De IJzeren Klauw. Het zou een tegenstander kunnen zijn van Charlie Chan, Mr. Wong, Mr. Moto, Dick Tracy of zelfs Sherlock Holmes. Maar dat is het niet. Het is wel de naam van een avonturendetectiveserial uit 1941. Dat het potent klonk had toch minstens een bedenker van thrilling and mighty adventures destijds in de smiezen.

Wie het ook goed vond klinken was worstelmonster Fritz Von Erich, die van de ijzeren klauw zijn handelsmerkbeweging maakte en met gekromde hand zijn tegenstanders in de worstelarena een finale slag toebracht. En die Von Erich, dat was nogal ne kerel zo blijkt. Vader van zes zonen, waarvan er vijf stierven voordat hij zelf vertrok naar Worstelarena Sint-Pieter bvba. Van die zes zonen werden er vijf professionele worstelaars die – hoofdzakelijk in de jaren tachtig – een waanzinnig palmares bij elkaar mepten, knokten en sleurden. De eerstgeboren zoon zou dat misschien ook wel geworden zijn, maar dat lag wat moeilijk daar hij al stierf toen hij nog maar zes jaar was.

Regisseur Sean Durkin was in zijn jonge jaren fan van het worstelcircus en raakte gefascineerd door het verhaal van de door tragiek en doem geplaagde Von Erichs. Een film maken over de familie stond al een tijd op zijn verlanglijst, en mag er nu dus af. The Iron Claw werd meteen zijn eerste echt commerciële film nadat hij eerder met Martha Marcy May Marlene en The Nest twee kunsthuishersenkrakers draaide. Opvallend is dat Durkin de scope van de familietragedie van de Von Erichs zelf ook wat te omvangrijk vond om kwijt te kunnen binnen zijn adaptatie. Vandaar de beslissing om in de film Fritz maar vijf zonen te geven in plaats van zes. Voor de jongste zoon Chris bleek geen plaats. Ook hij kwam tragisch om het leven door net als twee van zijn broers zelfmoord te plegen. De enige zoon die Fritz wist te overleven was Kevin, en die gaf zijn volle toestemming voor een kijk op zijn familieleven en op zijn prestaties op de worstelmat waar hij nogal wat bekers, medailles en uit de kluiten gewassen kampioens- en overwinningsriemen wist te veroveren.

Durkin toont uiteraard heel wat worstelactie, maar toch ligt de echte focus op de familiedynamiek. Een dynamiek die vooral toont hoe de zonen hun autoritaire vader vereerden of er toch niet durfden tegen in te gaan, en hoe die autoriteit – waar nogal wat verbale verwijten kwamen bij kijken – mee lag aan de basis van hun mentale aftakeling. Durkin veroordeelt niet, maar registreert. Je moet als kijker zelf maar beslissen of de familiemachinaties van de Von Erichs warmhartig musketiers of bruut Spartaans zijn. Tip: kies voor het tweede.

Als zot verhaal heeft The Iron Claw genoeg te bieden, maar binnen de krijtlijnen van de (bijna) feitelijke reconstructies weet Durkin het momentum niet altijd te vinden of te houden. Eens alle personages zijn geïntroduceerd, sluipt de herhalingsfactor binnen, en zelfs vader Fritz (Holt McCallany in ‘blij dat hij mijn vader niet was’-modus) verdwijnt naar de achtergrond. Moeder Doris (Maura Tierney) geraakt zelfs niet eens op de voorgrond.

Dé vertolking waar je niet naast kan kijken is die van Zac Efron die in de heel ruime huid kruipt van overlever Kevin. Wanneer die voor de eerste keer in beeld verschijnt terwijl hij uit bed rolt als een soort halfwassen hulk waarvan het hoofd precies nog niet is volgroeid, zie je enkel maar vel, vlees, een zesendertigpak en barsten in de vloer en het plafond. Even wow in het begin, maar gaandeweg wordt duidelijk dat Efron de hartzeer van zijn personage treffend ehm … weet te treffen. Zelfs op die momenten dat Durkin zijn film willens nillens soms spaarzaam academisch van punt A naar B stuurt om het volledige (zij het dus gecondenseerde) rampenparcours van de Von Erichs kwijt te kunnen.

In elk geval: de film waarin je dit jaar het meest kans zal hebben om een krachtpatser in een cinemazaal te zien bleiten is deze The Iron Claw. Best niet voederen of aaien als je er eentje spot.