De weledele heer Presley mag dan wel het gebouw hebben verlaten, zijn 21-jarige voornaamgenoot in deze prent is nog maar net gearriveerd, en niet echt van plan het huis van de Sandows terug te verlaten. Of toch niet zonder er flink wat geestelijk en lichamelijk leed te hebben berokkend. Maak kennis met Elvis Valderez (Gael Garcia Bernal) die na drie jaar dienst bij de Amerikaanse marine terug het burgerleven induikt. Hij zet koers naar het godvrezende Corpus Christi (!) in Texas, en zoekt er predikant David Sandow (William Hurt) op. De dominee blijkt zijn biologische vader te zijn, en Elvis is het product van een one night stand met een prostituée, daterend van voor de tijd dat David het christelijke familieleven ontdekte. Sandow Senior is er dan ook niet happig op om zijn voorhuwelijks geheim met de rest van de familie te delen, maar Elvis is vastbesloten om door te dringen tot zijn pa. Hij zet daarvoor zijn zinnen op Davids 16-jarige dochter Malerie (Pell James), verleidt en bezwangert haar, en legt zo de hoeksteen voor de totale ontwrichting van het familiegeluk van de Sandows. Dat ook het geloof van de predikant daarbij een serieuze knauw krijgt, spreekt voor zich, zeker als alles ontaardt in een web van deceptie en moord...

Je hebt het tijdens het bekijken van dit stukje Americana niet echt in de mot, maar James Marsh, de regisseur van deze kronkelende prent is van Britse afkomst en draaide hiervoor documentaires met ronkende namen als 'Wisconsin Death Trip' en 'The Burger And The King'. Dit laatste werkstuk focuste zich zowaar op het destructieve eetgedrag van de Jailhouse Rocker hemzelve. Co-scenarist Milo Addica schreef eerder Monster's Ball en Birth, en is dus geen onbekende als het aankomt op het bedenken van getormenteerde personages tegen een tragische achtergrond.

Marsh en Addica halen de mosterd bij onder meer Night Of The Hunter, Badlands en Blue Velvet, maar dit eerbetoon aan hun favoriete klassiekers is vaak te anemisch van toon en aard om constant te boeien. Zo blijft het gissen naar de denkpistes en beweegredenen van de losgeslagen bastaardzoon. Ok, hij wil zich ongetwijfeld wreken op zijn vader die hem in de steek liet, maar zijn wraakactie lijkt zich eerder uit de losse pols te voltrekken dan volgens een weloverdacht plan.

The King is daardoor typisch zo'n film waarin de beelden voor zichzelf behoren te spreken, en iedereen zelf de achterliggende gedachten naar eigen goeddunken kan invullen. Al schijnt er ook een Bijbelse link te zijn, en kan The King gezien worden als een moderne Kain en Abel-parabel. En er is ook een subplot waarin Paul Sandow zijn leraren zo ver wil krijgen om de leer van het Darwinisme te vervangen door de theorie van het creationisme en het intelligent ontwerp (het geloof dat het scheppingsverhaal exact is gebeurd zoals het in de Bijbel staat opgetekend).

Ook genregewijs zetelt The King tussen twee stoelen: langs de ene kant is het een thriller, maar het zit allemaal strak in het keurslijf van een psychologisch drama. Het resultaat zal dan in de eerste plaats ook de connoisseurs van zich traag openende films bekoren. Al mogen die kenners wel niet vies zijn van een subversieve ondertoon, want vrolijk wordt je niet echt van deze met bijbelrefenties gooiende brok kommer en kwel.

Het schijfje bevat ook een (niet ondertitelde) commentaartrack van Marsh en Addica (waarin de heren veelvuldig een boompje opzetten over hun arthousebedoelingen versus de commerciële verplichtingen in Hollywood), aangevuld met 11 minuten verwijderde scènes (inclusief een repetitiescène) en de trailer.