkt op het eerste zicht banaal, maar de uitwerking en overvloed aan kippenvelveroorzakende details zorgen ervoor dat het eigenlijk een van de meest mensonterende scènes is die de broers ooit hebben gefilmd. Daar hebben trouwens ook de uitmuntende vertolkingen meer dan een hand in: Doret drukt moeiteloos zijn stempel op de film, maar ook Cécile De France en Dardenne-habitué Jérémie Renier (als Cyrils vader) zorgen voor een ijzersterke invulling van hun rollen.

“Le Gamin Au Vélo” is vintage Dardenne in een nieuwer jasje: deze film is veel minder hermetisch gefilmd dan hun vorige en de (hand)camera zit niet meer zo dicht op de poriën van de personages. Daarnaast is dit meteen hun meest hoopvolle prent: achter de wolken schijnt meer dan eens de zon en dat aspect wordt zelfs uitgespeeld op de filmposter. Waardoor dit eigenlijk de eerste keer is dat de broers bewust voor een groot/groter publiek lijken te filmen. En dat is een evolutie die de fans van de broers zeker zullen weten te appreciëren. Het zou zonde zijn het niet te doen: “Le Gamin Au Vélo” is sterke cinema met een hart, ziel en een glinsterend laagje chroom.